Vikan - 07.10.1965, Blaðsíða 4

SÖGUÞRÁÐURINN:
Flugvélin er á leið frá Beirut til
London. Matareitrun grípur um sig
í vélinni út frá skemmdum fiski,
sem borinn var fram í kvöldmat.
Þeir sem átu kjöt veikjast ekki. í
Ijós kemur, að báðir fiugmennirnir
hafa étið fiskinn. Hvað er nú til
ráða? Enginn flugmenntaður mað-
ur heilbrigður í vélinni, utan einn
farþeganna, sem í stríðinu flaug
um 1000 tíma á orrustuflugvél, en
hefur nú í 20 ár ekki snert á flug-
vélarstýri, og aldrei reynt að fljúga
vél með fleiri hreyflum en einum.
Sænskur læknir, sem er að reyna
að lina þjáningar sjúklinganna,
kallar hann fram í flugklefann og
ssgir: — Viljið þér reyna að stýra
vólinni og lenda henni?
FRAMHALDS-
SAGAN
3. HLUTI
EFTIR
JOHN CASTLE
0G
ARTHUR HAILEY
— Það er víst ekki margra kosta
völ, sagði hann.
— Alveg rétt. Nema þér viljið
heldur láta flugvélina sjá um sig
sjálfa, svo lengi sem bensínið end-
ist!
Spencer renndi sér niður í vinstra
flugmannssætið.
— Hvað ætlið þér að segja við
farþegana? spurði hann, meðan
hann reyndi að botna í tækjunum
fyrir framan sig.
— Fyrst um sinn . . . ekki neitt!
— Skynsamlegt, sagði Spencer.
Hann dró djúpt andann. — Það er
víst bezt að líta á þetta! Flugmæl-
arnir hljóta að vera beint fyrir
framan flugmennina. Það þýðir, að
þessir í miðjunni eru sennilega
varðandi hreyflana.
— Aha! Þarna er hraðamælirinn
. . . 1800 fet. Þarna er eldsneytið,
eldsneytisblöndunin. Lendingarstell-
ið og þarna eru flapparnir. Fyrir
lendinguna þurfum við á tékklista
að halda. Við getum fengið hann í
gegnum loftskeytatækin.
— Haldið þér að þér getið það?
Spencer hló, gleðilaust.
— Hvernig ætti ég að geta svar-
að því? Ég hef aldrei séð neitt
þessu líkt og hvar erum við og á
hvaða leið erum við?
— Við erum einhversstaðar úti
yfir Miðjarðarhafinu á leið til Mar-
seille, sagði Fellman.
— Ég verð vlst að reyna að kom-
ast að því sjálfur, sagði Spencer
hörkulega. — Hvar eru loftskeyta-
tækin?
Janet benti á tengikassa fyrir
ofan hann.
— Ég veit að þeir nota þetta þeg-
ar þeir tala við flugturnana, en
ég veit ekki hvaða rofa þeir hreyfa.
— Við verðum að komast að
því, sagði Spencer. Hann virtist full-
komlega rólegur og hafa áhuga
fyrir þessari nýju reynslu. Hann
færði til rofa og lítill, rauður lampi
kviknaði í mælaborðinu. Janet rétti
honum heyrnartækin með áföstum
hljóðnemum.
— Þrýstið á hnappinn, þegar þér
talið, sagði hún. Fellman Sagði:
— Verið kyrr hér, ungfrú Benson!
Þér hafið nokkra reynslu af flugi.
Ég myndi stinga upp á að þér
settust við hlið Spencers og reynd-
uð að hjálpa honum. Ég verð að
fara til farþeganna og sjúkling-
anna.
Janet renndi sér varlega niður í
sæti aðstoðarflugmannsins án þess
að koma við stjórntækin.
Þegar þau voru orðin ein, heppn-
aðist Spencer að kreista fram bros.
— Allt í lagi?
Janet kinkaði kolli og setti á
sig heyrnartæki.
— Þú heitir Janet, ég heiti Ge-
orge. Það er bezt að við sleppum
öllum formsatriðum. Við höfum um
nóg annað að hugsa.
— Ég er tilbúin!
— Gott! Nú skulum við senda
neyðarskeyti. Hvaða númer höfum
við?
— Sjö hundruð og fjórtán!
Spencer þrýsti á hnappinn og tók
til máls með tilbreytingarlausri
rödd:
— Mayday . . . Mayday . . . May-
day . . .
Þessu kallmerki myndi hann
aldrei gleyma. Hann hafði sent það
frá sér á þokudrunguðum október-
morgni yfir Ermarsundi og tvær
Hurricane vélar komu út úr þok-
unni og hjálpuðu honum heim eins
og gomlar, notalegar frænkur.
