Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 20

Loks er Ifffið bærilegt
höfuðið qkveðin og hálf-fúl á svip-
inn og sagði að því miður væri
ekki hægt að fá að tala við ung-
frúna. Ég spurði hvort einhver ann-
ar tími væri hentugri til slíks, en
hún hristi höfuðið og ætlaði að
fara að svara, þegar kvenmanns-
rödd kallaði innan úr herberginu:
— Hver er það?
— Það er blaðamaður frá ís-
landi, svaraði hin.
— Já, vísaðu honum innfyrir.
Strax, var aftur kallað skipandi
röddu, og sú dökka leit hálfundr-
andi á mig, yppti síðan öxlum og
benti mér orðalaust að ganga inn.
Eg flýtti mér inn í stórt herbergi,
þar sem ég sá söngkonuna standa
á miðju gólfi, byrsta á svip og nú
með allt öðru fasi en á leiksviðinu
áður. Ég gekk til hennar og ætlaði
að fara að heilsa, þegar hún klapp-
aði skyndilega saman höndum i
ákafa, fórnaði þeim síðan upp og
hrópaði svo yfirgnæfði allan hávað-
ann í herberginu og fyrir utan:
— Allir út! Allir út á stundinni!
Hávaðinn þagnaði skyndiiega.
Eg leit í kring um mig og sá að
allir flýttu sér að leggja frá sér
glösin og hröðuðu sér orðalaust út,
eins og þetta væri dagsdaglegur
viðburður. Eartha var samt ekki
nógu ánægð, heldur hélt áfram að
kjcppa saman lófunum og hrópa
á eftir fólkinu að f.lýta sér út: —
Ever body! Everybody! hrópaði hún
og hvessti röddina, líkt og væri hún
að rcka út hunda.
Ég tók þetta auðvitað ekki til
m'n, því hún var nýbúin að
b.dða mér inn, en stóð eins og
giópur á miðju gólfi og horfði á
s.ðustu men.iina hlaupa út og troð-
r t V.ð dyrnar. Sú dökka, sem tók
t á móti mér, var líka kyrr og
ti hurðinni á eftir þeim síðasta.
"ja var hún einhvernskonar
j - .stustúika söngkonunnar.
•jv svo var ein önnur persóna,
’.éí sér iíka fátt um finnast
n, og í stað þess að hlaupa
• ;óp húr ti! Earthu og faðmaði
I n cð sér.
Mamma, sagði hún. Mamma,
. :tr förum við heim?
ita var Iftil, Ijós og Ijóshærð
ctn Ita, ég giskaði á að hún væri
'I ; jrra til fimm ára gömul, en
r í :r kcn í Ijós áð hún var aðeins
þrigg:a ára. Þetta er dóttir Earthu,
ein’- .barn, Ijcs hennar og fjöregg.
Tnrtha settist fyrir framan snyrti-
bj o sitt, tók telpuna í fang sér,
klappaði henni og strauk um koll-
inn. — Bráðum, elskan mín, sagði
hún. — Vertu nú róleg, mamma
kemur bráðum heim með þér. Svo
leit hún snögglega til mín, horfði
2Q VIKAN 43. tbl.
á mig svörtum, næstum fjandsam-
legum augum. Gretti sig, fannst
mér, og hreytti út úr sér:
— Well, what is it?
— Ég æflaði aðeins að fara fram
á leyfi yðar til að taka Ijósmyndir
af yður á sýningu á morgun, svar
aði ég eins hæversklega og ég gat.
— Ég hef enga sýningu hér á
morgun. Ég fer héðan í kvöld.
— Það var leitt. . . hvaraði ég
á meðan ég hugsaði mig um. —
En verður ekki önnur sýning í
kvöld?
— Jú, ég kem aftur fram í kvöld
eftir hálfan annan tíma . . .
— Væri ekki möguleikf á því að
ég fengi þá að taka myndir?
— Ég veit ekki. Ég leyfi það aldr-
ei. Það er mjög óvenjulegt. . .
