Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 23

og koma nákvæmlega inn á sömu
línuna aftur og lækka sig með ná-
kvæmlega réttum hraða, svo hann
kæmi í réttri hæð inn á sjálfa flug-
brautina á móti vindi.
Þetta var ágæt áætlun, hugsaði
flugvallarstiórinn. Ef 714 gæti ekki
lent, gat Turner leitt vélina út á
Ermarsund, þangað sem hann hafði
valið henni nauðlendingarstað.
Þetta var áætlun, sem einnig not-
aði sér sívaxandi dagsbirtuna.
Flugvallarstjórinn velti því fyrir sér,
hverjar tilfinningar og hugsanir
bærðust með farþegunum um borð
í 714. Það er að segja þeim, sem
voru heilbrigðir. Hann gat vel í-
myndað sér það. Það voru varla
300 metrar upp í ský yfir þessum
hluta Englands nú, og þeir myndu
sjá, þegar þeir kæmu inn yfir
ströndina, sjá akra og engi undir
sér, sjá London Airport. í fyrsta
skipti fann flugvallarstjórinn til
taugaóstyrks. Setjum nú svo, að
æðisleg skelfing gripi um sig meðal
farþeganna. Setjum nú svo, að ein-
hver kastaði sér yfir flugmanninn
í þeirri trú, að hann gæti betur
gert það, sem fyrir höndum lá. En
þessi Fellman virtist vera nokkuð
öruggur vörður. Flugvallarstjórinn
hafði fengið upplýsingar um, að
þessi óþekkti læknir hugsaði bæði
um ifkama og sálir um borð, með
rósemi og öryggi.
Það fór hrollur um flugvallar-
stjórann. ( svitablautri skyrtunni og
jakkalaus, fann hann allt í einu
að morgungolan var svöl.
Svo fannst honum allt í einu, að
tíminn stæði kyrr, að heimurinn
héldi niður í sér andanum.
Hversu marga morgna hafði
hann ekki staðið hér meðan á stríð-
inu stóð og talið vélarnar, sem
komu til baka? Hann þurfti ekki að
loka augunum til að minnast þess-
Framhald á bls. 39.
— Ég fer upp í turninn um sinn,
sagði hann.
— Gott flugvallarstjóri!
— Taktu hana varlega niður.
— Verið bara rólegur. Ég skal
halda í höndina á þeim, sagði Turn-
er og gretti sig.
Flugvallarstjórinn stökk upp
tröppurnar, sem lágu upp á turn-
þakið. Hann var með sjónauka um
hálsinn. Þar stóð yfirmaður flug-
turnsins þegar og starði út í dög-
unina.
Mennirnir brugðu sjónaukum fyr-
ir augun og renndu sjónum sínum
yfir flugvöllinn, yfir tankbílana,
sem höfðu verið fluttir á öruggan
stað, yfir flugvallarljósin, sjúkra-
bílana, brunabílana. Allt virtist
vera fullkomlega undirbúið. [ dag-
renningunni sáu þeir nokkurn hóp
manna, sem stóð og beið eftir fyr-
irmælum. Við fjarri endann á flug-
vellinum dunaði vörubílsmótor.
Hljóðið undirstrikaði þrúgandi og
næstum óbærilegt andrúmsloft
kvíða og spennings, sem ríkti yfir
öllum flugvellinum.
í huganum fór flugvallarstjórinn
yfir áætlun Turners, til að athuga,
hvort hann gæti endurbætt hana
eitthvað. Flug 714 átti að koma inn
yfir flugvöllinn, nokkuð undir 2000
feta hæð. Síðan átti að halda áfram
út í áttina að Slough og lækka sig
hægt á þessum meðvindakafla. Síð-
an átti að setja Spencer í harða
raun. Hann varð að snúa alveg við
— Sko til, ég er bara að ná mér,
sagði George glaðlega.
En Janet var alvarleg, þegar hún
tilkynnti.
— Halló, London Airport! Flug
714 hér. Við erum á hinni nýju
stefnu okkar, 005.
— Gott 714. Verið þar um sinn.
Ég kem bráðlega aftur. Það var
flugvallarstjórinn, sem var að trufla
Turner.
VIKAN 43. tbl.