Vikan - 26.08.1965, Qupperneq 15

Hún varð bara að reyna að gera
helmingi meira í kvöld, svo að allt
gæti gengið snurðulaust ó morgun.
— Stundum finnst mér eins og að
ég sé tvískipt, hugsaði hún á leið-
inni heim. — Hvernig á ég að finna
það út hver ég er, þegar ég veit
ekki hvor helmingurinn er só rétti.
Um leið og hún var komin heim
með Jean fró tannlækninum, hljóp
hún upp á loft og klæddi sig í síð-
buxur og peysu. Hún sauð nokkr-
ar pylsur, setti þær ( hitahólfið,
hitaði upp eina dós af baunum og
réðist svo með ótrúlegri elju í hrein-
gerningarnar. lan og börnin fengu
sér sjólf að borða og reyndu svo að
forða sér og vera ekki fyrir.
— Það sem við þörfnumst hér á
heimilinu er að hafa allt einfald-
ara, sagði hún um leið og hún
sópaði saman blöðum á borðinu. —
Hér er svo margir óþarfir hlutir
að það er hræðilegt . Ég hefi ekki
tíma til að hirða þetta drasl. Við
verðum að pakka niður öllu óþarfa
dóti.
— Sjáið þið bara, sagði hún og
baðaði út höndunum. — Sjáið þið
alla þessa púða og hengiblómin,
spil og töfl og hundrað bækur, sem
enginn les.......
Hún þaut fram og aftur, upp og
niður. Börnin hlupu upp á undan
henni, til þess að bjarga einhverju
af dótinu sínu og lan flýði niður i
tómstundaherbergið í kjallaranum.
Loks voru kraftar hennar alveg
á þrotum og hún horfði á bera
veggina og tóm borðin. En það
þýddi ekkert að tala um það. Ester
mundi eflaust segja að þetta væri
smart og nýmóðins.
Þegar hún var að strauja dúk-
inn, kom Lois og sagði henni að
Patrick hefði komið heim í dag með
flökkuhund, sem hefði rótað til (
blómabeðunum hennar.
— Við verðum líklega að setja
upp girðingu. Ég get ekki stjórnað
börnunum gegnum síma á daginn.
Lois fór aftur, móðguð á svip, en
sagði ekki orð.
Þegar hún kom inn, var ian að
gera við útvarpið og Patrick fleygði
sér upp ,í sófann, sem hún var að
enda við að hreinsa.
— Heyrðu mamma, sagði hann,
— ég á engar hreinar gallabuxur,
ætlarðu aldrei að þvo þær?
— Jú, auðvitað. Ég á að þvo,
strauja og gera við, búa til mat,
— röddin hækkaði ískyggilega. —
Ég var að tæma fataskápinn ( for-
stofunni og þvo gólfið ( gestaher-
berginu!
lan horfði á hama og Antonia
þagnaði.
Eftir stundarkorn sagði hún: —
Það eru verkin sem ég á eftir að
gera, sem fara í taugarnar á mér.
Blómaskreytingin, súpan og ....
— Já, og hvenær eigum við að
búa til fötin sem ég á að hafa á
leiksýningunni í skólanum. Þú ert
ekki einu sinni búin að kaupa efn-
ið í þau ....
— Jean, viltu fara upp og lesa
lexíurnar þínar, sagði pabbi henn-
ar.
Þegar hún var farin upp, gekk
lan til Antoniu, þar sem hún var
að berjast við grátinn, faðmaði
nana að sér og kyssti hana. — Ég
skil ekki hvernig allt getur gengið
á tréfótum hjá mér, sagði hún og
settist í sófann. — Ég klára þetta
aldrei. Og svo þykir mér það svo
leiðinlegt að ég læt það bitna á
ykkur og Lois líka. Hvað á ég að
gera á morgun, ef þessi fundur
verður lengur en til klukkan fimm?
Hún lokaði augunum og hristi höf-
uðið. — Jæja, þú getur huggað þig
við það, að ég hefi þá eitthvað að
tala um.
Næsta morgun vaknaði hún
klukkan hálf sjö, jafnþreytt og þeg-
ar hún háttaði um kvöldið. Hún
fór í bað og drakk sjóðandi heitt
kaffi, en það dugði ekki til. Hún
kom börnunum í skólann og náði
því að búa um rúmin, áður en hún
ók af stað til vinnunnar. Hún sat
um stund í bílnum, áður en hún fór
inn. Henni fannst höfuðið algerlega
tómt, augun voru sár og þur og
hana verkjaði í allan líkamann. Hún
vissi ekki hvernig að hún kæmist
í gegnum þennan dag. Loksins
skreiddist hún út úr bílnum og fór
inn á lækningastofuna. Hickmann
læknir var kominn, stóð við skrif-
borðið hennar og fletti bókinni, þar
sem nöfn sjúklinganna voru skrif-
uð.
— Hvað á allt þetta að þýða,
sagði hann og renndi fingrunum
niður síðuna. — Frú Grant (skrítn-
ar augnabrúnir), herra Lowry (held-
ur sig vera sextfu og átta, nefndu
ekki orðið sjötíu), frú Merill (mundu
eftir að spyrja um kirtlana í barna-
barninu hennar). Hvaða bull er
þetta?
— Ég man betur eftir þeim, þeg-
ar ég skrifa þessar athugasemdir.
— Þetta er minnisbók, en ekki
„Hver er maðurinn", og þetta er
lækningastofa, en ekki leikstofa.
Svo gekk hann út að glugganum og
benti á kexdósina og blómin. —
Blóm, matur og ég veit ekki hvað
meira ........
Antonia leit á hann, föl og undr-
andi. — Ég hélt að það væri ekk-
ert að þv( að gefa börnum kexköku,
þau verða svo oft svöng.
