Vikan - 14.10.1965, Qupperneq 22

FLUG
714
— Gott, 714! Nú skuluð þið setja
hjólin niður! Þá finnið þið á vél-
inni, hvernig það er, þegar hún
lendir. Reynið að halda jafnri hæð
og hraðanum um 140. Þegar þið
eruð tilbúin . . . ég meina alveg til-
búin. . . látið þá hjólin niður og
minnkið hraðann ofan í 120 hnúta!
Sennilega verðið þið að gefa meira
bensín til að halda þeim hraða.
Segið til, ef það er eitthvað, sem
þið þurfið að spyrja um.
— Spurðu hann, hvað ég eigi að
gera með skurðinn á spöðunum og
eldsneytisblönduna, sagði George.
Janet bergmálaði spurninguna.
— Hann er ekki svo vitlaus þessi,
muldraði Treleaven. Svo þrýsti hann
á hnappinn á hljóðnemanum. —
Við komum að því, Spencer! Seinna
förum við yfir allt, sem gera þarf
fyrir lendingu. Nú skuluð þér að-
eins hugsa um hjólin og flappsana.
— Segðu honum, að ég sé með
á nótunum, muldraði George. — Nú
látum við hjólin síga . . .
Hann leit með andúð á hand-
fangið hægra megin við fót sinn.
Hann langaði ekkert til að sleppa
annarri hönd af stýrinu.
— Það er bezt að þú takir í þetta
prik, Janet! Og gleymdu svo ekki
að fylgjast með hraðanum.
Janet hlýddi.
Hraðinn minnkaði, eins og þegar
stigið er á bremsur á bíl, og þau
köstuðust fram á við í sætunum.
- 130, 125, 120, 115 .. . of
lágt! hrópaði Janet.
George jók bensingjöfina og
þið tapið ekki hæð. Síðan skal ég
segja yður, hvernig þér eigið að
fara að því að halda hæð og hraða,
meðan flöppsunum er rennt inn og
hjólin dregin upp.
George sagði Janet að setja
flappsana alveg út. Honum fannst
hann nú nokkru öruggari. Enn einu
sinni tók flugfreyjan í flappsahand-
fangið og hraðinn minnkaði.
- 120, 115, 115, 110, 110 .. .
— Allt í lagi, Janet! Segðu hon-
um, að betta sé eins og að velta
einu tonni af blýi með garðhrífu.
— Halló, Marseille, sagði Janet.
— Við erum nú með flappsana al-
veg úti og hraðinn er 110. En
Spencer segir, að vélin sé blýþung.
— Bravó, Spencer! sagði Trelea-
ven uppörvandi. — Það er hægðar-
leikur að gera góðan atvinnuflug-
mann úr yður. Nú skulum við byrja
upp á nýtt, fara í gegnum allt
saman og samtímis kynnast spöð-
unum og eldsneytisblöndunni. Sam-
þykkt?
— Aftur? stundi George. — Ég
veit ekki, hvort ég get það. En
segðu, að það sé allt í lagi, Janet.
— Allt í lagi, Marseille, við er-
um tilbúin.
— Gott1 Nú byrjum við aftanfrá.
Setjið flappsana aftur upp [ 15
gráður með 120 hnúta hraða. Nú
byrjum við, Spencer!
George kinkaði kolli til Janet,
sem beygði sig fram og tók í
flappsahandfangið. Það hreyfðist
ekki.
— Hvað er að, Janet?
hægri og spyrnti á móti. Samtímis
jók hann hraðann með því að ýta
stýrinu lítið eitt fram á við.
Mikill hnykkur kom á vélina.
Inni í farþegaklefanum duttu nokkr-
ir farþeganna úr sætum sínum og
einhver æpti, hátt og viðvarandi.
George varð blaðhvítur í framan,
meðan hann reyndi að ná þungri
vélinni réttri aftur.
Hægt og hægt dró hann stýrið
að sér. Þetta var eins og að lyfta
húsi með berum höndunum. Hrað-
inn jókst, og það hvein í væng-
broddunum.
— 'Upp með hjólin, Janet! Rödd
Georges var hás af æsingu. — Upp
með hjólin, segi ég!
Janet þreifaði eftir handfanginu
með titrandi höndum. í sömu andrá
voru dyrnar inn í farþegarúmið
rifnar upp á gátt fyrir aftan þau.
