Vikan - 07.10.1965, Page 24

: ■ ■'

yý,:'; :■<<.

En hérna hæst til hliðar eru þeir Eyjólfur
fjallamaður og Haukur Einarsson, rannsóknar-
lögreglumaður að sjóða hangiket frá Þorbrni
í Borg ,og taka tímann með leynilögreglu-
legri nákvæmni, en yzt á síðunni hægra megin er
farkosturinn að mjaka sér yfir Hvítá.
t>
Kátt er það enn í Kerlingarfjöllumj dettur
manni í hug, þegar horft er á þessa snjó-
mynd frá miðsumrinu — einmitt ofan úr
Kerlingarfjöllum. Þar fyrir neðan kem-
ur svo mynd af ferðalöngum að dást
að hverablástri á Hveravöllum, en þar til
hliðar er mynd af Englendingi þeim, sem
eftir stóð á sandinum, bókarlaus.
Beinakerling er þessi yzt til hægri, sagði mynda-
smiðurinn.
Haukur og Eyjólfur ræða saman af alvöruþunga,
eins og þeir gera oft, og hafa Hveravallasæluhús-
ið hinum megin við sig.
ADRAUGA-
SLBflUM
TEXTI:
NfELS ÚRN ÚSKARSSON.
MYNDIR:
STEINDÚR GUÐMUNDSSON.
Ferðalög eru með tvennum hætti. Það eru
þau ferðalög, sem miða að því að komast
milli tveggja staða á hnettinum á sem
skemmstum tíma, og svo eru þau ferðalög.
sem miða að því að kynnast þeirri leið sem
farin er.
Það var eitt slíkt ferðalag sem hófst við
Austurvöll í byrjun júlí, 1965. Við þetta
gamla kaupstaðartún, þar sem lestamenn lið-
inna alda lyftu bagga á klakk hlóðum við
pjönkur okkar á bíl, en þeir litu til himins,
sem veðurglöggir voru. Það var kjörviðri.
Á heitum júlídegi liggur blágrá móða yfir
Suðurlandi. Vestmannaeyjar hillir upp í suð-
austri, og hinn syfjaði og síbráðnandi Eyja-
fjallajökull dottar á klettabóli sínu. Það er
heitt og bændurnir sitja á dráttarvélum sín-
um horfandi á hvernig rykið stígur upp af
þjóðveginum undan bíl ferðamannsins og
leggst yfir nýslegið tún. Ef til vill eru þeir
að velta fyrir sér, hversvegna fólk er að
flykkjast úr borginni meðan háin sprettur
og kartaflan sefur í mold. Sumir ferðast í
óbyggðir til að flýja steinlögð stræti og út-
sýn verksmiðjugluggans, en aðrir einfald-
lega til að koma þangað aftur.
Við erum á leið til Hveravalla tveir kóngs-
ins lausamenn í þeim erindagjörðum að lýsa
því sem fyrir augun ber í máli og myndum.
Því er nú eitt sinn þannig varið að íslands
aðskiljanlegu náttúrur samanstanda ekki að-
eins af landslagi, heldur einnig örnefnum.
Við þessi örnefni eru svo sögur tengdar, og
á þessu örnefnda sagnalandi býr svo fólk.
En innan um landslag, örnefni og fólk sveima
okkar ágætu draugar, ásamt svipum látinna
og öðrum minniháttar uppvakningum. Við
íslendingar eigum draugum mikið að þakka,
því þeir eru sú stétt á íslandi, sem einna
bezt fæst staðizt þau menningaráhrif, sem ef
til vill gætu orðið íslenzkum þjóðararfi til
minnkunar. Það er samt ekki þessvegna sem
ég ber hlýjan hug til drauga, heldur hins,
að sögur af þeim og atferli þeirra hafa stytt
mér stundir löng og mörg vetrarkvöld. Öllu
þessu skal gefinn gaumur þá ferðazt er um
ísland, og hefst nú frásögnin.
Bíllinn okkar hraðaði sér austur fyrir fjall
í góðu skapi, enda flautaði hann strákslega
á ýturvaxnar drossíur og vel tilhafðar stæl-
kerrur, sem hann ýmist elti á röndum eða
stakk af. Við, sem í honum sátum, fundum,
hvemig hann lagði kílómetrana að baki sér
og ferðahugurinn magnaðist að sama skapi.
Hófust nú hinar landskunnu stympingar við
VIKAN 40. tbl.