Vikan - 07.10.1965, Síða 15

greip mig ný og dásamleg tilfinning. Fram að þvi var það ég, sem hafði
skolfið fyrir frekjulegri girnd fullþroska kvenna eða stríðnislegu daðri
smámellnanna við hirðina. Þessi stúlka kom mér á óvart. Aðdáunin í
augpim hennar var græðandi smyrsl á sál mína. Áfengur teygur. Allt
í einu varð mér ljóst, að ég var maður, ekki aðeins leikfang; herra
ekki þjónn. Svo kynnti ég hana stríðnislega fyrir vinum mínum: „Vinir
mínir,“ sagði ég, „leyfið mér að kynna frænku mína: barónessu sorgar-
klæðanna." Hún tók til fótanna. Ég leit á auða hönd mína og gleði mín
hljóp með stúlkunni. Ég hafði sömu tilfinninguna og þegar ég hafði
veitt fugl, sem ég ætlaði að gera að gæludýri, en hann flaug úr hendi
minni. Sólin hvarf af himninum. Mig langaði að finna hana aftur og
svæfa reiði hennar og sjá ljómann á andliti hennar einu sinni enn, en
ég vissi ekki hvernig ég átti að fara að þvi, vegna Þess að engin kvenn-
anna, sem höfðu flækt mig í ástarlistum sínum, höfðu kennt mér að
koma ungum stúlkum i gott skap. Meðan ég leitaði að henni, tók ég
ávöxt, sem ég ætlaði að gefa henni.... Það var epli, rautt og gullið
eins og kinnar hennar. Ég leitaði að henni um alla garðana, en ég
fann hana ekki aftur þetta kvöld....
Hvð myndi hafa gerzt ef við hefðum fundizt þetta kvöld? hugsaði
Angelique. Við hefðum litið feimnislega hvort á annað.... Hann myndi
hafa rétt mér eplið og við hefðum gengið um i tunglsljósinu og haldizt
i hendur....
Aðeins ljóshærður drengur og ljóshærð stúlka á kyrrsælum gang-
stígum garðsins, þar sem dádýrin úr skógum Nieul komu til beitar
.... aðeins drengur og stúlka, frá sér numin af hamingju, eins ham-
ingjusöm og aðeins sextán ára unglingar geta verið, tilbúin að svifa
inn í eilífðina í löngum kossi í rökkrinu.... Ævi hennar gæti hafa
tekið allt aðra stefnu.
— En fannstu stúlkuna þá aldrei aftur? spurði hún lágt.
— Jú, miklu seinna. Og til sönnunar því, hve rangar hugmyndir
fyrstu ástriður æskunnar gefa, var hún orðin illgjörn, hörð og á-
gjörn, hættulegri en nokkur hinna....
Hann rétti fram hendur sínar og glennti út fingurna. — Hvernig
lízt þér á hringana mína núna? Eru þeir I lagi svona?
— Já, ætli það ekki. En mér fyndist betur viðeigandi að hafa aðeins
einn hring á litla fingri.
— Rétt.
Hann tók nokkra hringi af sér og stakk þeim aftur í skrínið. Svo
hringdi hann á Þjóninn sinn og sendi eftir Cantor.
Þegar drengurinn kom stóðu Angelique og Philippe og horfðust þög-
ul í augu. Cantor hafði tamið sér nýtt göngulag. Hann var að reyna
að láta glamra í sporum sinum, því hann var nýkominn frá reiðnámi.
Það var hið eina, sem gat skilið hinn ómissandi gítar við hann.
—- Jæja, Monsieur, sagði Philippe góðlátlega. — Þér lítið út eins og
þér væruð að fara í stríð.
Það birti yfir alvarlegu andliti drengsins. — Hefur Monsieur de
Vivonne sagt ykkur áætlanir sínar?
— Ég sé, að þér geðjast að hugmyndinni.
— Ó, Sire, að berjast við Tyrkina, Það væri dásamlegt!
— Rólegur. Tyrkirnir eru ekki lömb, sem þú getur heillað með
söngvum þínum.
— Ég ætla ekki aðeins að fara með Monsieur de Vivonne til að syngja.
Mig langar til að ferðast. Ég hef hugsað um það lengi. Ég vil fara á
sjóinn.