Maður, með óhnýtt hálsbindi, stóð
þar, og hélt sér í stafinn til að falla
ekki. Hann pírði augun og starði
inn í rökkrið f flugstjórnarklefan-
um. Hann einblíndi á hnakka
Spencers. Eitt andartak bærði hann
varirnar, án þess að nokkuð hljóð
heyrðist upp úr honum svo sneri
hann sér við og æpti æðislega inn
í farþegaklefann:
— Það er ekki flugmaðurinn,
sem flýgur! Við deyjum! Við erum
að hrapa . . .
Einhver skaut upp kollinum fyrir
aftan hann. Það var Fellman. Hann
þreif í öxl mannsins og hvæsti [
eyra hans:
— Haltu kjafti, helvítis fíflið þitt!
FRAMHALDSSAGAN
EFTIR: JOHN CASTLER - ARTHUR
HAILEY 4. HLUTI
- Ég hef mjög mikil-
væg skilaboð, hélt
Treleaven áfram. —
Því miður hefur veðrið
stöðugt versnað hérna
hjá okkur. Ég vonaðist
til að geta talað ykkur
hérna niður, en það er
ómögulegt. Það eru
ekki fullir 40 metrar
upp í svarta þoku og
það verður engin breyt-
ing á því næstu
klukkutíma. Þessvegna
er tilgangslaust að láta
ykkur sveima hérna
yfir á meðan. Það er
betra og öruggara að
halda áfram, þangað
sem ferðinni var upp-
runalega heitið, til
London.
reyndi með skjálfandi höndum að
ná valdi á vélinni.
— Lestu áfram!
- 115, 120, 115, 120 aftur,
svona já, nú erum við stöðug í
120!
Svitinn streymdi af Spencer.
— Þarna sérðu, stúlkukind! Ég
æfist smám saman. Þetta er eins
og að stýra „Queen Mary" með
einni ár!
— Halló, 714! Það var hin óró-
lega rödd Treleaven [ talstöðinni.
— Er allt í lagi, Spencer?
— Hjólin eru komin niður, Mar-
seille!
— Gáið, hvort þið sjáið þrjú
græn Ijós fyrir framan ykkur, til
staðfestingar því, að hjólin séu
læst.
— Allt í lagi, Marseille, það
verður ekki grænna.
— Gott. Þá er bezt að setja
flappsana alveg niður, Spencer, svo
þér fáið að finna, hvernig vélin
hagar sér í sjálfri lendingunni. Út
með flappsana, minnkið flughrað-
ann niður í 110 og reynið að fljúga
sem jafnast. Gefið meira bensín svo
— Það er fast.
— Það er ómögulegt. Taktu hægt
og sígandil
Janet reyndi.
— Ég get það ekki. Það hlýtur
að hafa festst. . .
— Lofaðu mér að reyna!
George sleppti af stýrinu með
hægri hönd og færði handfangið
til baka.
— Þarna sérðu. Það þarf aðeins
svolítið lag. Ef þú vildir nú að-
eins . . .
Hún greip fram í fyrir honum
með ópi.
— George, flughraðinn ... I
Þau voru kominn niður fyrir
níutíu hnúta og hraðinn minnkaði
enn.
í símu andrá hallaðist vélin. Ó-
sjálfrátt vöknuðu gömlu flug-
mannsviðbrögðin hjá George. Hann
fylgdi hreyfingum vélarinnar eftir
með stýrinu og spyrnti í hliðarstýr-
in.
— Drottinn minn, bara að við
förum nú ekki [ spinn, stundi hann
lágt.
Hann fann, að vélin sveigði til
Ætlarðu að hleypa öllu í bál og
brand? Farðu í sætið þitt og haltu
þér samanl
Hann dró manninn með sér,
þangað sem hann átti að vera.
Hræðslulegt augnaráð farþeganna
fylgdi þeim, en enginn sagði-.auka-
tekið orð. Hinir sjúku lágu hreyf-
ingarlausir í sætum sínum. Þetta
var ömurleg sjón.
George hélt áfram að berjast við
að ná stjórn á vélinni. Eins og í
fjarska heyrði hann rödd Janet:
— Vel gert, George, þú hafðir
það af! Nú fljúgum við lárétt! En
hraðinn er alltof mikill. Stilltu
bensínið . . svona . . . svona . . . .
Hægt og varlega stillti George
hraðann.
— 120 hnútar! hrópaði Janet! —
Kyrr!
George lét höndina hvíla á
bensíngjöfinni. Svo stillti hann vél-
ina til fulls. Þau flugu aftur lárétt
með jöfnum hraða.
— Væri fráleitt að fljúga svolít-
ið hærra, George? spurði Janet. —
Við höfum tapað hæð alveg gífur-
lega.
22 VIKAN 41. tbl.