Vikan - 07.10.1965, Síða 28
FRAMHALD AF BLS. 5
FLIIG 714
tók ákveðið um stýrið. Flugvélin
hallaðist aðeins á bakborða, en
hann lagfærði það varlega.
— Segðu, að það sé í lagi, más-
aði hann. Taugar hans voru þand-
ar eins og píanóstrengir.
— 714 hér! sagði Janet. — Við
fljúgum nú beint áfram. Kyrrt og
rólega.
Rödd hennar gældi við eyru
Spencers. Hún var svo róleg og
örugg.
— Ljómandi, sagði Treleaven. —
Hlustið nú á mig Spencer! Strax og
þér hafið kynnzt stýrinu, skulið þér
taka nokkrar léttar beygjur. Sjáið
þér hallamælinn? Hann er beint
fyrir framan augun á yður.
Treleaven lokaði augunum og
reyndi að sjá stjórnklefann fyrir
sér í öllum smáatriðum, svo sneri
hann sér að loftskeytamanninum,
sem sat við hlið hans.
— Ég hef nóg að gera með
drenginn þarna uppi, sagði hann.
— Við ættum að byrja að skipu-
leggja aðflugið og lendinguna,
meðan við höfum nógan tíma. Vilj-
ið þér gjöra svo vel að biðja radar-
manninn að koma hingað, svo ég
geti talað við hann.
Loftskeytamaðurinn brosti skökku
brosi. — Ætli þess þurfi, sagði hann.
Radarmaðurinn var rétt í þessu
að koma inn um dyrnar. hlann hélt
á blaði í hendinni og var mjög al-
varlegur á svipinn. Hann gekk
beint til Treleaven. Sá síðarnefndi
fékk sterkt hugboð um yfirvofandi
hættu.
Radarmaðurinn hallaði sér yfir
flugmanninn. — Sæll, Treleaven!
Mér var sagt að þú værir orðinn
flugkennari. Það er gott. En þú
getur hætt því. Ég var að fá skýrslu
frá veðurstofunni. Lág þoka [ sjö
mílna hring utan um Marseille. Og
þegar ég segi lág þoka, meina ég
það. Þokan er svo lág, að hún
liggur á jörðinni, og þar kemur
hún til með að vera. Hér getur ekki
einu sinni heimsins bezti flugmað-
ur lent næstu 5 — 6 tímana.
Paul Treleaven hugsaði sig um
eitt andartak, en ákvað svo að
nota tímann og segja þeim í flug-
vélinni ekkert ennþá. Hann gat svo
vel sett sig inn í tilfinningar manns-
ins, sem sat við stýrið upp í há-
loftunum. Hann hélt áfram með
flugkennsluna.
Spencer umgekkst stýrið með
mestu varkárni. Honum fannst heil
eilífð líða, áður en vélin svaraði
hreyfingum hans. Þetta var svo
sannarlega eitthvað annað en að
fljúga Spitfire. Þetta var næstum
eins og í „linknu". En þegar hann
hafði setzt upp í það meðan á
flugnámi hans stóð, hafði hann ekki
haft líf og heilsu áttatíu manna á
sinni ábyrgð. Hann ræskti sig og
sneri höfðinu aðeins í áttina til
Janet.
— Segðu honum, að ég stýri nú
sjálfur, taki léttar beygjur og fari
aftur á stefnuna í hvert skipti.
Janet bergmálaði orð hans.
— Hvernig er veðrið hjá ykkur
þarna uppi? spurði Treleaven.
— Þar, sem við erum, er heið-
skírt og gott, svaraði Janet. — En
það er jöfn þokubreiða undir okk-
ur.
— Allt í lagi! Jæja Spencer, við
verðum að halda áfram. Við höfum
ekki alla nóttina fyrir okkur. Hven-
ær sem er, getum við komið inn
í skýjaþykkni með ókyrru lofti og
þá verðið þér að vera við því bú-
inn . . .
George fann hvernig hárið reis
og lagðist á víxl á höfðinu á hon-
um, og enn einu sinni lagðist lam-
andi vanmáttartilfinning yfir hann.
Hann myndi aldrei hafa þetta af!
Aldrei!
— Þér verðið að forðast allar
snöggar og ákafar hreyfingar með
stýristækin, Spencer! hélt Treleaven
áfram. — Og nú skulum við athuga
hvernig hæðarstýrið verkar á flug-
hraðann. Til að byrja með skulið
þér stilla bensíngjöfina þannig, að
ferðin minnki niður í 160 hnúta.
Fljúgið síðan beint áfram, lárétt.
Munið aðeins, að flughraðinn má
ekki fara undir 120 hnúta!
George þreifaði fyrir sér eftir
stjórntækjunum.
— Allt í lagi, muldraði hann. —
Segðu honum að nú minnki ég
bensíngjöfina.
Sekúndurnar tifuðu áfram, með-
an ferðin minnkaði smám saman.
Þegar hún var komin niður í 160
hnúta, lét George staðar numið og
gaf Janet bendingu.
— 714 til Marseille! 160 hnútar
á mælinum!
Þar sem Treleaven stóð f flug-
turninum, fleygði hann af sér jakk-
anum. Skyrtan hans var rennvot af
svita. Hann sleppti hnappnum á
hljóðnemanum og sneri sér við.
— Ég ætla ekki að segja honum,
að hann geti ekki lent, fyrr en
hann kemur inn á radarskífuna. Þá
ætla ég að segja honum, að hann
verði að halda áfram til London.
