Vikan

Ataaseq assigiiaat ilaat

Vikan - 26.08.1965, Qupperneq 23

Vikan - 26.08.1965, Qupperneq 23
ur straumurinn á „nýja“ staði og nú þykir alveg sjálf- sagt að „gera uppgötvanir“ og fara eitthvað þangað, sem ferðamönnum hefur almennt íslendingar eru þekktir á flugvöll- unum sem „Pinklafólk“. ekki dottið í hug að fara áð- ur. Kannski það gæti orðið lyftistöng fyrir fsland sem ferðamannaland? Þrátt fyrir einhvern leiða á klassisku leiðunum og stöðunum þar sem alltaf er yfirfullt af ferðafólki, þá hafa sumir staðir svo magnað að- dráttarafl og töfra, að það verður jafnvel jafn gaman að koma þangað í annað og þriðja sinn. Eftir þvi sem seg- ir i ágætri grein í vikuritinu Newsweek um þessi mál, þá á það fyrst og fremst við um ítaliu. Aftur á móti koma færri og færri á viðkomustaði eins og hertogahöllina í Fen- eyjum þar sem nú er í tízku að kynnast lífinu sjálfu. Þess- vegna fer ferðalangurinn fremur eitthvað þangað, sem liann sér „Life Italian Style“, hið ítalska líf, jafnvel hið ljúfa líf. Bretland er eitt af helztu ferðamann^löndum Evrópu, til dæmis er búizt við að um það bil 650.000 Bandarikja- menn komi þangað í sumar. En í sumar er ekki búizt við, að húsin með stráþökunum, ölkrárnar og lífverðirnir með loðhúfurnar liafi sama að- dráttarafl og verið hefur. Nú er talið að bítlahljómlistin hafi heldur meira að segja til að draga að ferðamenn. Og London er sú borg, sem ber einna hæst i þeim bransa um þessar mundir. En Lon- don er líka ákaflega þéttbýl borg, og ferðamenn vilja fremur dvelja í útborgunum eins og Ilford og Slough, sem eru 10—20 mílur frá London sjálfri til að losna við ysinn og hávaðann. En Bandaríkja- menn eru ekki eins góðir við- skiptavinir og þeir hafa verið undanfarið og eyða ekki eins miklu og þeir hafa gert. Það e.ru Þjóðverjarnir, sem eyða mest og vilja það bezta. Margir Bandaríkjamenn sýna nú talsvert meiri sveigjan- leika en verið hefur i heim- sóknum sínum til Bretlands. Þeir eiga það til að skjóta upp kollinum á stöðum, sem ein- göngu hafa verið sóttir af römmustu Bretum, svo sem Benjamin Brittens Aldeburgh tónlistarhátiðina, eða þá að þeir hafa farið upp á heiðarn- ar i Dumbartonsliire. Aðrir sækja bítlaklúbbana, þar sem tónlistin getur ært hvern meðalmann, til dæmis Ad Lib klúbbinn, þar sem Ringo Starr bar upp bónorðið til Maureenar sinnar. Þá má ekki gleyma Klúbbnum hennar Önnu Bellu, en þar kann fólk á borð við Frank Sinatra vel við sig í félagsskap ungra brezkra auðkýfinga. En ungl- ingarnir, sem ætla sér að heimsækja kjallaraklúbbana í Liverpool, munu komast að þvi, að þar eru ekki margar pophljómsveitir, sem eru þess virði að hlusta á þær. Þær, sem einhverjum árangri hafa náð, eru löngu farnar burtu til annarra staða. En eitt er Verðið á matsölustöðum Parísar hefur verið hreint okur. Ef því hefði haldið áfram hefði það ver- ið hrein grafskrift fyrir tekjui Frakka af ferðamönnum. það, sem London býður ferða- mönnum upp á og mun vart eiga sér hliðstæðu nokkurs staðar i heiminum. Það eru eiturlyfjaneytendurnir, sem raða 'sér up við lyfjabúðina í Piccadilly Circus, þar sem þeir, kl. 12 á miðnætti, fá vikulegan lyfseðil fyrir nautnalyfjum sínum. Þetta geta þeir vegna sveigjanleika lagagreinarinnar um eitur- lyfjasölu. Frakkar hafa fengið orð fyrir það að vera ógestrisn- ustu gestgjafar í heimi. Fram- koma þeirra við erlenda, ferðamenn er ekki alltaf á háu stigi og það er oft eins og þeir fyrirlíti allt, sem ekki er franskt. En nú eru ferða- menn byrjaðir að gjalda þeim í sömu mynt, að minnsta kosti Bandarikjamenn. Fram- kvæmdastjóri franska hótel- sambandsins, sem jafnframt er fulltrúi franska verzlunar- ráðsins var nýlega tekinn til bæna af Bandaríkjamönnum, sem veittu honum ærlega ráðningu vegna