Vikan - 26.08.1965, Page 25

varkár: — Ég átti leið framhjá, og
fannst að ég ætti að koma við og
heilsa upp á Baker. Vilduð þér
kannske vera svo vingjarnlegur að
segja mér, hvenær hann fór?
— Það var rétt á mörkunum, að
þér mættuð honum ekki í dyrun-
um, sagði Ryder. — Sjúkrabíllinn
var að fara með hann. Hann framdi
sjálfsmorð fyrir smástund. Þér vit-
ið kannske um ástæðuna? Hann hef-
ur ekki látið eftir sig bréf.
Orðin skullu eins og krepptur
hnefi á andliti Andys: — Sjálfs-
morð? Baker? Yður getur ekki ver-
ið alvara.
— Mér væri síður en svo á móti
skapi, að það væri ekki alvara,
sagði dyravörðurinn hryggur: — Við
erum ekki beinlínis spenntir fyrir
þessháttar auglýsingum.
Andy snerist á hæl og gekk út.
Þegar hann var kominn út fyrir
dyrnar, gekk hann í hugsunarleysi
á einn af pálmunum, sem höfðu
gefið mótelinu nafn. Hann varð að
grípa um stofninn til að verjast
falli. Baker var dáinn. Baker vinur
hans, sem hafði staðið honum neer
en nokkur bróðir, hafði lagt hönd
á sjálfan sig.
9. kafli.
Andy vaknaði með dúndrandi
berginu sínu með koníaksflösku.
Alkahólið náði inn í heila hans en
ekki nóg til að draga úr sársauk-
anum. Eftir því, sem hann drakk
meir, þeim mun reiðari var hann
út í allan heiminn. Allt of lengi
hafði hann látið það viðgangast,
að aðrir stjórnuðu honum. En nú
var búið með það. — Ég skal kenna
þeim betri siði, muldraði hann.
Raddirnar af næstu hæð fyrir
neðan voru eins og olía á reiðield
hans. Þetta voru blaðamennirnir.
Þeir höfðu þrengt sér inn á heim-
ili hans með sinn venjulega skort
á tilIitssemi og kurteisi, með óhefl-
aðar spurningar og glósur, þegar
hann vildi vera einn með sorg sfna.
Andy krossbölvaði — nú ætlaði hann
að kenna þeim betri siði.
Ölvaður, en ákveðinn í bragði,
gekk hann niður og stillti sér ör-
lítið riðandi upp í dyrnar, sem lágu
inn ( stofuna. — All right, herrar
mfnir, sagði hann. — Út með ykk-
ur. Alla!
Þeir störðu á hann, og sá sem
næstur var dyrunum, sagði með
undrun í röddinni: — Hann er
pöddufullur!
Andy sló til hans með krepptum
hnefa án þess að hitta. Sfðan sá
hann að Ed Thornberg stóð fyrir
framan hann og fann, að hann tók
umstæðna er gætt.
Blaðamennirnir tfndust hægt til
dyra, allt of hægt að áliti Andys.
Hann reif fram skammbyssu Hubs:
— Þið fáið tíu sekúndur til að koma
ykkur út úr dyrunum öskraði hann.
Einn. Tveir . . .
— Passið ykkur! Hann skýtur,
hrópaði einn þeirra og allt f einu
voru þeir komnir á æðislegan
flótta. Sigri hrósandi miðaði Andy
skammbyssunni upp í loftið og tók
f gikkinn, en f staðinn fyir skotið,
sem hann átti von á kom aðeins
lítið klikk. Reiður og móðgaður
kanstaði hann skammbyssunni á eft-
ir flýjandi óvinum sínum. Skamm-
byssan lenti á einni bókahillunni
og datt sfðan á gólfið. Hann riðaði
út í forsalinn en sá þar engan
mann. Allt í einu virtist marmara-
gólfið lyftast móti honum. Hann
seig hægt á móti því og datt með
andlitið niður á svartar flfsarnar.
Þar fann Lissa hann, þegar hún
kom niður skömmu seinna, til að
vita hvað væri á seyði. Með hjálp
Brunos gat hún komið honum f
rúmið.
Nú stóð Andy í baðherberginu
og starði á áhyggjufullt, órakað
andlit í speglinum. Ekkert var eft-
ir af ofsareiði næturinnar, sem þó
hafði komið að gagni með þvf að
hann fékk reiði sinni útrás.
Hann mátti ekki vera að því að
hjúpa sig í reiði og sjálfsmeðaumk-
un. Það myndi hvorki færa hon-
um Baker né Andrew aftur. Hann
herti sig uop og tók að raka sig
og klæða. Ef hann ætlaði að koma
fram eins og karlmanni sæmdi,
varð hann að líta út á sama hátt.
Á leiðinni niður fór hann fram-
hjá herbergi Lissu. Dyrnar stóðu f
hálfa gátt, og hún kallaði á hann.
Hún var í rúminu. Á andliti hennar
sást, að nóttin hafði heldur ekki
fært henni mikla hvíld eða styrk.
