Vikan - 11.11.1965, Blaðsíða 12

Ellie synti einn hring í viðbót í
stóru sundlauginni. Það var sunnu-
dagur og klukkan var aðeins hólf
ellefu. Sundlaugin var ennþó bless-
unarlega mannfá, en hún var orð-
in þreytt.
Hún tók af sér sundhettuna og
hristi blautt hárið, meðan að hún
klifraði upp tröppurnar, að efstu
syllunni, þar sem hún hafði skilið
handklæðið eítir. Hún þurrkaði sér
vel og nuddaði sig vandlega með
sólarolíu, svo setti hún á sig sól-
gleraugun, breiddi úr handklæðinu
og andvarpaði
Hún fékk útborgað á mánudög-
um, en var alltaf orðin blönk á
sunnudögum. Þetta var svona, og
hún var búin að fá góða æfingu í
því að eyða hvíldardeginum á sem
ódýrastan hátt- Þessi græna sund-
laug var sá staður sem hún kunni
bezt við, af öllum ódýrum skemmti-
stöðum borgarinnar. Hún var vön
að fara þaðan klukkan tvö, því
að þá var orðið svo þröngt, að
fólkið lá næsium því hvert ofan
á öðru, og það var jafn erfitt að
komast niður í sundlaugina, eins
og upp úr henni En fyrrihluta dags-
ins leið henni stórkostlega vel hérna.
Ellie lagðist á magann, hagræddi
sér sem bezt hún gat og undirbjó
sig undir einkaskemmtiatriði sitt.
Rétt fyrir neðan hana hlupu þrjú
lítil börn út úr búningsklefa kvenna.
Þau klifruðu niður í grynnri enda
laugarinnar og fóru að skvetta
vatni hvert á annað. Áður en varði
voru þau komin upp öll þrepin og
hlupu framhjá henni eins og hvirf-
ilvindur. Þau stönzuðu á efstu syll-
unni, rétt hjá Ellie, og hún heyrði
hvernig þau flissuðu og skríktu.
Hún sneri sér á hliðina, til að sjá
betur til þeirra, þar sem þau voru
að togast á um handklæði. Þetta
voru greinilega tvær systur og lítill
bróðir þeirra. Sundbolur yngri telp-
unnar var nældur saman yfir mög-
ur herðablöðin, með öryggisnælu.
Eldri telpan, sem sýnilega réði yf-
ir hópnum, kallaði skrækri rödd: —
Pablito! Ef þú ekki gegnir, segi
ég mömmu frá því, og þá færðu
rassskell. Þessi hótun dugði, að
minnsta kosti í þrjár sekúndur. Allt
f einu slepptu þau öll handklæðinu,
stukku niður allar syllurnar og hentu
sér f laugina.
Ellie hló og sneri sér aftur á
magann, nógu snemma til að sjá
velvaxna konu um þrftugt, ryðja
sér braut upp syllurnar. Hún sneiddi
liðlega framhjá sólbaðendum og
lagðist rétt hjá Ellie. Það var að
fyllast af fólki á neðri syllunum,
en þessi kona ætlaði sýnilega að
fá sér stað, þar sem hún yrði ekki
fyrir ónæði af fólki, sem alltaf var
að fara í laugina. Það var líka
bersýnilegt að hún hafði ekki hugs-
að sér að koma nálægt vatninu.
Hún hefir líklega hugsað sér að
bæta við sólbruna sinn. Hún batt
vandlega Ijósrauðan klút um Ijóst
hárið og hagræddi sér eftir föng-
um. Þarna var komin ein í viðbót
við skarann af áköfum sóldýrkend-
um. Ellie furðaði sig alltaf á þolin-
mæði sóldýrkendanna. Henni fannst
þeir líkjast einna helzt glansandi
líkum, þar sem þeir lágu þarna á
syllunum, í fleiri klukkutíma, án
þess að hreyfa legg né lið.
Ellie reis upp á olnboga og
renndi augunum að pylsuskúrnum.
Það gæti verið gott að fá heita
pylsu, en hana langað samt ekki
svo mikið í pylsu, að hún nennti
að troðast til að ná í hana. Þess í
stað fór hún að horfa á tvær konur,
sem komu gangandi meðfram
neðstu syllunni. Þær flýttu sér upp
þrepin, og reyndu að finna góðan
stað.
Þær námu staðar og yngri kon-
an benti upp á við. Svo komu
þær í áttina að Ellie. Jafnvel langt
í burtu sá hún að þær voru líkar.
Fyrst hélt hún að þetta væru mæðg-
ur, en þegar að þær komu nær
sá hún að það var ekki svo mik-
ill aldursmunur á þeim. Þetta eru
systur, hugsaði Ellie letilega. Svo
sneri hún sér á bakið og lokaði
augunum móti sólinni.
Eins og að hún væri snert með
töfrasprota, hætti hún að sjá og
fór að hlusta. Ef að hún hafði aug-
un opin, og sökkti sér niður í út-
sýnið, liti, form og hreyfingar, flaut
allt samtal í kringum hana út í eitt
og varð að suðu fyrir eyrum henn-
ar. En þegar að hún lokaði augun-
um, varð heyrnin skarpari og Ellie
gat heyrt samtölin í kringum Sig.
Hún viðurkenndi fyrir sjálfri sér að
þetta var á einn hótt það sama
og að liggja á hleri En hvað gerði
það til? Þetta var yf'rleitt bara alls-
konar bull og þvættingur.
