Vikan - 23.09.1965, Síða 14

Það var eignlega merkilegt að
Charlie hatði ekki tekið eftir því,
hve lítið hún skildi af þessum sál-
fræði tímaritum, sem hann kom
með heim. Eftr því sem stóð í þeim,
fannst mér að annarhver maður
ætti að vera á bak við lás og slá,
með allar sínar fobíur og tauga-
flækjur, eða hvað það var kallað ..
Ég var sjálf alveg normal, guði
sé lof. Bara að Charlie elskaði mig,
eins og hann gerði, þegar við gift-
um okkur. Það var kannske góðs
viti að hann var farinn að dreyma
mig á nóttunni. Og svo gaf hann
mér fimmtán dollara, til að kaupa
hatt. . .
Þegar hún fór út, brosti hún með
sjálfr sér. Að hugsa sér! Ég var að
fara hattlaus í bæinn! Bara vegna
þess að Charlie hafði dreymt
draum . . .
Hún hljóp síðasta spottann að
biðstöðinni. Svo snar stoppaði hún
ag gapti af undrun. Á bekknum sat
negrakona! Það var svo sem ekk-
ert skrítið, að minnsta kosti var
engin ástæða til að fá hjartslátt.
En svo flaug hjartað upp í háls,
konan horfði á hana og hún var
kol-rangeygð! Alveg eins og (
draumnum.
En þetta var bara tilviljun.
— Fer þessi vagn til Huntington
Woods? heyrði hún sjálfa sig segja.
— Nei, unga fröken, það gerir
hann hreint ekki...
Hversvegna kom Charlie ekki,
hversvegna kom hann svona seint,
einmitt f kvöld? Og hvað skildi
hann segja? Ef einhver segði svona
sögu, mundi hún segja að hann
væri ruglaður.
Þetta hafði fylgt henni allan dag-
inn og hún hafði aldrei verið svona
utan við sig. Hún mundi ekki hvern-
ig hún komst inn í borgina og keypti
hattinn. Hún mundi bara eftir því
að hún hafði ráfað um og reynt að
hugsa ekki neitt. Og svo flýtti hún
sér heim.
Nú var hún búin að hreinsa hús-
ið, hátt og lágt, hún hafði ekki
fengið svona hreingerningaræði í
fleiri ár.
„Þetta eru bara fimm herbergi",
var Charlie vanur að segja. Og til
hvers var að vera alltaf að hreinsa?
Það kom aldrei neinn til þeirra, og
yfirleitt sátu þau bara í myrkrinu
og horfðu á sjónvarp. í dag hefði
hún getað hugsað sér að laga til
í tíu herbergjum, til þess að kom-
ast hjá því að hugsa, og að sjá
þessa rangeygðu ásjónu fyrir sér.
— Charlie! Charliel Hún æddi á
móti honum, um leið og hann kom
nn úr dyrunum.
— En elsku barn, hvað er að?
Það var þetta gamalkunna „elsku
barn" sem kom henni tl að gráta og
stamandi og snöktandi sagði hún
honum alla söguna. Á eftir sat hann
við hliðina á henni og hélt hönd
hennar í sinni.
— Emmy mín, við skulum nú líta
skynsamlega á þetta, sagði hann í
mildum rómi. Ef við byrjum á þessu
með peningana, þá fannst mér í
raunnni að þú þyrftir að fá nýjan
hatt. Og það að þú stakkst þeim í
barminn og skiptir um dragt, var
bara vegna þess að þér hefir fund-
ist það sniðugt að gera eins og mig
dreymdi.
— Já, en svo, Charlie, — en svo
. . . Tárin fóru að streyma aftur. —
Negrakonan. Þú verður að viður-
kenna að það er furðulegt. Svona
rangeygð negrakona . . . Og að við
sögðum báðar það sama og þig
dreymdi . . .
Hann þagði, hálfvandræðalegur
á svipinn. Svo hló hann.
— Þú gerir mig jafn ruglaðan og
þú ert. En bíddu aðeins. Negra-
konur eru oft á ferli hér. Þetta hef--
ir verið húshjálp hjá einhverjum
hér í nágrenninu. Að hún var rang-
eygð hefir bara verið tilviljun, alls
ekkert dularfullt, vina mín . . .