— Mayday . . . Mayday . . . May-
day .. . Þetta er flug 714. Það er
neyðarástand! Gerið svo vel að
svara!
Hann beið og hélt niðri í sér
andanum. Hann Ijómaði upp, þeg-
ar svarið barst, svo til þegar í stað.
— Halló, 714! Þetta er Marseille.
Við bjuggumst við að heyra frá
ykkur. Marseille til allra flugvéla.
Þessi bylgjulengd er lokuð fyrir alla
aðra notkun. Áfram 714.
— Þakka ykkur fyrir, Marseille,
sagði Spencer rólega. — Báðir flug-
mennirnir og fjöldi farþeganna eru
meðvitundarlausir af matareitrun.
Hann dró djúpt andann og Mar-
seille sagði uppörvandi:
— Áfram 714!
— Ég heiti Spencer, hélt George
áfram. — Ég var farþegi, nú er ég
flugmaður. Ég flaug um það bil
1000 tíma í stríðinu, sem herflug-
maður. Það eru meira en tuttugu
ár síðan. Ég þarf fyrirmæli og upp-
lýsingar um, hvernig maður stýr-
ir svona risa. Þið eigið leikinn, Mar-
seille. Yfir og út.
Spencer þurrkaði svitann af enni
sér og brosti við Janet.
— Eg þori að veðja hverju sem
er, að það er fjaðrafok f dúfna-
hreiðrinu þarna niðri.
Spencer hafði rétt fyrir sér. Það
var uppistand. Það fékk hann stað-
fest- þegar samtalið við Marseille
hélt áfram. Flugturninn vildi fyrst
fá að vita, hvort læknirinn áliti,
að annaðhvor eða báðir flugmann-
anna myndu ná sér nægilega til að
stýra vélinni. Spencer sagði nei. Þá
fór Marseille út en lofaði að koma
aftur. Spencer varð einn með hugs-
anir sínar.
Hann hafði lagt hendurnar á
stýrið og fylgdist með hreyfingum
þess, meðan hann rifjaði upp það
sem hann kunni í flugi. Flugkunn-
átta hans hafði oft sinnis bjargað
lífi hans. Þrisvar sinnum fyrir meir
en tuttugu árum hafði hann komið
heim með hálfa vængi óg sundur-
tætta vél. Nú voru allir möguleik-
ar á móti honum. Að þessu sinni
voru engar vingjarnlegar Hurri-
cane vélar, sem gátu hjálpað hon-
um heim.
Marseille kom inn aftur. Þeim
var sagt, að einn reyndasti flug-
maður Stevenson Charters væri á
leið til flugvallarins. Þetta var þó
ekki nema lítilfjörlegur sannleikur.
Burdick flugstjóri hafði hringt heim
til flugmannsins — Poul Treleaven
flugstjóra, en fengið þær upplýs-
ingar að hann væri heima hjá föð-
ur sínum sem væri veikur. Þegar
Burdick hafði rofið sambandið við
714, hringdi hann beint í nýja núm-
erið. Þar fékk hann þær upplýs-
ingar, að Treleaven flugstjóri væri
sofandi. Hann var nýkominn heim
frá Addis Abeba, tilkynnti móðir
hans.
En þrem kílómetrum fyrir utan
Marseille gekk móðirin til sonar
síns og tók í handlegginn á hon-
um.
— Flugvöllurinn er í símanum. Eg
sagði þeim, að þú þyrftir að fá að
sofa, en þeir kröfðust þess, að ég
vekti þig.
— Allt í lagi. Ég kem.
Flugmaðurinn fór framúr. Hann
hugsaði rétt í svip, hvort hann fengi
nokkurn tíma framar að sofa al-
menilega út. Hálfklæddur gekk
hann að símanum.
— Guði sé lof, Paul. Þetta er
Burdick. Við þörfnumst þín hér und-
ir eins!
— Hefur nokkuð komið fyrir? ‘
— Það verður ekki annað sagt.
Flugvél frá Stevenson Charters á
leið til London er að koma hin^
að utan af Miðjarðarhafi, heldur
en ekki í vandræðum. Mikill hluti
farþeganna og báðir flugmennirn-
ir eru þjáðir af matareitrun. Flug-
mennirnir eru báðir meðvitundar-
lausir.
Treleaven greip andann á lofti-
— Hvað þá? Báðir flugmennirnir?
— Já. Við stjórnvölinn situr ná-
ungi, sem ekki hefur flogið í ára-
tugi. Við verðum að biðja þig að
koma hingað og reyna að kjafta
hann niður.
Treleaven leit á klukkuna.
— Hver er áætlaður komutími?
spurði hann.
^ VIKAN 40. tbl.