Vikan - 26.08.1965, Síða 14
IHER FIMMST ÞAÐ DANAILECÍT
og sagði: — ViS sjáumst þá á mánu-
dagsmorgun klukkan nlu.
í fjórtán ára hjónabandi hafði
Antonia tamið sér staka reglusemi.
lan vildi líka hafa reglu á hlutun-
um, það var vani frá stríðsárun-
um.
— Heyrðu lan, sagði hún á
sunnudagskvöldið. — Við þyrftum
eiginlega að bjóða Peterson hjón-
unum að borða eitthvert kvöldið,
það er svo langt síðan að við höf-
um boðið þeim heim.
— Það liggur ekkert á, sagði lan.
— Það getur beðið . . .
Mánudagsmorgun fór lan á und-
an henni til vinnunnar. Hann kyssti
hana innilega og horfði hughreyst-
andi á hana, áður en að hann fór.
Svo fór Antonia í bláan dragtar-
kjól og þægilega skó, með lágum
hælum, lagði lykilinn undir mott-
una, svo að Lesley, unga stúlkan
sem átti að gæta barnanna gæti
komizt inn. Svo lagði hún af stað,
til þess að nota hæfileika sína ...
Fyrsti dagurinn var ósköp róleg-
ur. Hún byrjaði á því að reyna rit-
vélina, athugaði sótthreinsunartæk-
in og fór svo að skrifa niður pönt-
uð samtöl við lækninn. Hún gaf
gullfiskunum og tók eftir því að
það þyrfti að þvo gluggatjöldin.
Svo komu sölumenn með sýnishorn
af lyfjavörum og nokkru siðar fóru
sjúklingarnir að streyma inn. Hún
hafði svo mikið að gera, að hún
hafði engan tíma til að hugsa um
mann og börn.
Hún sagði lan frá öllu sem hún
hafði gert, þegar að þau voru að
drekka kaffið um kvöldið. — Þetta
var bara spennandi, sagði hún. —
Og ég var reglulega montin, þegar
að sjúklingarnir kölluðu mig „syst-
ur".
— Er það ekki aðalatriðið? spurði
lan. — Að þú haldir rétti þínum og
persónuleika, eða eitthvað ( þá átt-
ina . . . Hann fékk sér bita af bak-
aríis-kökunni. — Þú bakar betri kök-
ur, sagði hann glaðlega.
Börnin tóku þessu nýja ástandi,
án þess að sýna mikla óánægju.
— Ég fæ líklega aldrei hund,
sagði Patrick. — Hver ætti að passa
hann, meðan ég er í skólanum?
Það er gott að ég á hvítu mýsnar.
Jean var ekki alveg eins hress.
— Hvað á ég að gera, ef ég fæ
botnlangabólgu ( skólanum? spurði
hún. — Og hvernig verður það með
kökurnar, sem þú varst búin að lofa
mér að baka, fyrir foreldrafund-
inn?
— Ég neyðist til að baka þær á
kvöldin, sagði Antonia. — En fram-
vegis verðið þið að fá einhverja
aðra til að sinna slíku . . .
— Einhverja aðra? endurtók
barnið undrandi. Henni fannst ekki
að nein önnur gæti gert það sem
mamma var vön að gera.
En svo fundu þau út að það gat
líka haft dálítil hlunnindi í för með
sér, að mamma var ekki heima.
Lesley leyfði þeim að horfa á sjón-
varp um hábjartan dag og svo var
hún ekkert að gera sér rellur út af
því, þótt þau læsu ekki lexíurnar
sínar, því síður að hún hlýddi þeim
yfir þær.
Antonia vandist vinnunni. Henni
fannst ekkert sérstaklega gaman,
en hún huggaði sig við það að þefta
hlyti að vera andleg þjálfun, og
þetta væri það sem hún þyrfti með,
til þess að staðna ekki Hún reyndi
líka að snyrta til eftir föngum á
lækningastofunni, skifti um lampa-
skerma á biðstofunni, setti potta-
blóm í gluggana, svo að sjúkling-
arnir kynnu betur við sig þar.