Jæja, ef þér fáið leyfi hjá herra
Svend, þá skipti ég mér ekkert af
því.
— Og hver er herra Svend?
— Leikhússtjórinn. Hann verður
að veita leyfið. Annars er það ekki
hægt. En þér megið alls ekki nota
flashljós.
— Nei, því lofa ég. Ég hef þá
leyfi yðar, ef herra Svend samþykk-
ir?
— Já, en munið: ekkert flash.
Þá læt ég reka yður út.
— Þakka yður fyrir. Hafið þér
örlítinn tíma til að rabba við mig . .
svara nokkrum spurningum?
— Nei, þér sjáið að ég er upp-
tekin, svaraði hún höstuglega,
sneri sér undan og fór að gæla við
dóttur sína, sem enn sat í kjöltu
hennar.
— Afsakið, og þakka yður fyrir,
svaraði ég og gekk til dyranna,
sem sú svarta hafði nú opnað. Hún
kom á eftir mér fram í salinn, og
ég spurði hana hvar ég gæti fund-
ið herra Svend, en hún benti mér
að koma með sér. Við gengum að
öðrum dyrum, og þar gekk hún rak-
leiðis innfyrir. Ég fór á eftir, og
rakst næstum því á leikhússtjórann,
sem var á leiðinni út. Ég kynnti
mig og sagðist ætla að biðja um
leyfi til myndatöku af söngkonunni.
Hann var fljótur að svara og sagði
að það væri aldeilis ómögulegt.
Ungfrú Kitt leyfði slíkt aldrei . . .
— En hún hefur einmitt gefið
leyfi sitt, svaraði ég. — Ég er ein-
mitt að koma frá henni.
Það kom undrunarsvipur á andlit
hans, og hann sneri sér að þeirri
svörtu með spurningarmerki málað
á andlitið, og hún staðfesti að ég
segði rétt frá.
— Það var mjög óvenjulegt,
sagði hann. — En úr því svo er, þá
megið þér taka myndir mín vegna.
Hvar viljið þér vera í salnum?
Ég sagðist vilja vera í fremsta
bekk hægra megin við leiksviðið,
því þar hafði ég séð beztu mögu-
leikana, — ef allt færi á næstu sýn-
ingu eins og á þeirri fyrri. En leik-
hússtjórinn sagði öll þau sæti löngu
uppseld. Ég bað hann engar á-
hyggjur að hafa. Ég skyldi sjá mér
fyrir plássi, aðeins ef ég fengi leyfi
hans til að koma mér fyrir. Hann
játti því, og sagðist skyldi segja
vörðunum frá þessu, svo ég yrði
ekki rekinn út. Ég þakkaði fyrir og
flýtti mér út.
Það var tæpur klukkutími til
næstu sýningar, og myndavélin mín
var heima á hótelherberginu, svo
ég flýtti mér út, náði í leigubíl og
fór heim á hótel. Þar setti ég nýja
filmu í vélina og hraðaði mér til
baka, og kom að dyrunum aftur i
þann mund að verið var að hleypa
inn. En ég hefði ekki þurft að flýta
mér svona mikið, því fyrst áttu
hundatemjarinn og jonglörinn eftir
að sýna listir sínar. Ég notaði tím-
ann til að læðast með veggjum
fram að leiksviðinu, gekk svo hálf-
boginn síðasta spölinn til ungs
manns, sem sat í sætinu, þar sem
ég vildi vera, og spurði hann í hálf-
um hljóðum hvort honum væri ekki
sama þótt ég settist á gólfið fyrir
framan hann, þegar ungfrú Kitt
færi að syngja. Hann sagði það
sjálfsagt, og ég flutti mig aftur til
hliðar og beið.
Það leið ekki á löngu áður en
borðalagður vörður kom til mín
og bað mig vingjarnlega en þó
ákveðinn um að fara þarna í burtu
og setjast í sæti mitt.
