Vikan - 07.10.1965, Blaðsíða 33

þegar hinn Keisaralegi lífvörður
sást nálgast stöðvar okkur í svo
hrukkulausri fylkingu, að það var
engu líkara en hann væri á her-
sýningu. Sem þeir nú færðust nær,
skref fyrir skref, gerðu rauðir axla-
skúfar þeirra og krossólar það að
verkum, að þeir virtust risum lík-
ari en mönnum, og mikinn þátt í
því áttu líka fyrirferðamiklar loð-
húfur þeirra og rauðar fjaðrirnar,
er blöktu á göngu þeirra í takt við
trumbuna, sem slegin var í fylk-
ingunni miðri ... Ég skal fúslega
játa, að þegar ég sá hina tilkomu-
fallin og líkin lágu í ferhyrningi
skammt frá okkur. Hesturinn minn
var búinn að vera; hafði fengið
skot í fótinn og annað gegnum
hnakkinn, og sat það fast í hon-
um. Reykurinn var slíkur að við
sáum ekki út úr augunum. Ég lit-
aðist um til beggja enda fylking-
arinnar til að reyna að gera mér
grein fyrir því sem á gengi, en
sá ekkert nema limlest hræ manna
og hesta . . . Ég hafði aldrei heyrt
getið um orrustu, sem enginn þátt-
takenda kæmst lífs af úr, en þessi
virtist ætla að verða undantekning
ist hörfuðu undan eða dóu.
Uppi á hæðarhryggnum tók Well-
ington ofan hattinn og veifaði hon-
um til Frakkanna. Þreyttir hermenn
hans þrömmuðu úr varnarstöðvum
sínum niður í dalinn til aðfullkomna
slátrunina með aðstoð Prússanna,
sem nú höfðu aftur tekið Plancen-
oit. Nálega hálfur her Napóleons
lá eftir á vígvellinum og flestir
hinna eftirlifandi flýðu sem fætur
toguðu.
Aðeins leifar Gamla lífvarðarins
drápu við fæti. Napóleon virtist í
fyrstu vera að hugsa um að láta
við þann stað var orrustan kennd
að tillögu hans — en Blucher gamli
sigaði mönnum sínum hinsvegar á
eftir hinum flýjandi Frökkum. Nap-
óleon var einn þeirra, sem slapp
undan hinum hefnigjörnu Prússum,
þótt svo hann yrði að skilja eftir
einkavagn sinn, sem var ásamt
öðru fermdur með miklum fjársjóði
demanta. Ney marskálkur komst
einnig til Parísar, en fáum mánuð-
um síðar létu Búrbónar, sem þá
höfðu aftur tekið völd í landinu,
taka þennan hjartaprúða dreng af
Iffi.
Dior varalitir
og naglalökk
henta yður
Christian Dior býður nú
hina nýju liti í naglalökk-
um og varalitum fyrir ár-
ið 1966.
Naglalökk:
304 — Eðlilegur litur blandaður föl-
bleiku og Ijósdrapp.
760 — Fullkomin blanda af 2 bleikum
litum, Ijósum og dökkum.
600 — hárauður, skær og sláandi.
Varalitir:
67 — Drappleitur með bleikum blæ.
63 — Ljósbleikur með blöndu af coral.
62 — fallega bleikur eðlilegur með
coral blæ.
43 — Dreyr-rauður í stíl vð naglalakk
no. 600.
Útsölustaðir í Reykjavík:
Gjafa- og Snyrtivörubúðin, Bankastræti
8, — Hygea, Austurstræti 16, — Sápu-
húsið, Lækjargötu 2, — Verzlunin Stella,
Bankastræti 3.
Hafnarfjörður:
Apótek Hafnarfjarðar, Strandgötu 34.
Akureyri:
Vörusalan, Hafnarstræti.
miklu framsókn þessara manna og
hugleiddi hvílík afarmenni þar
voru á ferð, þá átti ég á engu von
nema byssustingi í gegnum skrokk-
inn".