— En hversvegna sagði ég: „Fer
þessi vagn til Huntington Woods"?
Rödd hennar var orðin skræk.
— Já, hversvegna sagðirðu það,
Emmy?
— Vegna þess að þig dreymdi
það.
— Já, einmitt þess vegna.
— En hún vissi ekkert um draum
þinn og samt svaraði hún: „Nei,
unga fröken, það gerir hann hreint
ekki".
Hann varð alvarlegur á svip, og
hún hugsaði að þetta gæti hann
ekki útskýrt, nú væri hann neyddur
til að viðurkenna . . .
En svo fór hann að hlæja.
— Nú erum við bæði orðin rugl-
uð. Hver einasta negrakona frá
Suður-ríkjunum segir „unga fröken"
vð allar hvítar konur. Og að hún
svaraði „það gerir hann hreint
ekki", var ekki svo undarlegt.
Hverju átti hún að svara? Farðu
nú og náðu í nýja hattinn . . .
Hún fór eftir hattaöskjunni, glöð
í bragði. Ó, guð, þakka þér góði
guð fyrir Charlie, sem getur skýrt
þetta allt á svo einfaldan hátt, hugs-
aði hún. Þegar að hún kom með
hattöskjuna og tók upp hattinn,
hrópaði hann undrandi: — En Emmy,
þetta er nákvæmlega samskonar
hattur og ég sá í draumnum!
Hún starði á hattinn og sagði svo,
með titrandi rödd: — Já, nú man
ég að ég bað um hvítan hatt með
blómum . . .
En þá fór hann að hlæja og henni
til mikillar undrunar, kyssti hann
hana. — Hvað annað, um þetta
leyti árs? Hvítur sumarhattur með
blómum er það eina rétta. En nú
vil ég fá mat.
Seinna um kvöldið, þegar að hún
var búin að slökkva Ijósið, fór hún
að hugsa um hvað það var ein-
kennilegt að hún þorði ekki að
segja Charlie frá því að hún hefði
alls ekki ætlað að kaupa hvítan
hatt með blómum . . .
Þegar hún vaknaði næsta morg-
un mundi hún eftir því að það var
laugardagur og fór að hugsa um
hattinn. Charlie var sofandi. Henni
datt í hug að ef að hún vandaði
sig með morgunmatinn gæti hún
kannske fengið bílinn lánaðan. Þá
gæti hún ekið inn í borgina og skipt
hattinum.
Hún renndi sér varlega út úr
rúminu, en hann vaknaði samt. —
Fyrirgefðu, elskan. Ég ætlaði bara
að búa til nokkrar vöfflur. . . Svo
sá hún þennan einkennilega svip á
honum, og þá skildi hún . . .
— Nei, Charlie, nei! — Hún æddi
út úr herberginu og hann á eftir.
— Nú er nóg komið, Emmy. Ég
vil ekki heyra meir um dulrænar
skynjanir og drauma, heyrirðu það!
Hún svaraði ekki, beit saman
vörunum og fór að taka til morg-
unmatinn. Hún var sannarlega búin
að fá nóg af þessu draumarugli.
— Það er hlægilegt hvernig þetta
passar. . .
Hún sagði ekki orð, en reyndi
að skrölta svo í áhöldunum að hún
heyrði ekki ( honum, Ef hún gat
ekki fengið hann til að þegja, þá
ætlað hún að reyna að hlusta ekki.
— Eftir allt sem á gekk ( gær,
hefði það verið skrýtið að mig hefði
ekki dreymt þig . .. Hann fór að
hræra í deiginu, eins og utan við
sig.
Hún vildi ekki hlusta. Hún fór að
raula með sjálfri sér og óskaði heitt
og hjartanlega að hún hefði þorað
að syngja við raust.
— Þessi draumur í nótt var (raun-
inni líkur hinum, Emmy. t fyrri-
nótt var það rangeygð kona, en í
nótt var það maður með tréfót. f
gær fórstu til að verzla í sérverzl-
un, en ( draumnum ( nótt fórstu í
kjörbúð . ..
