Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 12

Hún hafði ekkert breytzt, — sama drottn-
ingarlega göngulagið, sami yndisþokk-
inn . . . Maðurinn sem sat í anddyri hótels-
ins flýtti sér til móts við hana og tók í
bóðar hendur hennar.
— Elizabeth, þú ert alltaf jafn falleg,
sagði hann, með hrifningu í röddinni.
Hún hló. — Takk, sagði hún hlýlega.
— Eg var reglulega glöð, þegar að þú
hringdir. Það er svo langt síðan að við
hittumst.
— Jó, ótta ár, ef ég man rétt.
Hún hló aftur og strauk hárlokk frá
enninu. Hann kannaðist svo vel við þennan
ávana hennar.
— Hvernig líður Simon? spurði hann,
þegar að þau gengu inn í borðsalinn.
— Vel, þakka þér fyrir. Honum þótti
leiðinlegt að geta ekki komið.
Hún fár úr hvítu hönzkunum og leit
áköf í kringum sig. Áður var hún lagleg,
en nú var hún beinlínis falleg!
Hann pantaði mat og vin, með öryggi
sem bar þess vitni, að hann var vanur
veitingahúsum.
— Þú hefir elzt, Peter, sagði hún alvar-
leg á svip. — En það fer þér vel.
— Já, ég þroskast hægt, það gera beztu
ávextirnir líka.
Hún hló og studdi hönd undir kinn. En
svo varð hún alvarleg á svip. — Áft þú
börn? — Ertu hamingjusamur?
I nokkrar sekúndur varð hann alvarleg-
ur. — Tvo drengi, sagði hann, svo fór
hann að hlæja aftur. — Jú, vissulega er
ég hamingjusamur!
Hún leit undrandi upp, en sagði ekkert.
— En þú sjálf? hélt hann áfram. — Ert
þú hamingjusöm?
— Já, sagði hún snöggt. — Ég á dótt-
ur, sem er orðin sjö ára, yndislega telpu!
— Og Simon?
— Ég gæti ekki hugsað mér betri mann.
Peter sat hljóður, en hún fann að hann
beið eftir því að hún bætti við: Ég elska
hann.
Þess í stað sagði hún lágt: — Hann er
svo góður.
Hún leit undan augnaráði hans, og sneri
sér, allshugar fegin að þjóninum, sem
kom með heita réftinn.
Svo dönsuðu þau og þegar að tími var
kominn til að fara, ók hann henni heim.
Hún bauð honum inn, upp á drykk. Sim-
on var að borða brauðið, sem hún hafði
smurt handa honum. Hann var þreytu-
legur á svipinn, en Ijómaði þegar hann sá
Peter. Eliztbeth horfði á hann, hálf óró-
leg. — Ertu nýkominn heim? spurði hún.
Simon kinkaði kolli. — Já, vina mín, og
því miður verð ég að vinna nokkur kvöld
enn.
Elizabeth gleymdi Peter um stund. —
En það er ekki gott fyrir þig, sagði hún,
áhyggjufull. Simon horfði á hana, aðvar-
andi á svipinn, en hún lét eins og að
hún sæi það ekki og hélt áfram: — Það
vinnur enginn eins og þú. Er þér Ijóst
að þú átt dóttur, sem að þú sérð ekki
nema einstaka sinnum?
Hún fann sjálf að þetta var óþarfa
nöldur, og henni létti þegar Simon sagði:
— Gefðu Peter eitthvað að drekka, Elizabeth.
Ég skil það vel að þú ert þreytt, en við verð-
um að muna eftir því að við erum ekki ein . . .
Peter horfði brosandi á þau og henni fannst
hálfgerð meðaumkvun skína úr augum hans.
Simon áleit alltaf, að ef að konan hreyfði
einhverjum mótmælum, væri það vegna þess
að hún væri þreytt og niðurdregin.
Næsta morgun gekk hún hægt niður stig-
ann að eldhúsinu. Hún dró sólgulu glugga-
tjöldin frá, hitaði kaffi og steikti brauð. Allt
var þetta eins og áður, en samt fannst henni
eitthvað hafa breytzt. í gær vorum við Simon
hamingjusöm, hugsaði hún. Við áttum heim-
ili, barn og hvort annað, og það var það
eina sem skifti nokkru máli.
Hún fann fyrir einhverjum innri sársauka,
setti frá sér kaffibollann og reyndi að stöðva
tárin. Hún minntist þess að hún hafði verið
fast ákveðin í að gera hjónaband sitt far-
sælt, en innst inni vissi hún alltaf, að hún
elskaði ekki Simon.
Og í gær, þegar að hún hitti Peter, hafði
fortíðin rifjazt upp. Nú fann hún til óróleika
og einhverrar óljósrar tilfinningar, sem gerði
Hún hélt að ást hennar á
Peter heyrði fortíðinni til.
Þegar hún giftist bezta vini
hans, var hún ákveðin í því
að gleyma. Og hún hélt að
það hefði tekizt - þangað
til að Peter kom..........
VIKAN 36. tbl.