Vikan - 07.10.1965, Page 37

að kyrkja þig í greip minni!
— En, Philippe, sagði hún undrandi, — ég sver, að ég var dauð-
hrmdd. Ég get ekki að því gert, þó ég verði svöng, þegar ég er í upp-
námi.... Svo þú varst hrifinn af mér þá?
—• Hvaða maður er ekki hrifinn af þér, öskraði hann með ofsa. —
Þú svífst heldur einskis til að vekja athygli á þér. Þú skálmar á móti
kónginum, án þess að vera boðin.... Þú lætur úlfa ráðast á þig....
Þú átt börn.... Elskar þau.... Og hvað fleira? Þú hefur óþreytandi
ímyndunarafl. Drottinn minn, þegar ég sá hestinn þinn koma með
auðan söðul, daginn sæla í Fontainebleau!
Hann greip um hana aftan frá og sveigði hana aftur á bak, þar til
hún hélt að hann myndi hryggbrjóta hana. Svo spurði hann með and-
litið fast við hennar: — Varstu ástfangin af Lauzun?
— Nei. Af hverju heldurðu það? Svo roðnaði hún þegar hún mundi
ástæðuna. — Ertu ennþá að hugsa um það, Philippe? Ég sver, að ég
var það ekki og ég get ekki ímyndað mér, að Péguilin hafi gert sér
neinar grillur út af því. Ég varð svo reið við sjálfa mig, þegar ég
velti þvi fyrir mér, hvernig svona barnaskapur gat gerzt. Það var
bara eitt af þessu, sem gerist í samkvæmum. — Of mikið að drekka,
of mikið ábyrgðarlaust hjal, of mikil gremja. Þú varst svo harðbrjósta,
svo skeytingarlaus. Þú lézt eins og þú vildi ekkert við mig gera, annað
en særa mig og ógna mér. Ég hafði gert mig eins fallega og ég gat,
án árangurs.... Ég er aðeins kona, Philippe. — Að vera fyrirlitin er
það eina, sem engin kona þolir. Það nagar hjarta hennar og eyðileggur
alla hennar tilveru. Hún þráir blíðu. Ég var auðvelt herfang fyrir hvern
þann, sem vildi vera bliður, eins og Péguilin. Allt, sem hann sagði mér,
um það hve fögur augu mín og hörund væru, var eins og að finna brunn
með svalandi vatni á eyðimörk. Þar að auki þarfnaðist ég hefndar.
— Hefndar? Nei, nú ertu farin að rugla saman hlutverkum. Það
var ég, sem þurfti að hefna mín á þér. Neyddirðu mig ekki til að giftast
þér, til að byrja með?
— En ég hef beðið þig að fyrirgefa mér.
— Þetta var konu líkt! Um leið og þær hafa beðið mann fyrirgefn-
inigar, halda þær að allt sé gott og gleymt. Það skiptir ekki máli, að
ég hafði að fullu og öllu orðið eiginmaður þinn undir ógnun. Datt
þér í hug, að það væri hægt að græða slíkt sár aðeins með því að
biðja um fyrirgefningu?
— Hvað annað gat ég gert?
—• Borgað fyrir það! hrópaði hann og lyfti hendinni eins og til að
slá hana.
En hún sá gamansaman glampa í bláum augum hans og brosti. —
Það væri velkomin refsing, sagði hún. -— Töluvert öðruvísi en steglan
og heitar nálar undir neglurnar.
—• Ekki striða mér. Ég ógnaði þér, það viðurkenni ég og ég hafði
rangt fyrir mér. Ég finn, að hinir óskiljanlegu kyntöfrar þinir hafa
dáleitt mig á sama hátt og veiðimaður glepur fyrir heimskum héra.
Hún hló og hallaði höfðinu upp að öxl Philippe. Hann þurfti ekki
annað en að hreyfa höfuðið örlítið til að þrýsta vörum sínum að enni
hennar eða augnalokum, en hann gerði það ekki. En hendur hans tóku
fastar um mitt.i hennar og andardráttur hans varð örari.
— Svo þú áttir erfitt með að bera skeytingarleysi mitt? Ég hafði á
tilfinningunni, að fundir okkar væru þér ógeðfelldir, ef ekki bein plága.
