Vikan - 16.09.1965, Síða 23

HOS I
SMIÐUM
BYGGINGAR ERU DÝRAR-
TRYGGINGAR ÓDÝRAR.
Hverjum húsbyggjanda er*
brýn nauðsyn aö tpyggja þau
verðmæti er hann skapar;
ennfremur ábyrgðina, sem
hann sfofnar tíl, meðan húsið
er í byggingu.
ALMENNAR TRYGGINGAR ?
PÓSTHÚSSTRÆTI 9 SÍMI 17700
MinnisstæSast þegar
hún söng fyrir fangana
Framhald af bls. 4.
legur andi, og hljómsveitarstjór-
inn var alveg afbragð. Hann
hét Castagnino. Ég var nú reyndar
búin að læra hlutverk Mimi hjá
Melis og á fyrstu æfingu gerði
Castagnino ekki eina einustu at-
hugasemd við túlkun mína, svo að
ég ætlaði að rifna af monti. Það
er nú svona, að þótt hljómsveitar-
stjórar vilji sjaldan allir hafa sömu
túlkun á ýmsum hlutverkum, þá eru
þau sum orði „traditional" þar á
meðal Mimi.
— Þetta sama ár fór ég ásamt
tíu karlmönnum í tónleikaför út um
land. Það var Fritz Weisshappel,
sem gekkst fyrir þessari ferð. —
Mig langar til þess að skjóta þvl
hér inn, að ég sakna Weisshappels
og ég tel, að hljómlistarlífið á
íslandi hafi misst mikið, þegar hann
féll frá. Hann var ekki aðeins mik-
ill listamaður, heldur einnig ein-
stakt prúðmenni, og hafði mikla
einbeitni til að bera. Hann var líka
drengur góður, heiðursmaður fram
( fingurgóma. —
í þessari tónleikaför fluttum við
óperuna „Ráðskonuríki" eftir Perg-
olesi og í sambandi við þetta gerð-
ist margt smellið. Ég man sérstak-
lega vel eftir, þegar við fluttum
þetta í Sandgerði. Óperan átti öll
að gerast í einni stofu og við höfð-
um fyrirskipað að láta útbúa stofu
með stólum og borðum, á veggn-
um, sem sneri að áhorfendum átti
að vera hurð, hillur og myndir.
Þegar við komum á staðinn, var jú
búið cc ú:;-úa stofu með stólum og
borðum, .n I bakgrunni var helj-
armikið ’.eikíjqld sem sýndi fagurt
landslag, tré og blóm, og meira
að segja haf. Það var enginn tími
til stefnu, svo að við urðum að
gera okkur þetta að góðu, en í leikn-
um átti ég einmitt að læsa hurð og
þurrka af hillum og myndum; ég
tók því það ráð að þurrka af „trján-
um og blómunum" og þegar ég
átti að læsa hurðinni, sem engin
var, stakk ég lyklinum í „hafið".
Þetta var nú meira grfnið.
Ég hef ferðazt mikið um landið
og sungið. Það er að ýmsu leyti
skemmtilegt, en hefur náttúrlega
sína vankanta. Verst er það, hvað
aðbúnaðurinn á samkomustöðun-
um er slæmur. Salernin eru sóða-
leg og oft vantar gluggatjöld í
búningsherbergin. Það er ekki nema
von, að maður verði ergilegur yfir
slíku.
Arið eftir fór ég svo til Bret-
lands og söng þar inn á plötur.
Lögin, sem ég söng voru létt-klass-
ísk, svo sem Malaguena. I Bret-
landi dvaldist ég um skeið og var
þar, þegar ég fékk boð frá mennta-
málaráðuneyti Rússlands um að
HVAR ER ÞETTA MEÐ
LEYFI?
Þetta er f sfma 35320 á auglýsinga-
deild VIKUNNÁR. Hvað getum við
gert fyr.ir yður? Jú, auðvitað get-
um við tekið á móti auglýsingum
yðar f síma. Andartak, hvernig á
auglýsingin að hljóða?
koma þangað í hljómleikaför. Á
þessum tíma höfðu fáir listamenn
frá Vesturlöndum stigið fæti sin-
um inn fyrir „Járntjaldið", enda
voru margir, sem réðu mér frá að
fara þetta. En ég var staðráðin i
því að fara, hvað sem tautaði og
raulaði. Ég er nefnilega þeirrar
skoðunar, að listamaður geti komið
fram, hvar sem er án tillits til allra
stjórnmála, því að list og stjórn-
mál eru af gjörólíkum toga spunn-
in. Hvað um það, ég fór til Rúss-
lands og mun seint sjá eftir því.