— Hvernig líður þér nú? spurði
hún.
á leiðinni niður til að fá mér kaffi-
bolla.
— Viltu ekki vera hér og drekka
með mér? spurði hún. — Nancy
kemur upp með bakka rétt strax.
Andy settist undrandi yfir skiln-
ingnum og samúðinni sem hann
fann.
— Mér þykir þetta sárt með Bak-
er, hélt hún áfram. Hann sá nú,
að hún var með blað í höndunum.
Frásögnin af sjálfsmorði Bakers var
aðalfrétt forsíðunnar. Blaðið hafði
einhversstaðar haft upp á æsku-
mynd af honum, sem sýndi glögg-
lega létta kímnina, sem hafði ver-
ið aðalkostur og eiginleiki Bakers.
Þannig vildi Andy helst minnast
hans. Ekki eins og hann var síð-
ustu dagana.
— Hversvegna gerði hann það?
spurði Lissa. — Heldur þú, að það
geti staðið f nokkru sambandi við
Andrew . . . ?
— Ég fór að lelta að honum f
gærkvöldí, af því að ég var að
hugsa um það sama, sagði Andy.
—• En ég sé nú, hversu fáránlegt
það var. Baker hefði aldrei getað
gert flugu mein Ég vildi bara, að
ég gæti farið og beðið hann fyrir-
gefningar, á að ég skyldi gruna
hann.
Lissa strauk um enni sér og and-
varpaði. — Við höfum öll þörf yfir
fyrirgefningu. En sá tfmi kemur,
að manni finnst að ekki sé hægt að
taka á móti meiru.
— Þvf takmarki náði ég f gær-
kvöldi.
Framkoma hans í garð blaða-
mannanna var einnig á forsfðu, en
blaðið var svo elskulegt að segja
aðeins, að hann hefði verið ,,ðr-
magna af taugaspennu". Hann
mátti sennilega þakka Ed Thorn-
burg fyrir þá útskýringu.
— Það er einmitt það, sem er
mitt stóra vandamál, hélt Lissa á-
fram. _ Ég hef aldrei fengið útrás
fyrir reiði mfna. Það var alltaf svo
mikið undir þvf komið, að ég hefði
stjórn á skapi mfnu. Ég reyndi Ifka
að vera jafnvægi á mótl mömmu,
sem alltaf þýtur upp við minnsta
tilefnl.
Þetta var f fyrsta skipti, sem Andy
heyrði Lissu gagnrýna móður sfna
án skilyrðis, og hann vildi gjarnan
heyra meira af þvf taginu. En f
sama bili kom Nancy inn með kaff-
ið. Nancy var kona Brunos, falleg
og gáfuð en mjög hlédræg. Andv
saup á kaffinu og kinkaði kolli við-
urkennandi: — Stundum er ekkert
betra en kaffi.
— Ég hef aldrei vitað, að þú
værir svona hrifin af kaffi.
— Það er hugsanlegt, að ég hafi
breytzt.
— Ég held, að þú hafir brevtzt,
sagði Lissa og horfði hugsandi á
hann: - Það er ef til vill ekkert
skemmtilegt fyrir þig að heyra það,
en það er eins og það þurfi eitt-
hvað á borð við þetta til, að *þú
sýnir hvað f þér býr. Á mig hefur
þetta sennilega haft þveröfug á-
hrif. Mér finnst ég miklu sundur-
lausari en ég var áður.
— Kannske hefurðu færzt of mik-
ið f fang. Kona þarf stundum á
öllum sfnum tíma að halda, til að
geta verið kona.
Allt f einu og án viðvörunar kom
tengdamóðirin þjótandi inn í svefn-
herbergið með umslag f hendinni.
Þótt þetta væri snemma dags, var
hún fullklædd, með hatt og allt
það, sem benti til að hún hefði
verið úti. Hún þaut með útbreidda
arma á móti dótturinni: — Nú verð-
ur þú að reyna að vera hughraust,
litla stúlkan mfn. Ég hef slæmar
fréttir.
Raddblær hennar var svo sorgleg-
ur, að Andy reis á fætur, Nqncy
starði á hana opnum munni.
— Er það um Andrew? spurði
Lissa hissa.
— Já, þvf miður. Ivora Deane
Framhald á bls. 43.
Andy, hafSu stjórn á þér, sagði hann.
höfuðverk. Ljósið skein inn um
gluggann og gaf honum til kynna,
að það væri komið fram á dag.
Smám saman minntist hann atburða
næturinnar. Það var eins og að upp-
lifa martröð.
Þegar hann kom heim f gær-
kvöldi, hafði hann falið sig eins
og sært dýr. Lokað sig inn á her-
í handlegg hans:
— Andy, hafðu stjórn á þér,
sagði hann.
Svo sneri hann sér að blaða-
mönnunum: — Ég held, að þið ætt-
uð að koma heim til mín. Eins og
stendur er Andy ekki með sjálfum
sér. Og það getur varla komið
nokkrum á óvart, þegar allra kring-
VIKAN 34. tt>L 25