Vikan - 26.08.1965, Qupperneq 24

— Ég hef flogið umhverfis hálfa
iörðina til að vera hjá dóttur minni
á þessari erfiðustu stund l(fs henn-
ar, hélt Ivora Deane áfram. — En
það er ekki ég, sem hún þarf á að
halda. Það eina, sem kemst að í
huga hennar, er að fá að halda
barninu sínu í fanginu á ný. Gleym-
ið þessu með peningana og öllu
því . . . en hugsið um þá hamingiu,
sem þið getið framkallað með því
að færa Andrew litla aftur til þeirra,
sem elska hann . . . Hún starði eitt
andartak biðjandi inn í my.ndavél-
ina og drjúpti svo hægt höfði.
Þulurinn sagði hátíðlegaiÞakka
yður fyrir, frú Deane . . . Sem okkar
skerf f þágu þessa rnáls, munum
við endurtaka það, sem hér fór
fram, með þeim tveim fréttaútsend-
ingum, sem eftir eru í kvöld.
Lissa reis á fætur og braut pentu-
dúkinn vandlega saman. — Ég er
ekki svöng, sagði hún. Loksins hafði
Ivora Deane gengið svp langt, að
jafnvel dóttur hennar gat ekki fylgt
henni eftir. Lissa hvarf út úr borð-
salnum, án þess að líta á eigin-
mann sinn.
Andy var ekki eins uppnæmur.
Tengdamóðir hans hafði ekki úr
háum söðli að detta í huga hans.
Hin óheillavænlega þörf hennar til
að færa allt umhverfi sitt í drama-
stund að greina hvaðan hljóðið
kom. Þetta var einkasíminn í svefn-
herberginu hans uppi. Grunurinn
greip hann föstum tökum. Svo hent-
ist hann upp stigann, inn í herberg-
ið og þreif símann: — Halló? más-
aði hann.
Það var karlmannsrödd, fram-
andi og óskýr: — Eruð það þér,
Næturgali?
— Já . . . það er ég . . . það er
Andy Paxton . . .
— Hlustið á. Nýjum fyrirmælum
hefur verið kastað yfir suðurmúr-
inn. Eruð þér með? Yfir suðurmúr-
inn.
— Já . . . Já . . . Ég skil . . . Hann
kreisti símtólið með báðum hönd-
um. — Hérna segið mér bara, hvort
Andrew líður vel . . . En maðurinn
hafði þegar lagt á.
Andy tók vasaljós upp úr skúffu.
Enginn sá, þegar hann fór út úr
húsinu og gekk út að suðurmúrn-
um. Það var afskekktasta horn
garðsins. Hann svipaðist um í flýti
og komst að þeirri niðurstöðu, að
þar væru ekki fleiri. Hann gekk
hægt meðfram múrnum og rann-
sakaði jörðina með vasaljósinu
sínu, en hann fann ekkert. Hann
fór til baka, þumlung fyrir þuml-
ung, leit inn í hvern einasta runna
og undir greinarnar sem neðstar
hverri mínútu óx áhætta barnsræn-
ingjanna.
Nema þá að peningarnir hefðu
ekkert að segja fyrir þá — að í
raun og veru væru þeir á höttun-
um eftir einhverskonar hefnd, og
hversvegna höfðu þeir hringt í hann
í þetta númer? Það var varla meira
en tíu manns, allra nánustu félag-
ar hans, sem vissu það. Andy minnt-
ist orða Zitlaus: — Þennan glæp
hefur einhver framið, sem þekkir
yður mjög vel. Þetta var hugmynd,
sem Andy vildi helzt ekki trúa, en
nú fannst hon'um ( fyrsta sinn, að
ef til vill gæti verið einhver fótur
fyrir því. En væri sú raunin, hver
gat það þá verið? Einhver, sem
bar kala til hans? Einhver, sem var
í peningaþröng . . . ?
Akveðið nafn þrengdist út á var-
ir hans: Baker. Baker hafði alltaf
lifað um efni fram; Og Baker, það
vissi hann nú — bar hið innra með
sér tilfinningar í hans garð, sem
nálguðust hatur. Til að geta náð
lausnarfénu, neyddist Baker til að
losa sig við fjölskylduna Paxton.
Skammirnar og vammirnar, þegar
hann fór, gátu sem bezt hafa ver-
ið skipulagðar fyrirfram, til að
koma í veg fyrir, að Andy leitaði
að honum í tæka tíð.
Andy uppgötvaði, að hann var
að fara, þegar hann fór í gær?
— Ég heyrði hann biðja leigu-
bflstjórann að aka til Royal Palace
mótelsins, á Sunset Boulevard.. Á,
ég að gá, hvort hann er þar?
— Nei, það skiptir engu máli„
sagði Andy. Ef Baker var ( raun ogi
veru á mótelinu — og það var ekkii
víst — vildi Andy ekki eiga á hættu:
að hann fengi viðvörun. Hann fór
í tweedjakka, stakk skammbyssuj
Hubs í vasann, gekk niður í bíl-
skúrinn og setti sportbílinn sinn (i
gang. Lögreglan myndi fylgja honr-
um eftir, en það varðaði hann engu..
Royal Palace mótelið var eins og;
öll mótel. Andy gekk með hröðum,,
ákveðnum skrefum inn á skrifstof-
una. Dyravörðurinn stóð þar á tali;
við annan. Þeir þögnuðu þegar,-
Andy kom inn.
— Ég er að leita að herra Theo-
dor Baker. Býr hann hér?
Dyravörðurinn horfði hissa og ör-
lítið óstyrkur á hann.
— Baker? endurtók hann.
— Já, svaraði Andy óþolinmóð-
ur. — Ég hef nokkra vissu fyrir því,
að hann sé sem stendur meðal gesta
yðar, og ég þarf endilega að ná:
tali af honum.
Nú tók hinn maðurinn orðið..
Þetta var miðaldra maður, grann-
vaxinn, og augun mjög á verði..
tískan búning, hafði að þessu sinni
aðeins orðið til þess að gera þau
öll hlægileg. Það var út í bláinn
að skírskota til tilfinninga þeirra
eða þess, sem höfðu rænt Andrew
litla og myrt barnfóstru hans. Hann
slökkti á sjónvarpstækinu. f kyrrð-
inni, sem fylgdi heyrði hann síma
hringja. Hann var ekki andartaks-
voru. Engin árangur. Hann fór hvað
eftir annað en að lokum gafst hann
upp og fór aftur upp í herbergið
sitt. Hvað var að? Var þetta aðeins
endurtekning á nóttinni á strönd-
inni — tilraun til að þreyta hann,
til að reyna hann — eða máske til
að kvelja hann? Þetta virtist ger-
samlega tilgangslaust, því með
farinn að skálma fram og aftur um
gólfið. Hann neyddi sig til að
stanza og ná valdi yfir tilfinning-
um sínum. Hann varð að hitta Bak-
er, augliti til auglitis. Hann gæti
lesið sannleikann f augum félaga
síns. Hann hringdi á Brúnó f innan-
hússsímann: — Sagði herra Baker
nokkuð um það, hvert hann ætlaði
— Þér komið of seint, herra Paxt-
on.
Andy leit snöggt á hann. —
Þekkjumst við? Ég minnist þess ekki
að við höfum talað saman áður.
— Þér munið sjálfsagt ekki eftir
mér, herra Paxton. Ég heitir Ryder
— frá Daily News.
Semsagt blaðamaðurl Andy varð
24 VIKAN 34. tbl.