Kannske það sé reyndar bezt. Þá
fær hann nokkra tíma að auki til
að æfa sig.
Radarmaðurinn saug loft í gegn-
um tennurnar.
— En ef hann fellur nú saman?
— Hann gerir það ekki, svar-
aði Fellman. — Þetta virðist vera
ágætis náungi. Hann lætur sér ekki
allt fyrir brjósti brenna. Segið mér,
þegar hann kemur inn á skerminn!
Treleaven þrýsti aftur á hljóð-
nemarofann, og sneri baki við hin-
um.
— Nú skulið þér fá að finna,
hvernig hún vinnur á minni hraða
með flappsana og hjólin niðri,
sagði Treleaven. — Halló 714, heyr-
ið þér til mín?
— Halló, Marseille! Við heyrum
til ykkar, sagði Janet.
— Haldið 160 hnútum, en stillið
vélina af, þannig að hún gangi
jafnt og án þess að vagga. Segið
mér, þegar þér eruð tilbúnir.
George rétti úr sér.
— Hafðu augun á hraðamæiin-
um, Janet, bað hann. — Þú verður
að fylgjast með honum, alveg þar
til að við lendum.
— Hann stendur í 190, sagði
Janet. — Hann sagði þér að vera
í 160.
— Ég veit það. Hann færði
bensíngjöfina hægt aftur á bak með
hægri hendi.
- 190, 180, 175, 170, 165, 160,
155 .. . Of lágt! hrópaði Janet.
— Ég veit . . . hönd George var
stöðug. Með hægum hreyfingum
stillti hann bensíngjöfina þannig,
að titrandi nálin stanzaði nákvæm-
lega á 160.
— Púh! dæsti hann. — Segðu nú,
að við séum tilbúin, Janet.
— Halló, Marseille, sagði Janet
í hljóðnemann. — Við erum stöðug
í 160 núna.
Treleaven var nokkuð óþolin-
móður, þegar hann tók aftur til
máls.
— Jæja, þá, Spencer! Nú skuluð
þér renna flöppunum fimmtán gráð-
ur niður, en gætið þess, að það
verði ekki meira. Flapsastýrið er
á stýrisstönginni og greinilega
merkt. Þegar þér flytjið þá til um
fimmtán gráður, eigið þér að færa
handfangið niður í aðra skoru. En
fyrst eigið þér að fara með það
alveg niður, síðan eigið þér að fara
með það upp aftur og læsa því á
fimmtán gráðum í annarri skoru.
Flapsamælirinn er á miðju mæla-
borðinu. Endurtakið þetta!
Janet endurtók þetta og George
sagði:
— Það er bezt að þú sjáir um
þetta Janet, þegar ég segi þér til,
áttu að færa handfangið alla leið
niður. Hafðu augun á mælinum.
Þegar vísirinn stendur á fimmtán,
áttu að læsa handfanginu í annarri
skoru. Ertu með?
— Við erum tilbúin, Marseille,
sagði Janet.
— Gott. Byrjið þá!
Janet tók í stýrisstöngina, en svo
kipptist hún allt í einu við.
— Guð! Flughraðinn! Hann er
kominn niður í 125!
— Drottinn minn, hrópaði Ge-
orge og færði stýrið fram. — Lestu!
Lestu! hrópaði hann og hjartað
barðist neðst í hálsinum á honum.
Janet beygði sig saman og rödd
hennar titraði þegar hún byrjaði
að lesa:
- 135, 140, 150, 170, 175 .. .
Geturðu ekki stanzað á 160?
— Ég er að reyna það! muldraði
George ákafur.
Hann rétti flugvélina af aftur,
og eftir nokkurt erfiði tókst honum
að ná henni í jafnvægi í nákvæm-
lega 160 hnúta hraða. Hann þurrk-
aði sér á enninu með erminni.
— Nú er það rétt, sagði hann.
— 160, var það ekki? Það er bezt
að vð hvílum okkur aðeins. Hann
hallaði sér aftur á bak í stólnum
og reyndi að brosa. — Þarna get-
urðu sjálf séð hverskonar flugmað-
ur ég er.
— Þetta var mér að kenna, sagði
Janet eftir að hafa dregið andann
djúpt. — Það var mitt hlutverk að
hafa augun á hraðamælinum. Þú
hefur staðið þig stórkostlega, sagði
hún svo með mikilli sannfæringu.
— Jæja þá! Það er bezt að byrja
aftur, sagði George.
— Halló, Spencer! rödd Trele-
avens glumdi í heyrnartækjunum.
— Eruð þið ekki búin að koma
flöpsunum niður ennþá?
— Þeir eru á leiðinni niður, flug-
stjóri, svaraði Janet.
— Bíðið aðeinsl Ég gleymdi víst
að segja ykkur, að þið missið hrað-
ann, þegar flappsarnir fara niður.
Reynið að halda henni í 140! Heyr-
ið þið það?
— Já, sko hann, hrópaði George.
— Það var almennilegt af honum
að muna eftir þessu. Haltu áfram,
Janet!
Hún færði handfangið alla leið
niður og hafði augun á mælunum.
— Gott, sagði George, — og nú
aftur upp f aðra skoru, litla mín!
Með mestu varkárni færði hann
bensíngjafirnar þannig að hraða-
mælisnálin stóð í 140.
— Þá er það frá, Janet!
Janet lét Marseille vita.
Framhald í næsta blaði.
2g VIKAN 40. tbl.