Ég svaraði í sömu mynt og kvað
þvert nei við.
Hann tók í öxl mér og ætlaði að
hjálpa mér út. Ég hristi mig af hon-
um. — Ég hef leyfi til að taka hér
myndir, sagði ég.
— Leyfi frá hverjum?
— Herra Svend.
— O.K. — afsakið, sagði hann
vonsvikinn og fór burtu.
Tvisvar enn komu verðir til mín
og ætluðu að fjarlægja mig, en
töfraorðið „Herra Svend" tamdi þá
umsvifalaust.
Svo fór ungfrúin að syngja. Ég
beið fyrstu tvö lögin, því ég vissi
að þá gafst ekki færi á góðum
myndum, en þegar hún hóf það
þriðja, læddist ég að sætinu, klapp-
aði á hnéð á kunningja mínum þar,
hlammaði mér á rassinn á gólfið
milli fóta honum og fór að taka
myndir eins og óður maður . . .
Eartha Kitt hefur ekki alltaf haft
efni á að koma eins höstuglega
fram og hún gerði í búningsher-
bergi sínu þetta kvöld. Sú var tíðin
að hún var aumust allra aumra,
fyrirlitin af öllum, yfirgefin af föð-
ur og móður, átti hvergi heima og
allur hennar auður lepparnir, sem
hún bar.
Hún man fyrst eftir sér fjögurra
ára gamalli, á gangi með móður
sinni og systur, sex ára, í leit að
heimili. Faðir þeirra systra hafði
hreinlega stungið af frá fjölskyld-
unni, og Earthu grunaði að það
væri einmitt sér að kenna — végna
þess að foreldrarnir voru bæði
svört — en af einhverjum ástæðum
var hún hálfhvít.
Þetta var í South Carolina, þar
sem hvítir menn hata negra og
negrar hata hvíta menn. Öll fjöl-
skylda Earthu var svört, og fyrir-
leit móður hennar, sem hafði brugð-
izt svona herfilega kynflokki sín-
um, og fyrirlitningin og andúðin
bitnaði engu síður á Earthu, þótt
ekki gæti hún að því gert hvernig
hún var til orðin.
Móðir hennar fékk að hírast hjá
frænda þeirra í nokkra daga með
báðar dæturnar, en hann tók það
skýrt fram, að því fyrr, sem þær
færu, því betra. Loks komust þær
inn á heimili einnar frænkunnar,
líklega aðeins vegna þess að hún
var blind, og sá því ekki hörunds-
lit Earthu. En hin börnin á heimil-
inu stríddu henni og hrekktu, og
ávallt var það hún, sem fékk hýð-
ingu, ef eitthvað amaði að.
Jafnvel móðir hennar hafði and-
úð á henni, og nokkrum mánuðum
síðar hvarf hún frá þeim, tók með
sér systur hennar, Pearl, en skildi
Earthu eftir. Hinn nýi vinur móður
hennar var svartur og átti átta
börn. Hann vildi ekki hafa Earthu
á heimilinu, því hún mundi eyði-
leggja heimilisfriðinn og verða öll-
um til skammar og ama.
Svo skeði það eitt kvöld, að
frænkan sem hún bjó hjá, varð
veik og þurfti að fá lyf frá lyfja-
verzluninni. Það var vont veður,
niðamyrkur úti og í gegnum skóg
að fara, og enginn krakkanna þorði
út fyrir hússins dyr. En Eartha tók
í sig kjark og bauðst til að fara.
Hún var að farast úr hræðslu á
leiðinni, en alla leið komst hún og
heim með lyfin. Eftir þetta breytt-
ist viðmót frænkunnar stórlega og
lífið varð bærilegra.
Svo var það dag nokkurn að
hún fékk gjafaböggul frá móður-
systur sinni, sem bjó í New York,
og nokkru síðar kom bréf frá henni,
þar sem henni var boðið að koma
þangað og dveljast.
Þá byrjaði nýtt líf hjá henni.
Framhald á bls. 50.