Vikan - 16.09.1965, Page 40

ILMANDI
reyktóbak
Hafið þér reynt þetta nýja ilmandi reyktóbak?
Nú sem fyrr, bezta píputóbakið í handhægu plast-
umbúöunum, sem halda tóbakinu ætíð fersku.
1
Kökur yðar og brauð verða bragðbetri
og íallegri ef bezta tegund aí
lyftiduíti er notuð
Angelique og kóngurinn
Framhald af bls. 22.
— L.iómandi hugmynd, Angelique, a8 deila með mér „græna her-
berginu", eins og hinir hraustu hermenn okkar kalla hreiður á borð
við þetta. Við getum spilað pikket ef við getum ekki sofnað. Hún lét
fallast í heyið, teygði úr sér og geispaði með nautnakenndri afslöpp-
un kattarins. — Ó hvað það er mjúkt! Fyrsta flokks rúm! Þetta er
eins og þegar ég var barn heima í Poitou.
— Einmitt það, sem ég var að hugsa, sagði Angelique.
— Það var heyhlaða skammt frá dúfnabúrinu okkar. Litli kær-
astinn minn hitti mig oft þar. Hann var sonur sauðahirðis, aðeins tíu
ára gamall. Við hlustuðum á dúfurnar kurra og héldumst í hendur.
Hún fór úr blússunni sinni og Angelique fylgdi fordæmi hennar. Svo
fóru þær úr yztu pilsunum, tóku af sér sokkana og grófu síg ofan í
heyið og rifjuðu upp liðna tíð.
— Frá syni sauðahirðis til kóngsins, hvíslaði Athénais. — Hvernig
iízt þér nú á framtið mína, elskan? Hún reis upp á annan olnbogann.
Dauft ljósið frá luktinni dekkti glóðina í kinnum hennar og hitaði
upp alabasturshúðina á hálsi hennar og öxlum. Hún flissaði, eins og
hún væri ekki alveg allsgáð. — Að vera elskuð af kóngi! Það er stór-
kostlegt!
— Þú virðist allt í einu vera mjög viss um þá ást. Það er ekki svo
langt síðan þú varst ekki eins örugg.
— Nei, en nú hef ég fengið sönnun fyrir því! Ég þarf ekki að vera
í vafa framar. . . . Hann kom til mín í fyrrinótt. . . . Ég vissi, að hann
myndi koma einhvern tíma í þessari ferð. Hvernig hann yfirgaf la
Valliére í Versölum, sýndi tilfinningar hans, var ekki svo? Hann gaf
henni smámuni að skilnaði.
— Smámuni? Hertogadæmi og aðalstign? Barónsdæmi!
— Uss! Henni finnst það kannske stórkostlegt og heldur, að hún
hafi nú öll völd í sinum höndum. Þessvegna hélt hún, að hún mætti
koma aftur til hirðarinnar. . . . ha, ha, ha, hún kann ekki að tapa. . . .
Ég skal aldrei sætta mig við tittlingaskít á borð við Þetta. Hann getur
ekki farið með mig eins og dansmey í óperu. Ég er Mortemart!
— Athénais. Þú skelfir mig, þegar þú talar af svona miklu öryggi.
Ertu í raun og veru orðin ástkona konungsins?
—• Ójá. Ástkona hans! Ó, Angelique. Hvað það er gaman að finna,
að maður hefur tök á manni á borð við hann! Að sjá hann titra og
fölna.... að heyra hann grátbiðja.. . . hann, sem hefur svo mikið
vald á sér, er svo hátíðlegur og hátignarlegur, og jafnvel hræðilegur
stundum.... Það er satt, sem þær segja um hann, þegar hann elskar,
er hann villimaður. Þá er ekkert blítt við hann! Hann er óður af girnd,
en ég get fullnægt honum.
I-Iún hló lostafullum hlátri, hallaði aftur Ijósum kollinum og baðaði
út handleggjunum með nautnalegum algleymissvip, eins og hún væri
að endurlifa hinar sælu stundir. Angelique gat varla horft á það.
— Það er Ijómandi, sagði hún kaldhæðnislega. — Það vilja allir fá
að vita, hver hin nýja ástkona konungsins er, og nú þarf ég ekki að
hlusta á þessar heimskulegu getgátur lengur.
Madame de Montespan settist snögglega upp í heyinu. — Ó, jú, elskan,
það verðurðu. Þú mátt ekki segja nokkrum manni frá þessu. Við reið-
um okkur á trúnað þinn. Það er ekki enn tímabært að viðurkenna
stöðu mína opinberlega. Það myndi aðeins gera alit flóknara. Þú verð-
ur að gera það, sem við ætlumst til af þér.
—■ Og hvað er það? Og hver eru Þessi „við“?
— Hvað. . . . Auðvitað kóngurinn og ég.
— Ertu að reyna að segja mér að þið — kóngurinn og þú — ætlið
að láta þann orðróm breiðast út, að hann sé ástfanginn af mér, til
þess að ekki komist upp um ykkur?
Undan löngum bráhárum horfðu dökk augu Athénais á Angelique
með illgirnislegum glampa. — Já, auðvitað. Það myndi alveg bjarga
okkur. Ég er í slæmri aðstöðu. Annarsvegar er ég hirðmey drottningar-
innar, hinsvegar náin vinkona Mademoiselle de la Valliére. Opinber
athygli konungsins myndi eyðileggja mannorð mitt. Það verður að
vera einhver leppur. Ég veit ekki af hverju þeir hafa byrjað að tala
um þig, en konungurinn hefur svo sannarlega ýtt undir þá kjaftasögu,
með því að láta þig hafa svona margar stöður. Og drottningin hefur
verið mjög kuldaleg við þig. Vesalings Louise brestur í grát, ef ein-
hver nefnir nafn þitt. Enginn hugsar um mig. Þeir hafa alveg tapað
slóðinni. Ég veit, að þú sérð þetta alveg eins vel og ég. Konungurinn
er í mikilli þakkarskuld við þig. Svo þú ætlar ekki að segja neitt,
er það? Er þér ekki sama?
Angelique svaraði ekki. Hún tók upp heystrá og japlaði á því. Hið
innra með sér fann hún til sárinda, eins og hún hefði verið trúgjarnari
en henni gott Þótti. Og hvernig átti hún að sjá við slóttugustu verzlunar-
mönnum og viðskiptarefum konungdæmisins! Þegar annars vegar voru
veraldlegir klækir á borð við þennan, var hún barn í lögum.
— Af hverju ætti þér ekki að vera sama? hélt Madame de Montespan
áfram ofur blíðlega: — Þetta varpar hagstæðu ljósi á Þig, og þú hefur
VJKAN 37. tbl.