Vikan - 07.10.1965, Side 48

UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður ySur hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
1-aS cr alltaf saml lclkitrton í bennl Vna-
isfríð okkar. Ilim hcfur faliS örkina hans
M6a efnhvers staÆar f hfaðinu og heitir
göðum verölaunum handa heini, sem getur
íumliö örkina. VcrSlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af hezta konfekti. og
framieföandlnn er auSvitaS SielgœtisgcrS-
in Nöl.
Náfn
ílcimili
örkln er & bls.
SíSast er dre'gið var hlaut verðlaunin:
Inga Björnsdóttir, Vinninganna má vitja í skrifstofu
Tómasarhaga 21. vikunnar. 40. tbl.
Höllu sína til fóta. Eftir þenn-
an litla, undurgeðfellda göngu-
túr, ásamt tilheyrand fornleifa-
rannsóknum, var setzt að kaffi-
drykkju í skálanum, sem er vist-
legur og hlýr, því hann er hit-
aður upp með hveravatni. Ferða-
félag íslands flutti skálann upp
á HveraveHi árið 1932. Hann var
áður verkstjóraskúr við Sogið,
og þar hafa margar örlagaríkar
skipanir verið gefnar. T.d. hefur
einhver verkstjórinn ef'til vill
sagt: „Strákar mínir, viljið þið
ekki skreppa út, og byggja eina
Sogsvirkjun". — Þegar líða tók
á miðnætti, gerast þeir atbuðir,
sem ég held að fáir gleymi, er
sáu. Það var ekki draugagang-
ur né náttúruhamfarir, heldur
enfaldlega lítil matargerð, fram-
in á íslandi miðju við miðnæt-
ursólarskin, sem ameríkani
myndi borga 60 dollara fyrir að
sjá. Hvernig getur ein soðning
á kjöti orðið ógleymanleg? Það
gerðist þannig, að Haukur stóð
upp, tók staf og snaerisspotta.
Að svo búnu dró hann fram
kjötpoka með útilegumanna-
hangikjöti (það var kjötlaust í
Reykjavík, þegar þessir atburð-
ir gerðust, og ég hugsaði með
þakklæti til Þorbjarnar í Borg,
þegar ég sá pokann). Með þenn-
an útbúnað var haldið að Ey-
vindarhver. Stafnum var potað
í rifu á móður jörð, unz hann
íestist, og pokinn síðan bundinn
við hann með snærinu. Þá var
pokinn látinn í Eyvindarhver,
sem tók óðum að breytast í
hangikjötssoð. Það er lítið um
eldhúsklukkur á Hveravöllum,
svo við tókum tímann á arm-
bandsúr. Haukur sagði okkur, að
hann væri vanur að feta í fót-
spor Fj alla-Eyvindar á þennan
hátt. Hafðu þökk, Haukur. Það
er bæði snjallt og þjóðlegt. Það
hvarflaði að mér, að frú Halla,
kona Eyvindar heitins, hafi ekki
tekið tímann á armbandsúr, og
ég hef aldrei séð jafn fábreyti-
lega eldhúsinnréttingu og við
Eyvindarhver. Meðan kjötið var
að sjóða, rifjuðum við upp sög-
una um Magnús sálarháska, sem
eitt sinn hugðist leggjast út á
Hveravöllum. Magnús stal lambi,
golsóttu, og ætlaði að sjóða það
í Eyvindarhver. Hann hefur lík-
legast verið fátækur af kjötpok-
um og snæri, því hann tapaði
allri soðningunni nema lungun-
um. Af þeim dró hann fram líf-
ið í viku, en næstu viku lifði
hann á munnvatni sínu. Þriðju
vikuna lifði hann á guðsblessun
einni saman, og það er haft eftir
honum, að það væri langversta
vikan. Það er ógleymanlegt, að
sitja í Hveravallaskálanum á
miðnætti, og læsa ungum og ó-
fölskum tönnum í nýsoðið hangi-
kjöt og finna hvernig bráðin fit-
an rennur niður munnvikin —
já, það getur meira að segja æst
upp í manni villidýrið.
Abraham Sveinsson, sem var
hengdur í klettaskoru hérna fyr-
ir sunnan skálann, er líklegast
kominn á kreik um miðnættið.
Þessi tvöhundruð ára draugur
hefur séð ferðamenn koma og
fara, og sumir hverjir af þeim
hafa séð hann. Af gamalli
reynslu veit þessi uppáhalds-
draugur sunnan- og norðan-
manna, að bráðum slokknar ljós-
ið í glugga Hveravallaskálans og
þreyttir ferðamenn leggjast til
hvílu. Á Kili hafa margir lokið
erfiðum regi og sumir ævinni.
Abraham flæktist hingað frá
Vestfjörðum með Fjalla-Eyvindi,
og þrátt fyrir hina landsfrægu
seiglu Vestfirðinga, endaði hann
ævi sína í hrosshársreipi. En nú
er svo komið, að margur ferða-
maðurinn fer fram hjá Hvera-
völlum á hraðri ferð sinni. Vissu-
lega er það í samræmi við annað
á öld duglegra bíla og langra
vega...
Akandi koma Suðurlands af
svæðum
sönglandi ferðamenn um ó-
byggð þvera
og gefa skít í græna velli
hvera.
Gufukennt land með nóg af
bílastæðum.
Hafa þeir ekki séð í fornum.
fræðum
frásögn um þá er áttu þarna.
heima
og enn um staðinn afturgengn-
ir sveima
með ömurlega reynslu af
heimsins gæðum.
Landshornamaður, líttu við
hjá þeim,
þótt líði á meðan stuttur sól-
arhringur.
Haltu svo burtu einhvern ann-
an dag.
Dynur í eyrum er þú kemur
heim
Oskurhólshver, sem hrjúfum
rómi syngur
örlagastef við óbygðanna lag:.
Á sumarmorgni þegar hvergi
sést skýhnotta á himni, og undr-
andi hitamælar sýna plús 23 °'
á Celsíus, er ógaman að skilja
við Hveravelli, en þegar konur
höfðu lokið morgunsnyrtingu
(þær eru oft úfnar eftir nótt-
ina), héldum við þaðan og lögð-
um leið okkar suður Dúfunefs-
skeið, en það er sandflæmi S-A
Hveravalla. Skeiðið heitir eftir
Þóri taónda dúfunef á Flugumýri
í Skagafirði. Einhverju sinni
hitti Dúfunefur landshornamann
þarna á Skeiðinni. Sá var kall-
aður Örn og vildi hann reyna
hest sinn við Flugu, reiðhest Þór-
is. Skagfirðingurinn Þórir hefur
líklegast verið að gorta af mer-
inni, en svo fór að lokum, að
þeir reyndu hestana. Þegar Örn
var kominn hálfa leið, mæitti
hann Þóri er þá var á bakaleið,
og varð svo mikið um, eftir því
sem sagan segir, að hann týndi
sjálfum sér undir Amarfelli.
VUCAN 40. tbl.