Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 31

Endurfundir
Framhald af bls. 13.
hennar voru eins og venjulega, sam-
bland af gleði og eftirvæntingu, en
hún fann líka til einhverrar hræðslu,
eins og alltaf, þegar hún var með
Peter. Hún horfði á hann þar sem
hann stóð og virti fyrir sér sólina,
sem var að hverfa bak við greni-
skóginn, hinum megin við vatnið.
Allt í einu sneri hann sér að henni.
— Hvað eigum við að gera, Eliza-
beth . . . ?
Fyrst ætlaði hún að slá þessu
upp í grín, en gat ekki fundið nokk-
ur orð, svo að hún sagði bara: —
Ég veit ekki, Peter, ég veit það
ekki. — Svo, allt í einu brauzt það
út sem að hún var búin að byrgja
inni í öll þessi ár og hún sagði æst:
— Hversvegna giftist þú Harriet?
Hann yppti öxlum. — Mér geðj-
aðist að henni. — Og pabbi hennar
var ríkur . . .
— En þú elskaðir mig!
— O, nei, ég elskaði þig ekki,
ekki frekar en Harriet. Hann leit á
hana með einkennilegu brosi. — Ég
veit að þú hefir varðveitt þann
draum í öll þessi ár, og mér þykir
fyrir því að ræna þeirri draummynd
frá þér. En ég elskaði þig ekki þá.
Þú varst alltof barnaleg og óreynd!
Hægt og varlega, óendanlega
innilega, tók hann hana f faðm sinn,
svo að hver taug hennar titraði í
eftirvæntingu eftir kossum hans. Og
þegar að varir þeirra mættust,
breyttist þessi sólgyllti dagur í æs-
andi, ástríðufullan storm.
Svo horfði hann undrandi á hana.
— Þú hefir breytzt meira en ég hefði
nokkru sinni trúað að væri mögu-
legt, sagði hann lágt.
Hún titraði eftir kossa hans. En hún
fann ekki til sektarmeðvitundar, að-
eins til einhverrar svimandi tilfinn-
ingar, sem var sterkari en allt ann-
að. Hann vafði hana fastar að sér
og hún hugsaði með sjálfri sér,
hvort að hann vissi í raun og veru,
hve mikil áhrif hann hefði á hana.
— Einu sinni var hér Ktið veit-
ingahús, sagði hann hugsandi. —
Nær ströndinni. Getum við ekki far-
ið þangað um næstu helgi?
Hún heyrði sjálfa sig svara:
— Simon fer til Manchester á
föstudaginn. Hann ætlar að vera
þar í fimm daga. Ég gæti sent
Lucy til systur minnar.
Tveim dögum síðar kvaddi Simon
hana með kossi í anddyrinu. Þegar
að hann sneri sér við til að ná í
töskuna sina, sagði hann glaðlega:
— Skilaðu kveðju til Lucy og segðu
henni að hún fái pakka frá Man-
chester, ef að hún er þæg, meðan
ég er í burtu!
Varir hennar brostu, en innra
með sér bað hún: — Taktu mig með
þér, eða segðu að minnsta kosti að
þú elskir mig og þarfnist mín!
En hann klappaði henni aðeins á
kinnina. — Passaðu nú vel sjálfa
þig, meðan ég er í burtu. — Svo
heyrði hún hann flýta sér niður
tröppurnar. . .
Þegar Peter sótti hana, var hún
þögul og alvarleg. En hann sagði
ekki neitt, lagði bara rólega hönd
sína yfir hennar.
Eftir stundarkorn spurði hann: —
Er Lucy farin til systur þinnar og
Simon til Manchester?
Hún kinnkaði kolli.
— Vertu ekki óróleg, sagði hann.
Veitingahúsið var skemmtilega
gamaldags að utan, með hálmþaki
og vafið klifurplöntum upp undir
þakbrún. En innan dyra var allt
ósköp hrörlegt.
Maturinn var aðeins í meðallagi
og þegar að þjónninn kom með hálf-
volgt kaffi, sagði Peter ergilegur:
— Ég hefði átt að fara hingað áður
en að ég pantaði, þetta var allt
öðru vfsi fyrir nokkrum árum.
— En það er enginn annar stað-
ur á fleiri mílna svæði, sagði hún
þreytulega.
Hann sá að hún var óróleg og
VIKAN 36. tbl.
HVAR KAUPIÐ ÞÉR FALLEGRA SÓFASETT?
FÆST AÐEINS f „SKEIFUNNI" KJÖRGARÐI
NÝJUNG r SVEFNSÓFUM.
FULLKOMIÐ TVEGGJAMANNA
RÚM AÐ NÓTTU -
STOFUPRÝÐI A DAGINN
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
□□□'□□□□□□□□□.□□□□□□□□□□
Símar 16975 og 18580.
□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□'□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□ □□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□□
□□□□□□Q
□□□□□□□