Vikan - 26.08.1965, Síða 37

til Hotel de Beautrellis með ungan djákna, grannvaxinn eins og stúlku,
með dúfuaugu, sem gægð,ust framundan púðraðri hárkollunni. Hún
kynnti hann sem einn af yngstu meðlimum Lesdiguieres frá Chartres,
af góðri en fátækri fjölskyldu. Foreldrar þessa unga Maurice höfðu
trúað henni fyrir honum og beðið hana að hjálpa honum í París, en
hún var fjarskyldur ættingi. Hvað gat hún gert betra en að koma
honum í þjónustu Madame du Plessis-Belliére, í stöðu yfirmanns mennt-
unar drengjanna hennar tveggja? Og þegar allt kom til alls, hafði
hann lokið sínu eigin námi og þjónað sem biskupssveinn.
Madame de Choisy sagði, að einnig yrði að fá kennara i starfsliðið,
danskennara, reiðkennara og skylmingakennara. Hún vissi um þrjá
unga menn, sem voru einmitt þeir einu rétti til þessarra starfa. Einn
hét Racan. Hann hafði numið lög en var of fátækur til að kaupa starfs-
réttindi og var fús að taka að sér starf á borð við kennslu. Danskennar-
inn var barnabarn de Lesbourg markgreifa, sem var af gamalli aðals-
ætt. Sá þriðji var hinum frábrugðinn í því, að hann var af forríkri
Dyravörður hennar þorði ekki að opna hliðin, nema með beinni skipun
frá henni sjálfri. Og í það eina skipti, sem hann hafði óhlýðnazt, hafði
hann verið barinn með svipu. Einu sinni hafði hún næstum barið líf;
tóruna úr þjónustustúlku hjá sér. Það var jafnvel sagt, að hún hefðl
borið svipu á eiginmann sinn, en hefði verið svo iðrunarfull á eftir,
að hún hefði grafið sig í fen upp að hálsi, til yfirbótar.
Angelique var viss um, að þéssar sögur væru ýktar, en þörf Madame
de Choisy til að þrengja sér inn í líf annarra, var stundum mjög ó-
þægileg. En til að komast hjá öllum óþægindum og losna við stappið
sjálf, ákvað Angelique að ráða alla þessa Racana, Lesdiguiéra og Gil-
andona, meira að segja stúlkurnar.
Þar að auki bráðlá Florimond og Cantor á að fá einhverja stjórn.
Þeir voru nú orðnir nógu gamlir til að hafa ótakmarkaðan áhuga fyrir
hestum og riðu hverju sem var, frá múldýrum afa síns niður i stiga-
handriðin í Hotel de Beautrellis, sem endurómaði af hrópum þeirra,
þegar þeir léku heilar orrustur og stríð.
fjölskyldu, einkaerfingi, en svo ákveðinn að verða skylmingamaður,
að hann hafði afsalað sér erfðaréttinum. Hann var öðrum mönnum
fremri í meðferð hverskonar vopna, meira að segja krossboga, og gat
kennt hverjum sem var, fullkominn vopnaburð.
Madame de Choisy mælti einnig eindregið með tveimur stúlkum frá
Gilandon í Chambord. Amma þeirra var ein af Joyeuseunum, og systir
þeirra hafði gifzt greifanum af Roches. Þær voru ekki heimskar og
lausar við alla fegurð og myndu sætta sig við að vinna fyrir lítið kaup,
vegna Þess að faðir þeirra hafði yfirgefið þær, þegar hann komst að
raun um, að konan hans hafði orðið ófrísk, meðan hann var á Spáni.
— En hvað á ég að gera við þessar stelpur? spurði Angelique.
— Bæta þeim í þjónustulið yðar. Þér megið ekki láta yður vanta sið-
ferðisdömur. Það væri ekki viðeigandi fyrir konu af yðar stigum, sem
er á uppleið við hirðina.
Hún útskýrði fyrir Angelique, að meðal starfsliðs i hverju merkara
húsi, væri fólk af öllum stigum þjóðfélagsins, og Madame de Choisy
var á þeirri skoðun, að Madame du Plessis hefði ekki starfslið, sem
samrýmdist stétt hennar og orðstír. Og hún hvatti markgreifafrúna
einnig til þess að sjá um, að starfslið hennar stundaði samvizkusamlega
bæði morgun og kvöldbænagjörðir, og færi reglulega til kirkju.