Angelique hló aftur. —Ó, Philippe, ef þú hefðir aðeins sýnt minnstu
hlýju, hefðu fundirnir orðið mér mjög dýrmætir. Ég hafði geymt svo
dásamlegan draum í hjarta mér, síðan daginn, sem þú tókst í hönd
mína og kynntir mig sem „barónessu sorgarklæðanna." Þá þegar varð
ég ástfangin af þér.
— Það er hlutverk lífsins.... og svipu minnar,.... að eyða draumum.
—• Lífið getur byggt þá aftur og þú getur lagt svipu þína til hliðar.
Ég hef aldrei afneitað draumum mínum. Jafnvel ekki þegar við vorum
aðskilin, átti ég þá í leynum hjarta míns.
— Varstu að bíða eftir mér?
Lokuð augnalok Angelique voru eins og lavanderlitir skuggar á kinn-
um hennar. — Ég var alltaf að bíða eftir þér.
Hún fann hendur Philippe verða spenntar og titrandi, þegar þær
struku yfir brjóst hennar. Hann bölvaði lágt, og hún hló enn einu
sinni. Allt í einu hallaði hann sér áfram og kyssti hana á hálsinn.
— Þú ert svo falleg, svo fuilkomin kona, muldraði hann. — Og ég
er ekkert annað en klunnalegur hermaður.
— Philippe! sagði hún og leit undrandi á hann. — Hvaða barnaskap-
ur er þetta? Vondur, grimmur, ruddalegur, já, en aldrei klunnalegur.
Nei, það viðurkenni ég aldrei, vegna þess að mér hefur aldrei dottið
það í hug. Því miður hefurðu aldrei sýnt mér, hversu blíður elskhugi
þú getur verið.
— Það hafa fleiri konur sakað mig um. Kannske hef ég slegið ryki
í augu þeirra. Þær hafa viljað fá að trúa því, að maður, sem hafði
líkamlega fullkomnun Appollos gæti aðeins svnt.... ofurmannlegt
ástarþrek.
Angelique hló hærra, ölvuð af brjálæðinu, sem hvolfdist yfir þau eins
og veiðifálki af himnum. Fyrir fáeinum sekúndum höfðu þau staðið
í deilum, nú voru fingur Philippe önnum kafnir við krókana á blússunni
hennar.
— Varlega Philippe. 1 almáttugs bænum! Þú mátt ekki rífa blúss-
una mina. Það kostaði mig tvö þúsund écus að láta sauma í hana
perlurnar. Maður gæti haldið, að þá hefðir aldrei lært að afklæða
kvenmann.
— Það er líka bölvaður barnaskapur, þegar maður þarf ekki annað
en að lyfta pilsunum til að....
Hún lgði fingur á varir hans. — Vertu ekki óheflaður, Philippe. Þú
veizt ekkert um ást og þú veizt ekkert um sælu.
— Kenndu mér þá. Kenndu mér þá hvað konur eins og þú gera,
þegar þeer bíða eftir elskhuga, sem er fallegur eins og guð.
Það var beiskja í rödd hans. Hún sveiflaði handleggjunum um háls
hans af heilum hug og hékk þar, þvi fætur hennar voru of veikir til
að halda henni uppi. Hann lagði hana varlega ofan á mjúkt, Þykkt teppið
á gólfinu.
— Philippe, Philippe, muldrði hún. — Heldur þú, að þetta sé staður
og stund fyrir slika lexíu?
— Hversvegna ekki?
— Á teppinu?
— Já, á teppinu! Hermaður er ég og hermaður verð ég. Ef ég get
UPPÞVOTTALOGUR
ALDREI HEFUR MÉR
LIÐIÐ BETUR
VID UPPÞVOTTINN!
OG MAÐUR LOSNAR
VIÐ NUDDIÐ -
DRUMMER
FER SÍRSTAKLEGA
VEL MEÐ HENDUR
YÐAR
EITT SPRAUT
ÞV/ER ALLA
DISKANA >
EFNAGERD
REYKJAVÍKUR H. F,
JÁ- ÞAÐ RENNUR AF
MANNI FITAN...
VIKAN 40. tbl.