Tónlistarlff stendur með miklum
blóma í Rússlandi, og þjóðin er
með afbrigðum músiköslk. Ég kom
fram í Moskvu, Leningrad, Kiev,
Lvov, Minsk og Riga og mér var
alls staðar mjög vel tekið. Ég var
sex vikur í Rússlandi, ég var reynd-
ar ekki allan tímann að syngja,
heldur tók mér dálítinn tíma til að
kynnast tónlistarlífi í Rússlandi, fór
á tónleika, óperur og jafnvel í leik-
hús, þótt ég skyldi ekki neitt í mál-
inu, en ég hafði náttúrlega með
mér túlk, sem fylgdi mér hvert fót-
mál. Ég kynntist meira að segja
rússneskum fjölskyldum; geri aðrir
beturl Rússneska þjóðin er yndis-
leg og þú ættir bara að vita, hvað
karlmennirnir þar eru glæsilegir, og
þeir kunna sig líka. Núna hafa
margir, sem voru á móti því að ég
færi til Rússlands, farið þangað
sjálfir og orðið stórhrifnir af músík-
lífinu.
— Segðu mér, Guðrún. Nú hefur
þú sungið svo víða, bæði austan
hafs og vestan. Hvar hefurðu nú
fengið beztar viðtökur?
— Það er nú það. Yfirleitt hef
ég fengið góðar viðtökur. Mér finnst
til dæmis alveg prýðilegt að syngja
fyrir íslendinga. En mér er einna
minnistæðast, hvað mér var vel
tekið eitt sinn í Bretlandi árið 1948.
Þá var ég að læra og var fengin til
að syngja í Holloway Gaol, sem
er frægasta kvenfangelsi Breta.
Fangarnir voru svo hrifnir og þakk-
látir að mér hlýnaði um hjartaræt-
ur. Þá fann ég hvað það var mik-
ils virði að vera ung og frjáls, geta
sungið og glatt aðra.
— Jæja, hvað tók svo við hjá
þér eftir Rússlandsferðina?
— Árið 1957 var Tosca flutt í
Þjóðleikhúsinu og ég söng aðalhlut-
verkið. Ég hef alltaf verið svo hrif-
in af Puccini, hann og Mozart eru
mín uppáhaldstónskáld. En mér
finnst fólk hér heima ekki alveg
kunna að meta Puccini. Það vill
frekar hlusta á Verdi. Ég er nú líka
hrifin af mörgu eftir Verdi, en þó
ekki öllu.
Árið eftir eða '58 fór ég til Amer-
íku og hef dvalizt þar lengst af
síðan. Ég fór á vegum Þjóðræknis-
félagsins til Canada og ferðaðist
þar víða um og söng. Það var
dásamlegt að syngja fyrir fslend-
ingana þarna, þeir voru svo þakk-
látir. j Winnipeg söng ég í Lútersku
kirkjunni og að því loknu þurfti ég
að taka í höndina á hátt á þriðja
hundrað íslendingum. Það var nú
meira, mér fannst bara eins og ég
væri sjálf Elísabet drottning. Og
þann 5. nóvember var ég gerð að
heiðursborgara Winnipeg, fékk inn-
rammað skjal og gullnælu. Ég var
ein af þeim fyrstu til að hreppa
þann titil. Svo fár ég til Vancover,
Bellingham og Seattle og hélt þar
alls staðar konserta og var vel tek-
ið. Endastöðin hjá mér var New
York. Þar hitti ég gamlan nemanda
Lorenzo Medea, Naya Tolischus,
sem vildi endilega að ég héldi
þarna konsert og sá um hann fyrir
mig. Auk þess kom ég fram í út-
varpi og sjónvarpi og hélt konsert
f Town Hall.
— Hvernig voru dómarnir, sem
þú fékkst í New York?
LAUGAVEGI 5 9..simi 18478

VIKAN 37. tbl. gg