— Hefurðu ekki ennþá skilið að
þú ert aðstoðarstúlka hér og ekk-
ert annað.
— Ég veit ekki hvernig stendur
á því að þú þarf að vera að
skamma mig svona í dag, einmitt
í dag, sagði hún aumingjalega. —
Ég get ekki meira, ég get hrein-
lega ekki meira.
Hickman læknir starði vandræða-
legur á tárvot augu hennar, svo
andvarpaði hann og sagði: — Hvers-
vegna ferðu ekki heim, Antonia?
Hringdu til fröken Cox. Kannske get-
ur hún komið ( dag.
— En fyrirlesturinn?
— Það væri alveg gagnslaust. Þú
myndir ekki skilja neitt hvort sem
er. Þú myndir bara hugsa um
hversvegna konan hans léti hann
vera með svong Ijótt bindi og hvort
hann fengi nógan svefn og til við-
bótar værirðu með áhyggjur af
vandamálunum heima hjá þér. Ég
þekki þig, þetta er þitt eðli.
Hún kinnkaði kolli. — Það geri
ég l(ka, en það er ekki gott að
vinna bug á því.
— Hversvegna sættir þú þig ekki
við það? Hringdu svo til fröken
Cox.
Á leiðinni heim keypti Antonia
blóm, kjúklinga og breytti alveg
um matseðil í huganum.
Þegar hún opnaði húsið, fannst
henni það óþolandi andstyggilegt.
Hún flýtti sér að hafa fataskipti og
gekk svo til verks með oddi og
egg. Hún náði ( allt dótið sem hún
hafði pakkað niður og kom því fyr-
ir. Og því meira sem hún hamaðist,
því ánægðari og afkastameiri varð
hún.
Börnin komu heim klukkan hálf
fjögur og sögðu ekkert við þvf að
mamma þeirra var heima.
— Hvar er Lesley? spurði Patrick.
— Ég býzt ekki við að hún komi
hr oftar, sagði Antonia og fann
hve glöð hún varð, þegar hún var
búin að taka ákvörðun.
— Jæja. Hvaða lykt er þetta?
— Það er lykt af kjúklingum.
— Húrra!
Eitthvað var það f útliti barnanna
sem henni fannst minna sig á van-
rækt heimilið. Patrick var með
sorgarrendur undir nöglunum og
allt of sítt hár, og pilsfaldurinn hékk
niður öðrum megin á Jean. Hvern-
ig gat hún hafa verið svona blind?
„Þær hafa rétt til að vera eitthvað
meira en bara mæður," stóð í blaða-
greininni. Það er aHt ( lagi, hugsaði
hún. En hver átti þá að vera móð-
ir þeirra.
— Hundurinn elti mig heim l(ka í
dag, sagði Patrick. — Hann er í
bdskúrnum.
— Ég hef aldrei séð svona grind-
horaðan hund, sagði Jean.
Antonia brosti og rétti þeim hend-
urnar. — Við skulum koma og at-
huga hann, sagði hún.
Hún hafði góðan tíma til að
fara í bað og snyrta sig ( rólegheit-
um. Svo tók hún fram uppáhalds
ilmvatnið, fór ( fallegasta kjólinn
sinn og leit svo í spegilinn. En það
var ekki til að vita hver hún væri,
heldur til að sjá hvort lan yrði
ánægður með hana.
Hann kom þjótandi inn klukkan
sex, allt of seinn og lafmóður. Þeg-
ar hann kom auga á konu sína,
stanzaði hann og horfði undrandi
á hana. Hún sat við sfmann og var
að tala við Hickman lækni. Hún
sendi honum fingurkoss.
Hann hengdi frakkann sinn inn
( skáp og gekk út í eldhúsið. Þar
nam hann staðar og starði undr-
andi ( kringum sig
— Hvað er um að vera hér?
spurði hann Antoniu, sem var hætt
að tala í símann og kom inn ( eld-
húsið. — Húsið hefir tekið algerum
stakkaskiptum.
— Ég er búin að missa atvinn-
una, sagði hún. — Hefurðu heyrt
annað eins? Fröken Cox leiðist svo
að vinna húsverk að hún vill fá
vinnuna aftur!
— Og þú brosir bara ánægjulega?
— Já, sagði Antonia og breiddi
út faðminn, eins og að hún ætlaði
að faðma að sér allan heiminn.
— Ég er líklega bara ég.
lan leit á hana og fór svo að
blanda kokteilinn.
— Heyrðu, sagði hann. — Það er
allstaðar hægt að fá vinnu. Þú get-
ur fengið aðra vinnu þegar þú villt.
— En elskan mín, skilurðu þá ekki
neitt. Ég hef atvinnu hér heima . . .
— Já, en nútímakona hefir rétt til
að lifa sínu eigin lffi, sagði lan.
— Pat, skrifstofustúlkan mín seg-
ir ......
Hún horfði beint f augu hans.
— Ég ber fulla virðingu fyrir henni,
sagði hún og rétti úr sér. — Og fyr-
ir fröken Cox og milljónum ann-
ara kvenna. En ég veit hver ég
er, ég er Antonia Hayes! Ég er það
sem allir rithöfundar fyrirlfta: Kona,
sem fórnar Kfi sínu bara fyrir mann
og börn. En ég skal segja þér nokk-
uð. Mér finnst það dásamlegt.
— Jæja, þannig standa þá mál-
in. Hann Ijómaði i framan. — Ég
hefi einmitt verið að leita að svona
kvenmanni, ifðan konan mfn fór að
vinna úti.
Antonia hló og kyssti hann. Þau
Framhald á bls. 49.
VIKAN 34. tbl. jg