— Yes, sir, that's my baby! That's
my baby now ... I Henni datt ekk-
ert annað lag í hug og í öngum
sínum raulaði hún þetta, aftur og
aftur.
— En þú fórst ekki til Ritters. Þú
ákvaðst allt ( einu að fara heldur
til Delmonico . . .
— Yes sir, that's my baby ....
es sir, hvernig var nú textinn? Yes
sir . ..
— Og um leið og þú komst inn
í búðina rakstu þig á karlinn með
tréfótinn og þið genguð samhliða
inn gólfið, það var óskaplega hlægi-
legt, þetta var líkast einskonar
dansi. ..
Hún reif deigskálina af honum og
fór að steikja vöfflur.
— Og svo flýttir þú þér að af-
greiðsluborðinu og baðst um eina
flösku af Nolly Prat Vermouth . . .
— Yes sir, that's my baby . . . .
Yes sir . . . Ég hlusta ekki, ég hlusta
ekki . . .
— Og svo leið yfir þig!
— Er draumurinn búinn? spurði
hún.
— Já, þetta var allt og sumt.
Ó, guði sé lof, hugsaði hún og
setti diskinn með vöfflunum fyrir
framan Charlie. En hvernig átti hún
að skila hattinum? Hún gat ekki
hugsað sér að nota hann, og hann
kostaði fmmtán dollara.
— Heyrðu Charlie, ég get ekki
hugsað mér að nota þennan hatt.
Heldurðu að þú . . .
— Ég skil. Þú villt skila honum
aftur. Ég skal aka þér þangað og
svo getum við borðað hávegisverð
( bænum.
— Ó, Charlie! Hún var svo þakk-
lát, að hún fékk tár í augun. — Ég
skal vera tilbúin eftir tvo tíma.
Nokkru síðar, þegar að hún flýtti
sér eftir götunni, var hún með sam-
vizkubit yfir því að hún hlustaði
ekki á hann, þegar að hann var
svona góður. Og hún ætlaði að
fara beint til Delmonico, til að . . .
Honum þætti það líklega ágætt, þar
sem hann vildi ekki viðurkenna neitt
yfirnáttúrlegt.
Hún gekk framhjá Ritter, fyrir
hornið og inn til Delmonico . . . En
allt í einu fannst henni hjarta sitt
hætta að slá og henni lá vð köfnun.
Hann stóð fyrir framan hana, mað-
urinn með tréfótinn, nákvæmlega
eins og Charlie hafði dreymt. Góði
guð, hjálpaðu mér, láttu hann ekki
ganga samhliða mér!
Einhverveginn komst hún að af-
greiðsluborðinu og hélt sér fast í
borðið. Hún sagði ekkert og af-
greiðslumaðurinn starði á hana. Ég
verð að segja eitthvað, hugsaði
hún, ég neyðist til að segja eitt-
hvað. Og yfir suðuna í eyrunum
heyrði hún sjálfa sig segja: — Ég
ætla að fá eina flösku af Noilly
Prat Vermouth. Svo varð allt svart.
— Það hlýtur að vera einhver
eðlileg skýring á þessu, sagði
Charlie að lokum, en nú hló hann
ekki. Hann var sjálfur órólegur.
Það var ágætt, hún var þá ekki
ein um hræðsluna . . .
— Hvert ertu að fara? sagði hún,
þegar að hann stóð upp.
_ Ég ætla að fara að reyna að
fá einhverjar upplýsingar um ein-
fætta manninn, sagði hann og rödd-
in var hás. — Liggðu bara kyrr á
meðan. Ég kem fljótt aftur. . .
Hún var dauðþreytt og lokaði
augunum. Einfætti maðurinn hlaut
að vinna hjá Delmonico. Charlie
hafði auðvitað séð hann áður, því
hann ók þarna framhjá á hverjum
degi. Það hlaut að vera þessvegna
sem hann hafði dreymt þetta. Hún
var orðin svo róleg að hún gat
staðið upp. Það er bezt að hita
kaffi, hugsaði hún.
VXKAN 38. tbl.