Vikan - 26.08.1965, Side 36

étríkjunum og viða annars stað-
ar í heiminum eru útsendir
njósnarar.
Þeim er kennt, hvernig þær
eigi aS ná tökum á karlmönnum,
hvernig þær eigi aS vinna traust
þeirra smátt og smátt, þangaS til
þeir leysa frá skjóSunni af sjálfs-
dáSum og koma upp um sjálfa
sig og föSurland sitt.
Sagan liefur sýnt og sannaS,
aS sé kona fögur, greind og
kjarkmikil geti hún orSiS lífs-
hættulegur njósnari. ★
Að verða allt í einu
ekkja
Framhald af bls. 9.
hugsunarsemi. Það er ómetanlegt
fyrir ekkjuna að eiga góða granna.
Það er ekki þar með sagt, að um-
gengnin þurfi að vera nóin, en það
er bara svo gott að vita að maður
getur knúið dyra, ef þörf krefur.
Flestir vilja gjarnan hjólpa nó-
unganum, ef þeir geta. Maður finn-
ur sérstaklega til þess, þegar mað-
ur er orðinn einn, að maður hef-
ur ekki eins mikið upp ó að bjóða
og óður, og ó ekki lengur erindi
ó þó staði, þar sem maður var óð-
ur velkominn gestur með manni sín-
um.
Maður, sem missir konu sína, hef-
ur þrátt fyrir allt sína stöðu og sína
félaga. Hann getur annazt sínar
fjárreiður sjálfur og er allt öðru
vísi settur en kona, sem eins er
ástatt um.
En það þýðir ekki að sökkva sér
niður í drungalegar hugsanir og
ætla bara að lifa fyrir sjálfan sig.
Þá hefur lífið engan tilgang. Mað-
ur verður að gera sér það Ijóst, að
enda þótt maður hafi misst ástvin
sinn, eru aðrir, sem hafa þörf fyr-
ir mann: fólk, sem verður glatt,
þegar það heyrir frá manni og
gjarnan kemur, ef það er beðið um
það.
Nú eru liðin átta ár, frá því að
maður hennar dó. Núna er hún
ekki lengur frábitin félagsskap ann-
arra og þegar fólk sýnir henni vina-
hót, finnur hún ekki lengur til hins
skerandi sársauka, sem áður gerði
vart við sig. Hún er framkvæmda-
söm, gegnir góðri stöðu, ferðast
mikið og les góðar bækur, gefur
oft börnum æftingja og vina smá-
gjáfir og gerir sér enga rellu út gf
því, hvort hún fær þakkarbréf eða
ekki.
Nú á hún líka vin í húsinu, hann
er ekkjumaður, á barn, stærðar fyr-
irtæki og gegnir ábyrgðarstöðu.
Hann varð alveg hjálparvana, þeg-
ar hann missti konu sína og hafði
engan til að hugsa um húsverkin
og þá skildist honum, hversu mikil-
vægt í rauninni það var að hafa
einhvern til þess að sjá um barn-
ið, hann og húsverkin.
Þessum manni væri hún nú gift,
ef ekki væru lög í landi, sem gera
barnlausum ekkjum með góð eftir-
laun eftir mann sinn, ókleift fjár-
hagslega séð að giftast öðrum en
milljónamæringum. Því að ef þær
giftist á ný, missa þær tafarlaust
eftirlaunin sín.
Og það er ekki nema skiljanlegt,
að hún þori ekki að hætta á þetta
komin á efri ár, þar sem ástin er
ekki svo heit. Þau geta eftir sem
áður hitzt, borðað saman, farið
saman í leikhús og verið saman á
sunnudögum og þau kæra sig koll-
ótt um það, sem náunginn segir
um þau.
í næsta blaði segjum við dálít-
ið frá vandamálum fráskilinna
kvenna.

KEXIÐ
Ijúffenga
með smjöri
osti eða
marmelaði
og öðru ávaxta-
mauki.
Fæst í flestöllum mat-
vöruverzlunum landsins.
JAGOBS
CREAM CRACKERS
ANGEUOUE
Framliald af bls. 17.
og kór&gupinn
því hún fann að hann hafði látið undan yfirþyrmandi augnabliksástríðu.
— Yðar hágöfgi sýnir þessu máli meiri athygli en það verðskuldar,
sagði hún með örlitlu brosi.
