Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 25

SSVEITIRNAR
sem lágu í Yagachi-flóa. Enginn
þessara manna komst lífs af. I flug-
vélunum voru engar talstöðvar og
frá því augnabliki, sem flugvélarn-
ar hófu sig á loft, var dauðinn eini
fylgdarmaður flugmannanna.
Afleiðingar þessara árása voru
miklar. 28 flotadeildum var sökkt
og aðrar 225 biðu mikið tjón. En
samt sem áður komu þessar lífs-
fórnir hinna iapönsku flugmanna
að litlu haldi. Lið Bandamanna hélt
áfram að ganga á land á hinni
stóru eyju.
Jin höfuðsmaður segir, hvernig
stóð á því, að sveitir siálfsmorðs-
flugmannanna voru stofnaðar. í lok
stríðsins 22. sept. stjórnaði Usaburo
undirforingi árás 15 Zero flugvéla
gegn hinum bandarísku flugvéla-
móðurskipum, sem réðust á birgða-
stöðvar Japana í Manilla. Zero-
flugvélarnar voru orrustuflugvélar,
sem flutt gátu með sér eina 250
kg. sprengiu og tvær 60 kg. Þegar
varpa átti sprengiunum úr eitt til
tvö þúsund metra hæð niður á skip
á ferð og undir diöfullegum loft-
varnareldi var það nánast sagt til-
viljun, ef maður hitti í mark. Þess
vegna datt nokkrum herforingjum
í hug að koma á fót sérstökum
sveitum flugmanna, sem fúsir voru
að fórna lífinu með því að fljúga
beint á markið. Japönum var Ijóst,
að flugvélar þeirra gætu á engan
hátt staðizt samanburð við flug-
vélar Bandarikjamanna og sáu því
aðeins þá einu leið að senda menn
með sprengiefni beint á óvinaskip-
in.
Margir herforingjar voru andvíg-
ir þvi, að flugmennirnir væru send-
ir svo beint út í opinn dauðann.
Styrjaldir kosta yfirleitt mörg
mannslíf, en sjaldan er það svo,
að menn leggi til orrustu í öruggri
vissu um það að eiga einskis ann-
ars úrkostar en dauðann. En öllum
mótmælum var vísað á bug og eftir
orrustuna við Filippseyjar gaf yfir-
sjórn hersins út þá tilkynningu að
sveitir sjálfsmorðsflugmanna skyldu
stofnaðar.
Ungir menn í meiri hluta.
Það voru margir, sem gáfu sig
fram. Fyrstu sjálfboðaliðarnir voru
flugmenn úr sjó- eða loftvarnalið-
inu. Flestir voru þeir stúdentar, sem
höfðu hætt riámi 16 — 17 ára til
þess að bjóða sig fram til herþjón-
ustu. Þjálfun sjálfsmorðsflugmann-
anna varð að taka stuttan tíma,
því að stríðið var í algleymingi og
Japanir óttuðust innrás á landsvæði
sitt. Kennslustundirnar voru ekki
fleiri en 14 — 15, en það varð að
nægja.
Sjálfsmorðsflugmaður átti aldrei
að skjóta á óvinaflugvél, heldur
einungis að stýra flugvél sinni á
móti óvinaskipi. Þess vegna lærðu
þeir aðeins að hefja sig til flugs
og stjórna flugvélunum, sem ein-
faldar voru í sniðum. Þeim var ekki
kennt að lenda vélunum, þess þurfti
ekki með, því að þeir áttu aldrei
afturkvæmt úr för sinni.
Á einkennisbúninga sjálfsmorðs-
flugmannanna voru saumuð ýmis
merki, sem gáfu til kynna í hvaða
deild þeir voru. Fjölskyldur þeirra
voru heiðraðar á margan hátt, þær
fengu rikulega skammta af mat-
vörum og fengu beztu sætin við
opinber hátíðahöld. Sjálfboðaliðarn-
ir voru ungir menn, sem höfðu gert
sér fulla grein fyrir, hvað þeir gerðu
og skildu að stríðið mundi enda
með skelfingu.
Einn af hinum fyrstu sjálfsmorðs-
flugmönnum, sem lét lífið var for-
ingi í fótboltaliði háskóla nokkurs.
Það, sem hann sagði áður en
hann dó varð nokkurs konar tákn
fyrir hina sjálfboðaliðana: ,,Það er
viss upphefð í því að geysast á
móti óvinunum, þótt maður gráti,
þótt maður sé hræddur við að
deyja".
En brátt kom í Ijós, að ýmsir van-
kantar voru á þessu skipulagi. Loft-
varnarlið óvinanna skaut niður
meiri hlutann af sjálfsmorðsflug-
mönnunum, sem sendir voru til ár-
ásar, áður en þeim tókst að kom-
ast að flotanum. Mesta vandamál-
ið var tíminn, sem skyldi vera til
árásar og hvaðan átti að leggja til
atlögu. Það heppnaðist engin af
þeim árásum, sem gerðar voru um
hábjartan daginn. Við misstum
margar flugvélar án þess að við
hefðum nokkuð gagn af. Þess vegna
gerðum við árásir á tveim mismun-
andi tímum, annars vegar í daufri
morgunskímunni og hins vegar i
niðamyrkrinu um kvöldð. Þar að
auki komumst við að raun um, að
skipin máttu í mesta lagi vera I
fjarlægðinni 40 — 50 km. frá landi,
svo að flugvélarnar gætu skyndi-
lega birzt yfir marki sínu. Ef flug-
vélarnar höfðu lengri leið að fara
þá sáust þær í ratsjám Bandaríkja-
manna, svo að skipin voru tilbúin
að leggja til atlögu, þegar flugvél-
arnar komu í Ijós. Það var líka
mragt annað, sem við urðum að
læra af reynslunni. Þetta var algjör
nýjung og við vissum ekki, hvernig
þetta varð bezt framkvæmt. Áttu
sjálfsmorðsflugmennirnir kannski að
fljúga beint yfir ströndina eða áttu
þeir að steypa sér yfir bráð sína
eins og fálkar
Yfirnáttúrulegar verur.
Það er óhugnanlegt, að verða
að segja þetta, en áður en við
lærðum þessa árásaraðferð voru
sjálfsmorðsflugmennirnir skotnir
Framhald á bls. 39.
Tveir ungir japanskir sjálfsmorðsflugmenn skoða
japanskan fána, sem félagar þeirra hafa skrif-
að á síðustu orðsendingar sínar, rétt áður en
þeir stíga um borð í flugvélar sinar, og halda
upp í ferðina, sem þeiri eiga áreiðanlega ekki
afturkvæmt úr.
ENGINN KOMST LÍFS AF. f
FLUGVÉLUNUM VORU ENG-
AR TALSTÖÐVAR, 0G FRÁ
ÞEIRRI STUNDU, ER FLUG-
VÉLARNAR HÓFU SIG Á
LOFT, VAR DAUÐINN EINI
FYLGDARMAÐUR FLUG-
MANNANNA.
Sex sjálfsmorðsvélar steyptu sér niður á
ameríska skipið „Newcomb", þar sem skipið
var statt úti fyrir Okinawa. Næstum öil áhöfn
skipsins fórst, en skipið sökk ekki.
VIKAN 36. tbl. 25