Stórskotalið Bretanna hóf nú eld-
hríð að Iffvörðunum, en þeir létu
sér hvergi bregða; urðu menn Well-
ingtons að þoka fyrir þeim skammt
vestur af La Haye Sainte. Hið kom-
andi rökkur blandaðist orrustu-
reyknum og helzt var svo að sjá,
að enginn myndi koma sem sigur-
vegari úr þessari gerningahrfð.
Ðrezkur höfuðsmaður, John Kincaid,
sagði svo frá síðar. „Ég var kom-
inn að niðurlotum og það fremur
af ótta en þreytu. Aðeins litlar
leifar voru eftir af hersveit okk-
ar, sem við upphaf bardagans hafði
talið fimm þúsund manns. Tuttug-
asta og sjöunda herdeild var ger-
hvað það snerti".
Við fylkingu Breta miðja urðu
manndrápin þó mest. Þar sótti
Gamli lífvörðurinn, undir stjórn
Neys, fram á móti sveit úr brezka
lífverðinum, sem Maitland hers-
höfðingi stýrði. Bretarnir lágu í
launsátri á bak við hæðarhrygg-
inn og biðu skipana. „Jæja Mait-
land, þá er þinn tfmi kominn",
sagði Wellington, og öll hersveit-
in reis upp sem einn maður og
skaut á aumingja Fransmennina úr
dauðafæri. Þegar á fyrstu mínútu
þessarar ógurlegu eldhríðar féllu
þrjú hundruð liðsmenn Gamla líf-
varðarins. Þá geystist léttvopnað
riddaralið brezkt fram til gagn-
áhlaups og gerði hroðalegan usla
meðal garpa Neys. Jafnvel hinum
frábæra Gamla lífverði var slík at-
laga ofurefli; liðsmenn hans ým-
eitt yfir sig og þessa beztu menn
sína ganga, en fljótlega skipti hann
um fyrirætlun og flýði áleiðis til
Parísar. Og jafnvel hin vasklega
vörn lífvarðaliðanna var vonlaus
gegn margföldu ofurefli Breta og
Prússa. Þegar brezkur liðsforingi
skoraði á þá að gefast upp, svar-
aði hershöfðingi þeirra, Pierre Cam-
bronne: „Gamli lífvörðurinn deyr
en gefst aldrei upp". Og þeir dóu
og bættust í val fimmtíu þúsund
Frakka, Prússa, Breta og Niður-
lendinga, sem látið höfðu blóð sitt
( þessari siðustu stórorrustu Napó-
leonsstyrjaldanna.
Þeir Wellington og Blúcher hitt-
ust við La Belle Alliance og ósk-
uðu hvor öðrum til hamingju með
sigurinn. Síðan hélt hertoginn til að-
alstöðva sinna við Waterloo — en
Fyrir kaldhæðni örlaganna átti
Napóleon að lokum vissum sigri að
fagna. Hann gaf sig á vald Bret-
um og var fluttur í útlegð til Sánkti
Helenu. Daufleg vist hans á útskeri
þessu varð til þess, að menn hættu
smámsaman að hugsa sér hann
sem fallinn harðstjóra, en fóru í
stað þess að vorkenna honum sem
píslarvætti. A sánkti Helenu varð
til sú napóleanska goðsögn, sem
nútíminn þekkir. Glöggur vottur
hennar er líkkista sú úr rauðum
porfýr, sem geymir jarðneskar leif-
ar keisarans að Invalides ( París.
Þar á eru skráð nöfn þeirra staða,
er hinar mestu af orrustum hans
eru kenndar við: Rivoli, Pýramídar,
Marengo, Austerlitz, Jena, Fried-
land, Wagram, Moskva. En hvergi
( þessu hofi goðsagnar og gloríu
er letrað heitið Waterloo. -tr
VIKAN 40. tbl. gg