— Það er naumast að þú ert bú-
in að gera vistlegt hérna, sagði
Hickman læknir einn daginn. — En
hversvegna skrifar þú þessar skýrsl-
ur ekki á ritvél?
— Það er miklu persónulegra að
skrifa þær með penna, sagði hún.
— Mér leiðast vélrituð plögg ....
— Skrifaðu þær samt á vél, sagði
hann, vingjarnlega, en ákveðinn.
Yfirleitt annaði hún störfunum á
lækningastofunni, en það var öðru
máli að gegna með heimilisstörfin.
Þau hrúguðust upp og hún sá ekki
fyrir endann á þv( sem gera þurfti
á heimilinu.
Lois, sem varla gat leynt öfund
sinni, fór að benda henni á ýmis-
legt sem að hún þyrfti að gera (
garðinum.
— Þú verður að fara að grisja f
kálgarðinum þínum, sagði hún, eitt
kvöldið þegar hún skrapp í kaffi-
sopa.
— Ég geri það um helgina, sagði
Antonia. — Það sem eftir er af vik-
unni hefi ég ekki nokkurn tíma.
Jean er að gera út af við mig út
af þessum kökum, fyrir foreldra-
fundinn og Patrick talar ekki um
annað en þennan hund, sem að
hann langar svo til að eignast.
— En það er nú þess virði, full-
vissaði Lois hana um, og Antonia
kinkaði kolli, því að þetta sagði
lan líka, þegar að hann var að
borða ólseigar bakaríis-kökur, eða
þegar að hann gat hvergi fundið
samstæða sokka.
lan virtist hafa tekið þá ákvörð-
un að hjálpa henni eftir fremsta
megni. Hann minntist aldrei á það,
að það væri ekki gott fyrir borð-
siði barnanna, að borða ( eldhús-
inu og á kvöldin hjálpaði hann
henni við húsverkin.
Hann sagði ekki heldur eitt ein-
asta orð, þótt hún væri með rúllur
í hárinu á hverju kvöldi. Og þegar
að hún loksins lét verða af því að
bjóða Peterson hjónunum til mið-
degisverðar, sagðist hann vera
hreykinn af henni, hvernig sem það
færi.
Börnin voru ekki eins hreykin af
frama mömmu sinnar, en þau voru
mjög ánægð um helgar, þá höfðu
þau hana heima.
Og læknirinn hældi henni á hvert
reipi og uppörvaði hana.
— Þú ert að verða einhver bezta
aðstoðarstúlka sem ég hefi haft,
sagði hann einn daginn. — Ungu
stúlkurnar eru bara að drepa t(m-
ann, þangað til þær gifta sig. Það
er öðru máli að gegna með konur
eins og þig, sem hafa lokið við all-
an sinn bleyjuþvotí. Ykkur gengur
allt annað til, þegar að þið fáið
ykkur atvinnu. Þið eruð að sækj-
ast eftir meiru en að vera bara
húsmæður. Sjáðu nú Esther, konuna
mína . . .
Antonia hallaði sér aftur á bak
í stólnum og brosti. Hún vissi allt
um Esther. Hún var sérfræðingur í
innanhúss-skreytingum og það voru
ekki fá erindin, sem hún rak fyrir
hana í vinnutímanum!
Esther er kannske undantekning.
Ég held því ennþá fram, að flestar
konur sem fá sér vinnu utan heim-
ilis, vildu raunar miklu heldur vera
heima. Auðvitað tala þær af hrifn-
ingu um þessi störf, og rökstyðja
það á allan hátt, en ég held að
þær séu yfirleitt að blekkja bæði
sjálfar sig og aðra.
— En hversvegna ert þú þá að
vinna úti? spurði læknirinn. — Mað-
urinn þinn hefir ágætis tekjur, svo
að það getur ekki verið peninga-
hliðin, sem þú ert að hugsa um . . .
