Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 15

Madame, Hér er bréf til mannsins yðar, viljið
þér ekki taka það með yður?
Huguette Tasnier sneri sér undrandi við. Hún stóð við
leiksviðsinnganginn í Konunglega Galleri-leikhúsinu í
Bryssel.
— Bréf til mannsins míns? Er René ekki hér?
Dyravörðurinn horfði undrandi á hana:
— Vitið þér ekki að maðurinn yðar á frí í dag?
Huguette stakk bréfinu í töskuna sína og tautaði:
— Jú, það er alveg rétt, ég var bara búin að gleyma
því.. .
En hendur hennar titruðu. Maðurinn hennar var ekki
í leikhúsinu. Hann hafði logið að henni einu sinni enn.
Það þyrmdi yfir hana, átti hún að ganga í gegnum þetta
allt aftur? Þetta var ekki í fyrsta sinn sem leikarinn
René Tasnier sveik konu sína. Síðast var það ein af
skrifstofustúlkunum. Og þar áður . . .
Nokkrir leikarar gengu framhjá Huguette og heilsuðu
henni. Þau leiddust inn um járntjaldið, inn í heim René,
sem ekki lengur var hennar heimur. Eins og í svefni gekk
hún út um dyrnar, beint út í umferðna, án þess að líta
í kringum sig. Á næsta götuhorni tók hún upp bréfið
til mannsins síns, reif það upp og las: Það byrjaði á
orðum, sem ekki var hægt að misskilja: Ástin mín . . . .
— Ástin mín, sagði Marion við René, á sömu stundu,
í lítilli íbúð, ekki langt frá leikhúsinu. Ljóshærði leikar-
inn gróf andlitið í rauðu hári hennar, sem ilmaði á sama
hátt og bréfið, sem Huguette var að lesa, einhversstaðar
á götum Bryssel-borgar.
— Heyrðu, bráðum á ég að leika í „Skytturnar þrjár",
hvíslað hann hróðugur.
— En gaman, sagði hún. — En þarftu alltaf að tala?
— Eg hélt að þú hefðir áhuga fyrir því, sagði René,
hálf móðgaður. — Ég kynntist þér í leikhúsinu. Þá hafðir
þú áhuga á leikhúsinu, eða var það ekki?
— Leikhúsinu? Jæja, ,að minnsta kosti á leikurunum,
sagð Marion.
René hló kæruleysislega. Svona átti að lifa lífinu. Að
vera elskaður, dáður, heppinn og fallegur. Og svo hélt
hann að þetta yrði þannig framvegis.
René var eina ástin hennar.
— En verðurðu ekki að fara heim- spurði Marion,
þegar að klukkan sló tólf.
— Það á ekki að beita neinn mann þvingun, sagði
René hlæjandi. Einmitt núna átti hann allan heiminn,
og hugsaði lítið um konu sína og dótturina Marlene, sem
var sautján ára gömul.
Þessa nótt beið Huguette Tasnier milli vonar og ótta.
í huganum fór hún yfir samlíf þeirra, dag fyrir dag. En
þvf lengra sem leið á nóttina, fékk örvilnanin yfirhönd-
ina.
René hafði verið eina ástin hennar. Hún varð ást-
fangin í honum þegar að þau gengu í skóla saman. Árið
1945 giftu þau sig, Huguette Waltz og René Tasnier.
Þrem árum seinna fluttust þau til Capelle-au-Bois. Hún
átti drauma, eins og allar aðrar ungar stúlkur, drauma
um eiginmann, börn, hamingju og vin-
áttu. Það að þau fóru á kvöldnámskeið í
leikhúsinu, var bara frístúndagaman,
hvorugt þeirra dreymdi um frama á leik-
listarbrautinni.
Þá varð René ástfanginn í ungri og
fallegri skrifstofustúlku. Huguette komst
að því og var mjög óhamingjusöm. Hún
flutti heim til mömmu sinnar, og tók dótt-
urina, Marlene með sér. En Huguette elsk-
aði René. Eftir þrjá mánuði var hún bú-
in að fyrirgefa honum, og sneri heim
aftur.
René og Huguette fluttu til Bryssel. Og
nú leit út fyrir að þetta sameiginlega
áhugamál þeirra, leiklistin, ætlaði að
verða eitthvað meira en frístundagaman.
