Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 41

hennar reis öndvert á móti því og ást hennar líka —feimnislega ástin,
sem hún hafði borið I br.iósti til Philippe, og myndi deyja, en hún myndi
aldrei játa.
— Philippe!
Hann var að koma fram vilja sínum. Þetta var ekki í fyrsta skipti,
sem hann hafði barizt þannig i dimmu horni yfirgefinnar hlöðu. Hann
vissi, hvernig hann átti að þreyta fórnarlamb sitt og gera það að
engu, meðan það másaði og kjökraði undir honum.
Mjó stöng af gullsalla dansaði þvert um hlöðuna, þar sem birtan
brauzt milli veggfjalanna.
— Philippe!
Hann heyrði hana kalla nafn hans, en rödd hennar var honum
framandi.
Af þreytu, og ef til vill áfengum ilmi heysins, gafst Angelique upp.
Hún gat ekki verið reið lengur, og hún lét yfir sig ganga eignarrétt
mannsins, sem fór svona grimmilega með hana. Þetta var sami Philippe
og hún hafði elskað síðan í Monteloup í gamla daga. Hverju máli
skipti, þótt hún fyndi til, þegar það var hann, sem meiddi hana?
Hún ýtti frá sér öllum aukaatriðum og varð aðeins kvenvera, sem
tók á móti atlotum karlveru. Hún var hans fórnarlamb, hans eign. Hann
hafði rétt til að nota hana að vild.
Þrátt fyrir tærndi ástriðuna, sem hafði hann á valdi sínu, fann
Philippe, þegar hún gafst upp. Hann óttaðist, að hann hefði meitt
hana, og reyndi að halda aftur af ofsafengnum losta sínum og geta
sér til um, hvað þessi skyndilega þögn í myrkrinu þýddi. Svo fann
hann blíða snertingu handar hennar á kinn sinni og það snart hann
svo undarlega, að hann féll máttvana að líkama hennar.
Hann ákvað að hafa stjórn á sér og hvarf frá henni, án þess að
vita, að hann hafði næstum fært henni algleymi.
Hann leit á hana útundan sér og gat sér til, að hún væri að laga
fötin. Hver hreyfing hennar bar honum nýja öldu af ilmi hennar. Hann
fylltist tortryggni:
— Aðgerðir mínar virðast hafa valdið yður minni óánægju, en ég
hafði ímyndað mér. Gleymið ekki, að þetta var refsing.
Hún lét andartak líða, áður en hún svaraði með lágri, þýðri röddu:
— Ef til vill voru þetta verðlaun.
Philippe stökk á fætur, eins og hann skynjaði skyndilega hættu.
Hann var óeðlilega veikburða. Hann langaði til að leggjast í ilmandi
heyið við hlið Angelique og tala við hana, en hann skelfdist slíka fram-
andi löngun.
Hann gekk út úr hlöðunni með þá óþægindatilfinningu, að hann
hefði ekki haft síðasta orðið að þessu sinni.
13. KAFLl
Versalir svitnuðu undan sjóðheitri sólinni, dag nokkurn í júlí. Til
þess að finna örlítinn svala gengu Angelique, Madame de Ludre og
Madame de Choisy undir vatnsbogann, en það var þægilegur gangstigur,
sem naut skugga trjánna, og var kældur með gosbrunnum, sem skutu
upp súlum sínum beggja megin og hver á móti öðrum, þannig að
vatnsbunurnar mynduðu boga yfir gangstíginn án þess að ýringur
bærist niður. Þar rákust þær á Vivonne.
— Eg hef dálítið, sem ég þarf að ræða við yður, Madame, sagði hann
við Angelique. — Ég ávarpa yður ekki aðeins sem fegurstu dís þessarra
skóga, heldur sem hina vitru móður, eins og forfeður okkar myndu
hafa sagt. Mig langar til að biðja yður að eftirláta mér Cantor, son
yðar, í fylgdarlið mitt.
— Cantor? Hvernig getur slíkt barn orðið yður að gagni?
— Eg get alveg eins spurt að þvi, hvernig stendur á því að menn
vilja hafa söngfugla nálægt sér. Drengurinn hefur gersigrað mig.
Hann syngur svo vel og spilar á svo mörg mismunandi hljóðfæri, að
mig langar óumræðilega til að fá að hafa hann með mér i leiðangri
mínum. Þá get ég haldið áfram að yrkja Ijóð og lög og hlusta á hann
syngja Þau með englarödd sinni.
— Leiðangri yðar?
— Vitið þér ekki, að ég hef rétt í Þessu verið skipaður aðmíráll
flotans? Konungurinn hefur sent mig til að berjast við Tyrkina, sem
hafa umkringt Candia í Miðjarðarhafinu.
— Svo langt i burtu! hrópaði Angelique. — Ég vil ekki láta drenginn
minn fara. Hann er allt of ungur, aðeins átta ára gamall....
— Hann hefur þroska ellefu ára barns, og hann verður ekki einmana.
Sveinar mínir eru af góðu fólki. Og þjónninn minn er fullþroska maður,
sem á sjálfur mörg börn, og ég treysti honum fullkomlega til að hugsa
um litla, fallega drenginn yðar. Þar að auki, Madame, eigið þér ekki
hagsmuna að gæta í Candia? Ættuð þér ekki að senda annan sona
yðar til að líta eftir léni yðar?
Angelique ákvað að taka þetta ekki alvarlega, en sagðist myndi
hugsa um það.
— Það væri mjög hagstætt fyrir yður að láta þetta eftir Vivonne,
sagði Madame de Choisy, eftir að aðmírállinn hafði yfirgefið þær.
—. Hann hefur mjög háa stöðu núna. Þessi stöðuhækkun hefur gert
hann að einum mikilvægasta manninum í Frakklandi.
Madame de Ludre brosti eitruðu brosi: — Og við skulum ekki gleyma
því, að hans hágöfgi hefur tilhneigingu til að heiðra hann stöðugt
meir með hverjum deginum sem líður, þótt ekki sé fremur en til ann-
ars en að koma sér I mjúkinn hjá systur hans.
—• Þér talið eins og Madame de Montespan væri þegar orðin ástmær
hans, sagði Madame de Choisy. — Hún fer mjög dult með það.
— Það, sem hún segir, og það, sem hún gerir, er ekki endilega það
sama, eins og þér ættuð að vita af reynzlunni nú orðið. Það má vel
vera, að Madame de Montespan hafi ekki viljað láta koma upp um
ástarævintýri sitt, en hinn afbrýðissami eiginmaður hennar hefur ekki
gefið henni tækifæri til að þegja yfir því. Hann reynir að gera eins
mikið hneyksli úr því og ef keppinautur hans væri einhver drykkju-
rúturinn í París.
— Nefnið ekki nafn þess manns! Hann er bjáni og einn af siðlausustu
mönnum konungdæmisins þar að auki.
— Ég hef heyrt, að hann hafi nýlega komið í hádegisverðarboð til
Monsieur án hárkollu, og þegar hann var spurður að því, af hverju
hann hefði ekki hárkollu, sagðist hann hafa tvö horn á enninu, sem
kæmu í veg fyrir, að hárkollan tylldi á honum. Hann getur nú verið
anzi sniðugur!
LILJU
LILJU
LILUU
Fást í næstu búð