Vikan - 26.08.1965, Qupperneq 23
ur straumurinn á „nýja“
staði og nú þykir alveg sjálf-
sagt að „gera uppgötvanir“
og fara eitthvað þangað, sem
ferðamönnum hefur almennt
íslendingar eru þekktir á flugvöll-
unum sem „Pinklafólk“.
ekki dottið í hug að fara áð-
ur. Kannski það gæti orðið
lyftistöng fyrir fsland sem
ferðamannaland?
Þrátt fyrir einhvern leiða
á klassisku leiðunum og
stöðunum þar sem alltaf er
yfirfullt af ferðafólki, þá hafa
sumir staðir svo magnað að-
dráttarafl og töfra, að það
verður jafnvel jafn gaman að
koma þangað í annað og
þriðja sinn. Eftir þvi sem seg-
ir i ágætri grein í vikuritinu
Newsweek um þessi mál, þá
á það fyrst og fremst við um
ítaliu. Aftur á móti koma
færri og færri á viðkomustaði
eins og hertogahöllina í Fen-
eyjum þar sem nú er í tízku
að kynnast lífinu sjálfu. Þess-
vegna fer ferðalangurinn
fremur eitthvað þangað, sem
liann sér „Life Italian Style“,
hið ítalska líf, jafnvel hið
ljúfa líf.
Bretland er eitt af helztu
ferðamann^löndum Evrópu,
til dæmis er búizt við að um
það bil 650.000 Bandarikja-
menn komi þangað í sumar.
En í sumar er ekki búizt við,
að húsin með stráþökunum,
ölkrárnar og lífverðirnir með
loðhúfurnar liafi sama að-
dráttarafl og verið hefur. Nú
er talið að bítlahljómlistin
hafi heldur meira að segja
til að draga að ferðamenn.
Og London er sú borg, sem
ber einna hæst i þeim bransa
um þessar mundir. En Lon-
don er líka ákaflega þéttbýl
borg, og ferðamenn vilja
fremur dvelja í útborgunum
eins og Ilford og Slough, sem
eru 10—20 mílur frá London
sjálfri til að losna við ysinn
og hávaðann. En Bandaríkja-
menn eru ekki eins góðir við-
skiptavinir og þeir hafa verið
undanfarið og eyða ekki eins
miklu og þeir hafa gert.
Það e.ru Þjóðverjarnir, sem
eyða mest og vilja það bezta.
Margir Bandaríkjamenn sýna
nú talsvert meiri sveigjan-
leika en verið hefur i heim-
sóknum sínum til Bretlands.
Þeir eiga það til að skjóta upp
kollinum á stöðum, sem ein-
göngu hafa verið sóttir af
römmustu Bretum, svo sem
Benjamin Brittens Aldeburgh
tónlistarhátiðina, eða þá að
þeir hafa farið upp á heiðarn-
ar i Dumbartonsliire. Aðrir
sækja bítlaklúbbana, þar sem
tónlistin getur ært hvern
meðalmann, til dæmis Ad Lib
klúbbinn, þar sem Ringo
Starr bar upp bónorðið til
Maureenar sinnar. Þá má ekki
gleyma Klúbbnum hennar
Önnu Bellu, en þar kann fólk
á borð við Frank Sinatra vel
við sig í félagsskap ungra
brezkra auðkýfinga. En ungl-
ingarnir, sem ætla sér að
heimsækja kjallaraklúbbana í
Liverpool, munu komast að
þvi, að þar eru ekki margar
pophljómsveitir, sem eru þess
virði að hlusta á þær. Þær,
sem einhverjum árangri hafa
náð, eru löngu farnar burtu
til annarra staða. En eitt er
Verðið á matsölustöðum Parísar
hefur verið hreint okur. Ef því
hefði haldið áfram hefði það ver-
ið hrein grafskrift fyrir tekjui
Frakka af ferðamönnum.
það, sem London býður ferða-
mönnum upp á og mun vart
eiga sér hliðstæðu nokkurs
staðar i heiminum. Það eru
eiturlyfjaneytendurnir, sem
raða 'sér up við lyfjabúðina
í Piccadilly Circus, þar sem
þeir, kl. 12 á miðnætti, fá
vikulegan lyfseðil fyrir
nautnalyfjum sínum. Þetta
geta þeir vegna sveigjanleika
lagagreinarinnar um eitur-
lyfjasölu.
Frakkar hafa fengið orð
fyrir það að vera ógestrisn-
ustu gestgjafar í heimi. Fram-
koma þeirra við erlenda,
ferðamenn er ekki alltaf á
háu stigi og það er oft eins
og þeir fyrirlíti allt, sem ekki
er franskt. En nú eru ferða-
menn byrjaðir að gjalda þeim
í sömu mynt, að minnsta kosti
Bandarikjamenn. Fram-
kvæmdastjóri franska hótel-
sambandsins, sem jafnframt
er fulltrúi franska verzlunar-
ráðsins var nýlega tekinn til
bæna af Bandaríkjamönnum,
sem veittu honum ærlega
ráðningu vegna þess, hve
erfiðlega þeim gekk að fá
hótelherbergi. Mannauming-
inn slapp burtu um síðir með
nokkrar skrámur og mar-
bletti.