Það fór hrollur um Angelique, og hún færði til hendurnar. Hún sá
fyrir sér Josselin bróður sinn, með augu, sem skutu gneistum, og heyrði
hann hvísla með ákefð: „Ég er farinn. Ég sigli til Ameriku.“
Svo var stundin upprunnin. Þau áttu að skilja!.... Foreldrarnir
berjast fyrir börnum sínum, vernda þau og skýla, leggja alla sína krafta
fram i þeirra þágu í þeirri von að njóta félagsskapar þeirra, kynnast
Þeim.... og þegar sá dagur kemur, hviss, þá eru þau uppkominn og
horfin.
Augu Cantors voru stöðug. Hann vissi, hvað hann vildi.
— Cantor þarf ekki lengur á mér að halda, sagði hún við sjálfa sig.
Ég þekki hann; hann er alveg eins og ég. Þurfti ég nokkurn tíma á
móður minni að halda? Ég valsaði fram og aftur um sveitina og naut
lífsins til fulls. Þegar ég var tólf ára, hefði ég ekki hikað við að leggja
af stað til Ameríku, án þess að líta einu sinni um öxl....
Philippe lagði hönd sína á höfuð Cantors. —Móðir þín og ég munum
ákveða, hvort Þú færð þessa eldskírn. Fáir drengir á þínum aldri hafa
þann heiður að heyra öskur fallbyssnanna. Þú verður að vera hug-
hraustur.
— Ég er hughraustur. Ég er ekki hræddur.
—• Við skulum sjá til, og við munum láta þig vita um ákvörðun okkar.
Drengurinn hneigði sig fyrir stjúpföður sínum og gekk virðulega
burt, meðvitandi um mikilvægi sjálfs sin.
Markgreifinn tók gráan flauelshatt úr höndum la Violette og strauk
rykkorn af honum.
— Ég skal heimsækja Vivonne, sagði hann. — Ég skal komast að
því, hvort hann hefur hreinan skjöld gagnvart drengnum. Ef ekki....
— Ég vil heldur standa yfir moldum hans, sagði Angelique herská.
— Ekki tala eins og dæmigerð móðir. Það hæfir ekki þeim heimi,
sem við lifum í. Ég held, að Vivonne sé fremur fagurfræðingur, sé
aðeins hrifinn af listamanninum okkar litla, á sama hátt og af fagurri
mynd eða göfugri tónlist. Staða Cantors mun ekki kosta þig neitt. Sem
sagt, þér getið dundað við að reikna ágóðann af því og látið yður líða
vel. Hann kyssti á hönd hennar. — Ég verð að yfirgefa yður, Madame,
konungurinn þarfnast mín og hestar minir verða að fara eins og eldur
í sinu til að vinna upp á móti slórinu.
Eins og hún hafði gert, kvöldið, sem veizlan var haldin; þegar hann
bauð henni eplið í garði konungsins; virti hún fyrir sér fölt og grannt
andlit hans.
— Philippe, litla stúlkan frá því í gamla daga er ennbá til.
Seinna, þegar hún ók í vagni sínum yfir sólroðið landið á leið til
Saint-Germain hugsaði hún um hann aftur. Hún vissi nú, að það,
sem litillækkaði hana í augum Philippe, var einmitt sú mikla þekking,
sem hún hafði á karlmönnum. Hún vissi um allar þeirra veiku hliðar
og hvernig hún átti að vega að þeim með öruggum vopnum. Þau myndu
aldrei geta mætzt í þeim hreinleik hjartanna, sem þau höfðu þekkt,
þegar þau voru ung. örlögin höfðu ákveðið, að þau ættu að hittast
sextán ára, meðan þau voru ennþá full af óseðjandi forvitni og undur
sakleysis þeirra enn óspjölluð; þegar ungir líkamir þeirra yfirfylltu
þau af framandi þrá; þegar þau gátu ekki snerzt án þess að finna til
ótta og vanvirðu, og þegar svo lítið var þeim nóg, svo sem handsnert-
ing, bros, alsæla í kossi. Var of seint fyrir þau að endurheimta týnda
Framhald á bls. 36.
VIKAN 40. tbl.