Angelique hafði ekki enn heppnazt að komast að því, hvaða hlutverk
Madame de Choisy hafði leikið í Fontainebleau. Hafði hún af ráðnum
hug rangtúlkað skipanir konungsins? Þá hafði hún virzt hneyksluð,
en nú ólgaði hún af almennilegheitum og vingjarnleik.
Hún var vel yfir fertugt, en ennþá var glampi i augum hennar og
þokki í brosinu. Samt var eitthvað við hana, sem gerði vináttu erfiða.
Almannarómur sagði, að heimili hennar væri eins og fangelsi. Ef ein-
hver stúlka gekk i þjónustu hennar, fékk hún aldrei að fara út. Henni
var þrælað til vinnu og refsað grimmilega ef eitthvað fór úrskeiðis.
PROFIL KROSSVIÐUR (RIFLAÐUR) -
MARGAR TEGUNDIR.
VIÐARTEGUNDIR: Eik, teak, oregon
pine, fura, mahogni, og afrormosia.
LUMBERPANEL (SPÓNLAGÐAR SPÓNAPLÖTUR).
VIÐARTEGUNDIR: Eik, fura, teak, sen, sapeli, limba og oregon
pine.
LENGDIR: 250, 244 og 180 cm.
BREIDDIR: 120, 60 og 30 cm.
ÞYKKTIR: 11, 14, 17 og 20 mm.
WIRUPLAST (PLASTHÚÐAÐAR SPÓNAPLÖTUR).
I eldhúsinnréttingar, klæðaskópa, húsgögn og til veggklæðninga.
Margir litir og viðareftirlikingar (álmur og teak).
STÆRÐ: 250 x 180 cm.
ÞYKKTIR: 8-21 mm.
Þetta eru allt úrvals vörur frá þskktum verksmiðjum í Danmörku,
Noregi og V-Þýzkalandi.
Laugavegi 22. — Sími 1 64 12.
J
Angelique var svo önnum kafin við þessa nýju heimilisaðlögun, að
hún frétti það aðeins útundan sér, að Philippe hefði verið látinn laus.
Hann kom ekki til fundar við hana. Hún vissi ekki, hvað hún átti helzt
að gera. Madame de Montespan krafðist þess, að hún sneri aftur til
hirðarinnar, eins og ekkert hefði í skorizt. — Konungurinn hefur fyrir-
gefið þér. Allir vita, að þú varst alein hjá honum, langa langa lengi.
Hann ávítaði Monsieur du Plessis í einrúmi, en það sama kvöld hafði
eiginmaður þinn þann heiður, að rétta konunginum náttskyrtuna i
Saint-Germain. Allir vita, hversu vænt hans hágöfgi þykir um ykkur
bæði.
Madame de Choisy hafði einnig látið í ljósi sína skoðun á málinu.
Or því konungurinn hafði borið upp þá ósk, að Madame du Plessis
kynnti syni sína fyrir honum, átti hún ekki að hika við það. Konung-
urinn gat verið duttlungafullur, og það var ekki víst, að hann yrði
eins vel undir það búinn seinna, að taka á móti Þeim. Hún hafði hitt
Madame de Montpensier, eiginkonu kennara krónprinsins og fóstru
hinnar konunglegu barna. Þær höfðu ákveðið hvaða dag Florimond
og Cantor yrðu kynntir við hirðina.
Drengirnir komu til Versala klæddir í himinblá satinföt með mikið
af borðum og rósettum, hvíta sokka með gullbjöllum, í háhæla skóm,
og báru silfurskreytt sverð við hlið sér. Á hrokknum kollunum báru
þeir kringlótta filthatta með rauðri fjöður, sem hallaðist út fyrir barð-
ið, samkvæmt nýjustu tízku. Vegna kuldans voru þeir í skikkjum úr
svörtu flaueli, brydduðum með gullþræði. De Lesdiguiéres, djákni, sagði
að Florimond hefði meðfæddan hæfileika til að bera stuttjakka, en
það var hlutur, sem fólk af lágum stigum gæti aldrei lært.
Cantor var klunnalegri. Enginn hafði áhyggjur af því, hvernig Flori-
mond myndi haga sér, því hann hafði fljótt tileinkað sér hneigingar og
glæsilegt göngulag, en þau gátu ekki annað vonað það bezta og biðja
VIKAN 34. tbl. gij