En stjórn de Gaulle er farin
að sjá, hvar skórinn kreppir
að fætinum og reynir nú að
endurheimta ferðamanna-
strauminn. Annars er málið
nokkuð alvarlegt fyrir
Frakka. Á fjórum árum hafa
tekjurnar af ferðamönnum
lirapað úr 10 milljörðum
króna niður í tæpan milljarð.
En það er gert allt, sem áuð-
ið er til að rétta þessi mál
við. Búið er að festa taxtann,
sem leigubílstjórarnir fara
eftir. Þegar skemmtiferða-
skipin leggjast að bryggju,
standa þar menn í röðum með
rósir og ilmvötn lianda kven-
fólkinu. Einnig hefur fjár-
málaráðuneytið bannað allar
hækkanir á verðlagi lijá veit-
ingahúsunum. Við erum að
reyna að kenna Frökkum, að
það að krefjast aukaþóknunar
fyrir brauðið og servíettuna
hleypir illu blóði i útlend-
inga, segir Georges Ferran
fulltrúi í ferðamálaráðunejjt-
inu. En það er alls ekki svo
auðvelt.
Verðið á liótelherbergjum
í Paris er allmikið liærra en
við eigum að venjast hér
lieima. Eitt herbergi með baði
á góðu hótcli. (ekki neinn
lúxus en bara „mjög þægi-
legt“) kostaði að meðaltali
rétt tæpar 1000 krónur á sól-
arhring siðasta sumar og mun
vera það sama nú í ár. Á sið-
ustu árum liafa hinir sjálfs-
ánægðu hóteleigendur í París
getað haft sína eigin henti-
semi og farið fram á það, sem
þeim hentar í þessari óhemju
þéttbýlu borg, þar sem alla
vantar húsnæði, þar sem ekki
hefur verið byggt eitt einasta
nýtt hótel frá þvi á árunum
fyrir strið. En i ársbyrjun
1966 er ráðgert að opna tvö
ný hótel og ætti það að bæta
ástandið eitthvað. Margir
Frakkar hafa lýst þvi yfir, að
Frakkland þurfi að stokka
spilin alveg upp og hreinsa
af sér smánarblettinn, sem
kominn er á ferðamál þar í
landi. Þrátt fyrir það neita
þeir, að hér sé um nokkur
mistök að ræða frá þeirra
hendi. „Ef þið ætlizt til þess,
að Frakkarnir brosi framan
í ykkur, verðið þið að byrja
á toppinum,“ sagði yfirbar-
þjónninn í einu af lúxushót-
elum Frakklands. „Þið getið
ekki búizt við því að slátrar-
inn brosi, þegar de Gaulle
gerir það ekki.‘
Því miður byrjar þetta nöld-
ur alltaf, þegar París er í sínu
fegursta skrúði. En stjórnin
berst harðri baráttu við að
sýna ferðamönnum fram á,
að Frakkland hefur upp á
fleira að bjóða en Paris og
Cote d’Azur. Þegar komið er
út á landsbyggðina, hina
Það er margt, sem freistar íslenzku
frúnna í erlendum búðargluggum.
grænu skóga Alsace, hellana
í Périgord ag ströndina við
Brittany, er verðlagið líka
helmingi lægra en i Paris.
Nú í sumar sendu Sovét-
menn frá sér þrjár skrautleg-
ar auglýsingar til að laða að
ferðamenn. Á þeirri fyrstu
var stór litmynd af Rauða-
torgi og grafhýsi Lenins. Á
annarri var stór áletrun:
„Heimsækið Sovétrikin, land
fyrsta geimfarans“. En sú
þriðja bar nokkuð annan svip.
Á henni var ljóshærð fegurð-
ardís í bikini, sem ráðlagði
ferðamönnum að heimsækja
staði við Svartaliafsstrendur,
svo sem Yalta og Sochi. Auk
þess að sú siðasta mun hafa
mest aðdráttarafl fyrir Vest-
urlandabúa, boðar hún þátta-
skil hjá þeim Kremlmönnum
til ferðamála. Enda eru þeir
óðum að tileinka sér siði
vestrænna þjóða. Ung stúlka
frá Bandarikjunum, sem var
lengi búin að safna sér fyrir
ferðinni austur, leit einu
sinni yfir mannfjöldann i
Gorkistræti og sagði síðan
með tárin i augunum: „En
þeir eru bara eins og venju-
legt fólk.“
Nú beinir Ferðaskrifstofa
Sovétríkjanna athygli sinni
einkum að vel stæðum Vestur-
landabúum, sem sækja á sól-
ríka staði. Meðal nýmæla, sem
þeir hafa tekið upp, eru ferð-
ir til borga i hinu sólríka
Kákasus, og ferðirnar á bað-
strendur við Svartahafið eru
að verða mjög tíðar. Þá hafa
Framhald á bls. 49.
VIKAN 34. tbl. 23