þess, hve erfiðlega þeim gekk að fá hótelherbergi. Mannauming- inn slapp burtu um síðir með nokkrar skrámur og mar- bletti. En stjórn de Gaulle er farin að sjá, hvar skórinn kreppir að fætinum og reynir nú að endurheimta ferðamanna- strauminn. Annars er málið nokkuð alvarlegt fyrir Frakka. Á fjórum árum hafa tekjurnar af ferðamönnum lirapað úr 10 milljörðum króna niður í tæpan milljarð. En það er gert allt, sem áuð- ið er til að rétta þessi mál við. Búið er að festa taxtann, sem leigubílstjórarnir fara eftir. Þegar skemmtiferða- skipin leggjast að bryggju, standa þar menn í röðum með rósir og ilmvötn lianda kven- fólkinu. Einnig hefur fjár- málaráðuneytið bannað allar hækkanir á verðlagi lijá veit- ingahúsunum. Við erum að reyna að kenna Frökkum, að það að krefjast aukaþóknunar fyrir brauðið og servíettuna hleypir illu blóði i útlend- inga, segir Georges Ferran fulltrúi í ferðamálaráðunejjt- inu. En það er alls ekki svo auðvelt. Verðið á liótelherbergjum í Paris er allmikið liærra en við eigum að venjast hér lieima. Eitt herbergi með baði á góðu hótcli. (ekki neinn lúxus en bara „mjög þægi- legt“) kostaði að meðaltali rétt tæpar 1000 krónur á sól- arhring siðasta sumar og mun vera það sama nú í ár. Á sið- ustu árum liafa hinir sjálfs- ánægðu hóteleigendur í París getað haft sína eigin henti- semi og farið fram á það, sem þeim hentar í þessari óhemju þéttbýlu borg, þar sem alla vantar húsnæði, þar sem ekki hefur verið byggt eitt einasta nýtt hótel frá þvi á árunum fyrir strið. En i ársbyrjun 1966 er ráðgert að opna tvö ný hótel og ætti það að bæta ástandið eitthvað. Margir Frakkar hafa lýst þvi yfir, að Frakkland þurfi að stokka spilin alveg upp og hreinsa af sér smánarblettinn, sem kominn er á ferðamál þar í landi. Þrátt fyrir það neita þeir, að hér sé um nokkur mistök að ræða frá þeirra hendi. „Ef þið ætlizt til þess, að Frakkarnir brosi framan í ykkur, verðið þið að byrja á toppinum,“ sagði yfirbar- þjónninn í einu af lúxushót- elum Frakklands. „Þið getið ekki búizt við því að slátrar- inn brosi, þegar de Gaulle gerir það ekki.‘ Því miður byrjar þetta nöld- ur alltaf, þegar París er í sínu fegursta skrúði. En stjórnin berst harðri baráttu við að sýna ferðamönnum fram á, að Frakkland hefur upp á fleira að bjóða en Paris og Cote d’Azur. Þegar komið er út á landsbyggðina, hina Það er margt, sem freistar íslenzku frúnna í erlendum búðargluggum. grænu skóga Alsace, hellana í Périgord ag ströndina við Brittany, er verðlagið líka helmingi lægra en i Paris. Nú í sumar sendu Sovét- menn frá sér þrjár skrautleg- ar auglýsingar til að laða að ferðamenn. Á þeirri fyrstu var stór litmynd af Rauða- torgi og grafhýsi Lenins. Á annarri var stór áletrun: „Heimsækið Sovétrikin, land fyrsta geimfarans“. En sú þriðja bar nokkuð annan svip. Á henni var ljóshærð fegurð- ardís í bikini, sem ráðlagði ferðamönnum að heimsækja staði við Svartaliafsstrendur, svo sem Yalta og Sochi. Auk þess að sú siðasta mun hafa mest aðdráttarafl fyrir Vest- urlandabúa, boðar hún þátta- skil hjá þeim Kremlmönnum til ferðamála. Enda eru þeir óðum að tileinka sér siði vestrænna þjóða. Ung stúlka frá Bandarikjunum, sem var lengi búin að safna sér fyrir ferðinni austur, leit einu sinni yfir mannfjöldann i Gorkistræti og sagði síðan með tárin i augunum: „En þeir eru bara eins og venju- legt fólk.“ Nú beinir Ferðaskrifstofa Sovétríkjanna athygli sinni einkum að vel stæðum Vestur- landabúum, sem sækja á sól- ríka staði. Meðal nýmæla, sem þeir hafa tekið upp, eru ferð- ir til borga i hinu sólríka Kákasus, og ferðirnar á bað- strendur við Svartahafið eru að verða mjög tíðar. Þá hafa Framhald á bls. 49. VIKAN 34. tbl. 23

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.