Þau fengu bæði smá: hlutverk, og allt
leit Ijómandi vel út fyrir þeim. En svo
fór René að fá stærri hlutverk. Hún átti
ekki samleið með honum lengur, hvorki
í leiklistinni eða einkalífinu. Það fann
hún betur og betur og hún óttaðist fram-
tíðina.
Nú vissi hún það, sönnunin var í bréf-
inu frá hinni stúlkunni.
Það var orðið áliðið nætur, þegar að
René kom loksins heim. Huguette heyrði
strax að hann var í góðu skapi og hafði
drukkið allt of mikið. Og þegar hann
kom inn í svefnherbergið gat hún ekki
stillt sig lengur. Hún réðist á hann með
ásökunum, þrátt fyrir það að hún hafði
hugsað sér að rífast ekki við hann. Hann
sagði að það væri ekkert að, hún skildi
bara vera róleg.
— Er það ekki neitt að þú ert búinn
að fá þér ástmey? spurði Huguette.
— Þú ímyndar þér nokkuð mikið, sagði
hann.
Þegjandi rétti hún honum bréfið. Þá
rann af honum. Hann fann að hann var
bara venjulegur maður, sem sá hvað hann
var að missa, Huguette, sem hann var
búinn að búa með í átján ár og dótt-
urina. Hann vissi líka að hann vildi ekki
missa þessa hlið af lífí sínu. En hann
gat heldur ekki hugsað sér að missa
Marion. Hún var hluti af lífi hans utan
fjölskyldunnar, eitthvað sem undirstrikaði
velgengni hans og gerði hann að þýðing-
armikilli persónu. En framar öðru, var
það hún sem gat hjálpað honum áfram.
Að stórum hlutverkum í beztu leikhús-
unum. En hvernig átti hann að fá Hugu-
ette til að skilja það?
Huguette var skarpskyggnari en René.
— Hún segir þetta bara, það er ekki til
að taka mark á. Losaðu þig vð hana, áður
en það er of seint. Ég get ekki búið við
þetta, það endar með því að ég fyrirfer
mér . . .
René tók ekki mark á því sem hún sagði,
hann hló að henni.
Þá fékk hún sjálfsmorðshugmyndina.
Daginn eftir, við morgunverðarborðið,
reyndi hún ennþá einu sinni að tala um fyrir
honum. Þá fór hann að skilja að henni var
alvara.
— René, ég get ekki búið við þetta leng-
ur.
Hann ýtti bollanum frá sér, óþolinmóður
og ergilegur.
— Þú ert brjáluð. Hugsaðu um dóttur okk-
ar.
Þá þagnaði hún, eins og lömuð. Þegar
að hann stóð upp frá borðinu, sagði hann
hikandi:
— Ég skal gera eins og þú vilt. Ég skal
hætta við hana.
Huguette tók þetta ekki eins og það var,
að losna við óþægilegt samtal á þægilegan
hátt. Hún fór að vona að René kæmi aft-
ur til hennar, og að allt yrði eins og áður.
En strax næsta dag kom hann ekki heim.
Hann fór' frá leikhúsinu í „Chez Stans'', veit-
ingahús sem var hinum megin við götuna.
Þar voru allir kunningjarnir samankomnir,
leikarar, rithöfundar og listamenn.
René leit hlæjandi í kringum sig. Hann
vissi að hann hafði faNegt bros og leit vel
út. Margir brostu á móti, því að þeim lík-
aði vel við René Tasnier. Ekki svo mjög
vegna þess að hann var leikari, frekar végna
þess að hann var glaður og áhyggjulaus
náungi, sem ekki sagði nei við glasi af góðu
víni.
En eftir stutta stund varð hann óróleg-
ur. Hann borgaði og fór; en hann fór ekki
heim til konunnar, hann fór til ástmeyjar-
innar.
Morguninn eftir krafðist Huguette svars.
Hún var ennþá tilbúin til að fyrirgefa hon-
um, bg byrja á nýjan leik, ef að hann tæki
það alvarlega, að vilja breyta um Ifferni.
Þetta sagðist hún gera vegna þess að hún
elskaði hann, og vegna dótturinnar, sem
líka var farið að gruna að ekki væri allt
eins og það átti að vera. í þetta skipti hló
hann ekki,' en hann lofaði heldur engu.
Huguette fannst hann hafa auðmýkt sig, og
Framhald á bls. 48.
VIKAN 43. tbl. JPJ