— Hvar heldurðu að Clyde haldi
sig eiginlega, sagði eldri konan,
hálf ergileg.
— Hann ætti að vera hér fljót-
lega. Líklega hefir hann orðið að
standa í biðröð við búningsklef
ann.
— En hvernig í ósköpunurr. á
hann að finna okkur, hérna uppi'?
— Við verður að reyna að komc
auga á hann.
— Hvernig datt þér í hug að
draga okkur hingað, þar sem þetta
er síðasti dagurinn okkur í New
York. . .
— Ég er búin að segja þér að
það var vegna þess að mér finnst
svo skemmtilegt hérna . . .
— Drottinn minn, við getum leg-
ið í sólbaði á skipinu. Ég var að
vona að ég gæti séð eitthvað meira
af borginni, áður en að við för-
um heim.
— Já, þetta er mér að kenna,
Thelma.
— Þér er auðvitað sama, þar
sem þú býrð hérna. En ég hefi
aldrei verið í New York áður. Er
þér það Ijóst, að ég hefi ekki einu
sinni komið nálægt Radio City. —
Hún andvarpaði, sótti svo í sig
veðrið og malaði áfram. — Við
sjáum nú til hvernig það verður
á heimleiðinni. En hvenær það
verður veit ég ekki. Eftir tvo mán-
uði, kannske þrjá, — Clyde er svo
óákveðinn. Ég get ekki einu sinni
sagt þeim heima, hvenær þau
mættu búast við okkur heim . . .
Ellie fékk gusu af vatni, þegar
að börnin þrjú þustu aftur fram-
hjá.
— Þetta er það frekasta sem ég
hefi vitað! hvæsti eldri konan. —
Að vaða yfir handklæðið okkar,
með svona óhreina fætur. Hún
brýndi raustina. — Heyrið þið
þarna! Hvar er mamma ykkar?
Börnin flissuðu.
— Bíðið þið bara, sagði hún í
hótunarróm. — Þið hlægið ekki,
þegar maðurinn minn kemur . . .
— Thelma, í guðs bænum.
— Einhver verður að kenna þeim
að skammast sín. En ! alvöru Ruth,
þá er það ekki svo undarlegt að ég
sé hrædd um þig, eina í New York,
þar sem svona mikið er af skrítnu
fólki. -.
— Ó, Thelma, byrjaðu nú ekki
á þessu aftur.
— Clyde lítur vonandi til þín ein-
staka sinnum, þegar að hann er f
New York?
— Jú, það gerir hann.
— Það ætla ég að vona. Mér
finnst eiginlega andstyggilegt að
vera að fara til Evrópu, og skilja
þig eftir hér. Ég lofaði mömmu að
líta eftir þér . .
— Thelma, ég er ekkert barn
lengur. Reyndu að skilja það.
— En það er eitt, sem ég aldrei
get skilið. Hversvegna hættirðu við
þessa góðu stöðu, sem þú hafðir
heima í Cleveland, til þess að flytja
hingað. Rétt eins og að þú værir
reið út í okkur, eða eitthvað því-
líkt.
— Það er nú búið og gert, og
engin ástæða til að þvæla um þetta
einu sinni enn.
— Þú veizt að við höfum alltaf
reynt að gera okkar bezta til þess
að þér gæti liðið vel. Þú heldur
vonandi ekki að Clyde hafi haft
eitthvað á móti því að þú byggir
hjá okkur? Þú veizt vel að hann
er yfir sig hrifinn af þér.
— Thelmal
— Er þetta ekki Clyde, sem er að
koma þarna? Jú það er hann.
Clyde! hrópaði hún. — Hæ, æ, við
erum hérna.
— Hann heyrir ekki til þfn, í þess-
um hávaða.
— Það gerir ekkert til, hann er
búinn að koma auga á okkur. Við
hliðrum svolítið til, þá fær hann
pláss. Drottinn minn, þvflfk þrengsli.
Ellie opnaði augun, og gaut þeim
að hinum margumtalaða Clyde.
Hann var reglulega snyrtilegur, já,
hann var eiginlega reglulega lag-
legur. Hann breiddi úr handklæð-
inu, og settist við hliðina á hinni
málóðu konu sinni.
— Hvar í dauðanum hefir þú
haldið þig. Við Ruth erum búnar
að bíða eftir þér í eilífðar tíma.
— Það var svo þröngt í búnings-
klefanum. En hvað vatnið er freist-
andi. Eigum við ekki að stinga okk-
ur f?
— Alls ekki, ég er með nýlagt
hárið, og ef ég fer að bleyta það,
verð ég eins og drusla á skipinu.
— Jæja, sleppum því þá. En þú,
Ruth?
— Ekki strax, kannske seinna.
— Allt f lagi. Það er líka ágætt
að liggja hér, og njóta sólarinnar
um stund.
— Pa-bli-to, heyrðist barnsrödd,
vinstra megin við þau.
Það kom eldri konunni til að
æsa sig upp að nýju. — Andstyggð-
arormar. Ef þú vissir hvað þau
gerðu, Clyde.
— Hvað var það, vina mín?
— Þau hlupu hér fram hjá og
trömpuðu á handklæðunum okkar.
Sjáðu hvað þau eru óhrein.
— Ó, já, börn eru svo hugsunar-
laus.
— Hugsunarlaus, það er nú held-
ur vægt sagt. Geturðu ekki gefið
þeim áminningu.
— Ef þau koma aftur, skal ég
tala við þau. Og svo skifti hann
um umræðuefni. — En það dásam-
lega útsýnil
VIKAN 45. tW.