— Einmitt?
Konungurinn gekk aftur að stólnum sínum við borðið en virtist ekki
óánægður. — Og hver er mismunurinn? Ég sé ekki eftir því. Héðan
í frá er það skoðun mín, að Monsieur du Plessis sé fífl, hvorki meira
né minna. Hann hefur meira en verðskuldað þá refsingu, sem hann hefur
fengið, og ég skal sjálfur taka að mér að segja honum frá því. Ég vona,
að hann muni að þessu sinni taka tillit til ráðlegginga minna. Síðan
ætla ég að láta hann í herinn í Picardy um hríð, til að kenna honum
betri siði. Ekki gráta, litla leikfang, þér skuluð fá frændann yðar aftur.
Úti á marmarastéttinni var Monsieur de Solignac, yfirþjónn drottn-
ingarinnar, að stiga út úr appelsinugulum vagni sinum.
8. KAFLI
Þegar Madame du Plessis-Belliére kom heim til sín, í sjöunda himni,
sá hún póstvagn á hlaðinu hjá sér, og úr honum hafði verið borið mikið
af farangri. Á þrepum hússins stóðu tveir litlir drengir með eplakinnar
og réttu hendurnar í áttina til hennar.
Angelique kom með skell aftur niður á jörðina. — Florimond! Cantor!
Hún hafði gersamlega gleymt bréfinu sem hún hafði sent í flýti til
Poitou, þar sem hún bað um drengina. Nú var hún ekki viss um, hvort
koma þeirra kom sér vel eða illa. E?n gleðin yfir endurfundunum skyggði
á allan vafa. Hún faðmaði þá í ákafa.
Þeir voru óframfærnir og eins stirðir og kjánalegir og hverjir aðrir
sveitadrengir, sem koma í íyrsta sinn í borgina. Stígvélin þeirra voru
búraleg, þykkir ullarsokkarnir voru í kálfslöppum niður fæturna á
þeim og fötin þeirra þefjuðu af móreyk.
Angelique greip andann á lofti, þegar hún tók eftir því, hvað Cantor
var orðinn stór. Hann var nú sex ára, en jafnhár eldri bróður sinum,
sem þó var stór eftir aldri. Þeir voru ekki svipaðir að neinu leyti öðru
en því, að báðir höfðu mikið, úfið hár; Florimond svart, Cantor ljós-
kastaníubrúnt. Florimond var barn suðursins með sólbrúnt, vökult
andlit. Græn augu Cantors voru eins og skógarlækirnir, sem renna í
útjöðrum mýranna í Poitou, tveir óræðir, tjáningarlausir hyljir.
Barbe, þjónustustúlkan, sem hafði alið þá upp, leiddi Angelique inn
i raunveruleikann á ný. Hún var viti sínu fjær af því að vera komin
aftur til Parísar. Það hefði verið henni óbærilegt, að búa allan vetur-
inn, sagði hún, í þessum gamla sveitakastala, þar sem engir voru til
að tala við nema leiðinlegir bændur og tveir litlir, óþægir strákar,
sem létu ekki sjá sig allan daginn. Og afi þeirra, baróninn, leyfði þeim
að gera allt sem þá langaði til, hvað sem hún sagði. Það var mál til
komið, að þeir fengu góðan, strangan kennara, sem kenndi þeim staf-
rófið og væri óspar á keyrið við þá.
— Þeir eiga að fara til hirðarinnar, hvíslaði Angelique að henni.
— Þeir eiga að verða leikfélagar krónprinsins.
Augu Barbe stækkuðu af ánægju. Hún klappaði saman lófunum og
leit á litlu óþekktarormana tvo með nýrri virðingu.
— Við verðum að sjá um, að þeir læri einhverja mannasiði!
— Og láta þá læra að bera sverð og hattfjöður.
— Og kenna þeim að hneigja sig.
— Og snýta sér með vasaklút, skyrpa ekki allt í kringum sig og
spræna ekki hvar sem þeir eru staddir.
— Og tala við hefðarkonur og svara þeim með einhverju öðru en
bara að rymja.
Hvernig kenna átti þessum tveim hirðmönnum framtíðarinnar sóma-
samlega framkomu, var vandamál. En það þurfti að gerast í flýti.
Madame de Choisv tók að sér að stjórna Því. Næsta dag kom hún
gg VIKAN 34. tþl.