Antonia yppti öxlum.
— Mér var eiginlega ýtt út í það.
Ég átti frí nokkra tíma á dag og
þessvegna fékk ég vonda samvizku.
Engum datt f hug að álasa mömmu
fyrir það að hún notaði ekki hæfi-
leika sína, ef hún væri heima. En
nú til dags er það öðru vísi. Ég er
líklega hér vegna þess að ég hafði
eins konar sektartilfinningu . . .
Hickman læknir horfði á bókina
„Hægri hönd læknisins", sem lá op-
in á borðinu. — Heyrðu, sagði hann.
— Ef þér finnst þú ekki vera nógu
örugg, hversvegna ferðu þá ekki
á námskeið tvö kvöld ( viku?
Antonia nuddaði á sér hökuna.
Það var útilokað að fara á nám-
skeið tvö kvöld í viku. Það var nógu
erfitt samt að komast yfir heimilis-
störfin.
Þá hringdi síminn. Það var Jean.
Hún var með tannpfnu og kennslu-
konan sendi hana heim. Antonia
hringdi strax í Lois og bað hana að
líta eftir Jean, þegar að hún kæmi
heim. Svo hringdi hún til tannlækn-
is og pantaði tíma klukkan fimm.
Svo fór hún að hugsa um boðið
fyrir Peterson hjónin, sem átti að
vera daginn eftir. Hún leit út um
gluggann og sá þá að rúðurnar voru
óhreinar, það var bersýnilega
langt síðan að þær höfðu verið
hreinsaðar.
Hickman læknir kom inn á skrif-
stofuna og hún sagði hálf viðutan:
— Það er ekki mikið gagn ( þvotta-
konunni þinni. Hún hefir ekki hreins-
að rúðurnar ( seinni tíð. Bada að ég
vissi hvar hún geymir klútana ....
— Hún tekur þá með sér, sagði
hann, stuttur ( spuna. — Hversvegna
hringir þú ekki heldur í lyfjaverzl-
unina og pantar þær vörur sem okk-
ur vantar?
Hann fór út og skellti hurðinni á
eftir sér. Antonia horfði undrandi
á eftir honum, það var naumast að
hann var uppstökkur, en hann átti
það oft til. Það var ergilegt að frök-
en Cox tók upp á því að gifta sig.
Hún rétti hendina út eftir símanum,
en mundi svo eftir þv( að hún var
búin að panta þessar vörur.
Hún kepptist við, það sem eftir
var dagsins, til þess að geta losnað
í fyrra lagi daginn eftir. Hún varð
meira og meira hugsandi, þegar að
hún hugsaði um matinn sem hún
ætlaði að hafa. Hún hlaut að hafa
verið rugluð, að láta sér detta ( hug
að hún gæti þetta. Húsið var allt
á öðrum endanum og nú var Jean
komin með tannpfnu. Hún vissi
ekkert hvað hún átti að gefa þeim
að borða og hún átti eftir að gera
hundrað hluti. Og svo gerði hún
þetta eingöngu vegna þess að aðr-
ar konur höfðu gesti, þótt þær hefðu
atvinnu utan heimilis... Og svo
í ofanálag þessi hjón.
Hún mætti Hickman lækni, þegar
að hún kom út og hann stoppaði
hana. — Heyrðu, sagði hann. — Ég
vil gjarnan að þú komir með mér
á fund á morgun. Það er frægur
sérfræðingur sem heldur fyrirlest-
ur og það gæti verið mjög lærdóms-
ríkt fyrir þig að koma með mér.
— Á morgun? (Ó, elsku, ekki á
morgun). Hvenær á morgun? —
Hann ætti að vera búinn klukkan
fimm. Það er bezt að þú komir
snemma ( fyrramálið.
Hún fór út ( bdinn, sjóðandi af
gremju og leitaði ( huganum að
einhverri afsökun, en fann enga.
VIKAN 34. tbl.