Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 12

1.
— Þótt undarlegt megi virðast,
sagði dr. Manners, — kann ég sögu
um það, að upp hafi komizt um
morðingja fyrir tilstilli fugls; í þessu
dæmi fyrir tilverknað dvergkróku.
— Er það satt? sagði herra Pitt
með óhuga. — Segið mér fró því.
Ég trúi hverju sem er upp ó dverg-
króku. Ef ég ætti ekki Georgíönu,
býst ég við að ég hefði vdlið mér
dvergkráku fyrir gæludýr, þær eru
meðal þeirra fáu fugla, sem geta
aðlagazt lífi húsdýra.
— Já, ég hef heyrt það, sagði
dr. Manners. — En ég hef enga
persónulega reynzlu. Fitzbrown
sagði mér þessa sögu — í raun og
veru kom þetta fyrir hann. Þér
þekkið Fitzbrown? ffann starfar í
sveitinni utan við Chode.
— Já, ég hef hitt hann, sagði
herra Pitt. Hann vinnur mikið með
Mallet, er það ekki?
Manners kinkaði kolli:
— Afskaplega viðkunnanlegur ná-
ungi; óvenju snjall að mörgu leyti.
Við vorum saman í skóla í Broxeter.
Þetta litla ævintýri gerðist meðan
við vorum í skóla. En meðal ann-
arra orði, hversvegna förum við
ekki og látum hann segja okkur
söguna sjálfan? Hvernig væri það,
að ég kæmi á fundi okkar — til
dæmis að við snæddum saman
heima hjá mér eða honum?
— Ég hefði mjög gaman af því,
sagði herra Pitt.
Og þannig var þvi komið í kring,
að dr. Manners æki herra Pitt og
Smásaga efftir IVIaryJPitt
Teikning Baltasar.
Næsta kvöld kom hann aftur. Að þessu sinni
komst hann inn í eldhúsið í gegnum opinn
glugga og hafði étið meirihlutann af kvöldverði
mínum, sem þjónustustúlkan hafði skilið eftir
handa mér á bakka, áður en ég varð hans var.
Þegar ég kom í eldhúsdyrnar heilsaði hann mér
með glaðlegu „tsjakk"! flaug upp á öxl mína
og tók að kroppa í eyrnasnepilinn á mér. Það
var augljóst mál, að hann lét sér ekki segjast
við smámuni.
12 VIKAN 39. tbl.