Vikan - 07.10.1965, Side 5

fyrir stundu. Og það getur birt
meira. Enn er enginn vindur. Og
að sínu leyti er það kostur fyrir
hann, sem situr við stýrið þarna
uppil
— Þér verðið að tala hann nið-
ur, sagði Brune ókafur. — Þér verð-
ið! Getið þér það?
Hinn stórvaxni og svarthærði
Treleaven hafði ekki mikla þolin-
mæði.
— Andskotinn sjálfur! hrópaði
hann. — Ég get ekki gert krafta-
verk. Möguleikarnir fyrir að það
heppnist eru algjörlega í lágmarki.
En ég skal reyna. Ég verð bara að
fá frið . . .
Treleaven sneri sér að einum
loftskeytamanninum:
— Kallið flugvélina upp! sagði
hann.
Loftskeytamaðurinn þrýsti á rofa,
sneri nokkrum skífum og sagði inn
í hljóðnemann:
- Halló, 714 ... Halló, 714 ...
Þetta er Marseille. Heyrið þið til
mín?
í Marseille heyrðist rödd Spenc-
ers.
— Við heyrum greinilega til ykk-
ar.
Loftskeytamaðurinn rétti Trele-
aven hljóðnemann.
— Allt í lagi flugstjóri, þér meg-
ið byrjal
Línan rann niður á gólfið fyrir
aftan Treleaven þegar hann sneri
baki við hinum með hljóðnemann
í hendinni. Hann stóð gleiður og
starði út í nóttina. Rödd hans var
róleg og myndug.
— Hallá, 714, byrjaðl hann. —
Þetta er Marseille aftur. Ég heiti
Poul Treleaven og ég er flugstjóri
hjá Stevenson Charter Co. Ég hef
fengið það hlutverk að hjálpa þér
að lenda flugvélinni. Og það ætti
að geta gengið vel. Hér sé ég á
blaði, að ég tala við George Spenc-
er. Mig langar að fræðast örlítið
nánar um reynzlu yðar sem flug-
manns, Spencerl
Spencer stirðnaði upp, og leit
hjálparvana á stúlkuna, sem sat
við hlið hans. Hún starði spennt á
hann ( grænu skininu frá mæla-
borðinu.
— Hversu marga flugtíma hafið
þér að baki, til dæmis? spurði
Treleaven. — Hafið þér nokkra
reynslu ( að fljúga vélum með fleiri
en einn hreyfil?
Spencer var svo þurr í munnin-
um, að hann gat varla stamað út
úr sér orðunum:
— Halló, Marseille! Ég er feginn
að þér skulið vera þarna, en það
er tilgangslaust að við séum að
reyna að fara hvor á bak við ann-
an. Ég hef eingöngu reynslu af
einshreyfilsvélum, og ég er dauð-
hræddur við þennan risa. Ég hef
um það bil 1000 flugtíma að baki,
en það eru yfir tuttugu ár síðan.
— Gerið yður engar grillur,
Spencer. Að fljúga er eins og að
hjóla. Maður gleymir því aldrei.
Nú byrjum við. Ég geng út frá, að
þér fljúgið ennþá á sjálfstýritækj-
unum?
— Það getið þér verið vissir um.
— Allt í lagi, Spencerl Nú skul-
ið þér taka þau úr sambandi! Þér
verðið að kynnast stýrinu lítið eitt.
Það getur verið svolítið erfitt, en
þér skulið ekki vera órólegur. Þér
skulið fara hægt og varlega í sak-
irnar og framar öllu öðru skulið
þér hafa auga með flughraðanum.
Hann má aldrei vera undir 120
hnútum meðan hjólin og flappsarn-
ir eru uppi. Munið það: Aldrei und-
ir 120 hnúta! Er nokkur þarna,
sem getur hugsað um loftskeyta-
tækin, svo þér getið notað báðar
hendur til að snúa yður að vél-
inni.
— Já, Marseille, svaraði Spenc-
er. — Flugfreyjan situr við hliðina
á mér og hún tekur nú við loft-
skeytastjórninni. Gjörið svo vel,
Janet!
Treleaven brosti, þar sem hann
stóð niðri í flugturnin'um.
— Jæja, svo það ert þú Janet.
Ég þekki röddina þína hvar sem
er. Viltu hjálpa Spencer að hafa
augu með flughraðanum? Gott! Þá
er komið að yður aftur, Spencer!
Takið nú sjálfstýritækin úr sambandi.
Kúplingin er á stýrisstönginni og
greinilega merkt. Þér hafið að sjálf-
sögðu fæturna á hliðarstýrunum.
Takið nú úr sambandi og reynið
að halda flugvélinni á láréttu
flugi. Munið 120 hnúta . . . Látið
hana ekki fara niður fyrir þann
hraða.
Spencer losaði hægri höndina og
losaði sjálfstýringuna. Hver and-
litsvöðvi var spenntur.
— Segðu honum, að ég sé að
taka úr sambandi, sagði hann við
Janet.
Hún endurtók skilaboðin. Hann
Framhald á bls. 28.
VXKAN 40. tbl. fj
- 0.1.15. Um það bil.
— Það er minna en tveir tímar.
há verðum við að flýta okkur.
— Við sendum lögreglubíl eftir
þér. Komdu beint upp í flugum-
ferðarstjórnina, þegar þú kemur.
Lögregluforingi einn sótti Trele-
aven og ók með hann undir væl-
andi sírenum í gegnum Marseille.
Aldrei hef ég verið svona fljótur
á flugvöllinn, hugsaði Treleaven,
þegar þeir þutu síðasta spottann
heim að upplýstum flugturninum.
Þegar þeir komu að aðaldyrunum,
var Treleaven kominn út úr bílnum
og inn um dyrnar áður en vælið í
sírenunum var dáið út. Flugturns-
starfsmaður tók á móti honum
og fór með hann beina leið upp í
flugumferðarstjórn. Treleaven leit á
úrið sitt. 12.36!
Inni í hinu allra helgasta í flug-
turninum var hópur alvarlegra
manna samankominn. Treleaven
þekkti þar Burdick og Poul Brune
flugvallarstjóra. Þeir risu báðir úr
sætum og gripu þakklátir um hend-
ur hans. Allt í einu varð Treleaven
Ijóst, hver ábyrgð var lögð á herð-
ar honum.
Honum var fengin í hendur stafli
af vélrituðum skýrzlum frá flugi
714. Hann las þær vandlega í gegn.
Svo bað hann um veðrið og hlust-
aði af athygli, meðan veðurstofan
gaf sínar upplýsingar. Þegar hann
lagði tólið á aftur, spurði flugvall-
arstjórinn:
— Hvert er yðar álit, Treleaven?
— Það eru um það bil sextíu
metrar upp í þokuna. Það er al-
ténd eitthvað. Það er bjartara en