Vikan - 11.11.1965, Blaðsíða 26

Tók hann síðan til viS skóna, belgdi þó alla út og hamraði — en ég söng einsöng. — Þetta var
mfn stóra stund.
Seiður
landa og
stranda
staur í hendi, er táknaði að hann hefði drepið
það með, allt úr marmara og risalega stór
mynd. Þar var einn konungur, stór og svipmik-
III, á stórum hesti í öllum herklæðum með burt-
stöng í hendinni og var meistaraleg smíði. Þarna
voru mjög margar myndir fleiri, menn og dýr".
Lýsing Eiríks er góð það sem hún nær, og
skemmtilega orðuð. Hefi ég reyndar litlu við
hana að bæta, því að mér er Ijóst að hrifning
okkar af safninu hefir verið álíka mikil, þótt
níu áratugir liggi á milli. Þykir mér þeir hugsa
fávíslega, sem telja að listaverk „missi gildi"
með breyttum tímum. Sönn list er sígild, þótt
eðlilegt sé að nýir tímar skapi nýja list og í
breyttum stíl.
Allt of snemma urðum við að kveðja þennan
merka stað. En tíminn leið fljótt og við vorum
boðin til hádegisverðar hjá Rasmussenhjónun-
um í Stenderupsgade 6. Þar búa afi og amma
Anettu og Mariönnu, Og þar fengum við ágætar
móttökur og góðan danskan mat að borða.
20. júlí.
Kl. 10 árdegis fórum við Margrét ásamt Finni,
Sigrúnu og litlu systrunum í heimsókn í Dýra-
garðinn. Hiti var mikill og vorum við stundum
nokkuð þreytt. En margt var að sjá og skoða.
í Dýragarðinum er fallegt og fjölbreytilegt lands-
lag, blóm og tré og tjarnir, — og einnig klettar
og klungur, tilbúið af mannahöndum. Þarna
VIKAN 45. tbl.
eru líka allskonar byggingar, veitingastaðir og
fleira.
Við byrjuðum á að skoða fílana. Þeir voru
fremur ótótlegir að sjá. Höfðu velt sér í skít
um nóttina og nenntu varla að lita upp, þóti
við þeim væri stuggað. ísbirnir sváfu fast á
skemmtilegum klettastalli, en vatn var fyrir neð-
an. Börnin sóttu mjög á að klifra í girðinguna
í kring. En vissara er að gæta þeirra vel, því
að ísbirnir eru hættulegar skepnur. Skógarbirn-
ir eru þarna miklir sælkerar. Köstuðu börnin
óspart sykri til þeirra, en bangsar gripu á lofti
og átu. Nenntu þó ekki alltaf að hreyfa sig,
því að hitinn fór vaxandi, er á daginn leið.
Litlu systur nutu garðsins vel. Maríanna klifr-
aði í girðingu (sbjarnanna, klappaði geitum í
geitahúsum og horfði á litríka fugla frá suð-
rænum löndum. En hrifnust var hún af mar-
köttunum. Þeir voru ákaflega skemmtilegir, lögð-
ust á bakið og veltu sér í sandinum, þutu svo
á fætur og klifruðu upp í hátt vírnet. Þar hristu
þeir sig og skóku og gerðu mikinn hávaða.
Þetta endurtóku þeir í sífellu.
Maríanna hló og hló, en grét hástöfum, þegar
hún varð að yfirgefa þessa skrípaleikara. Ann-
etta var alltaf glöð og prúð og horfði á dýrin
með athygli. Ekki lét hún í Ijós sérstaka hrifn-
ingu á einstökum dýrum. En bezt gæti ég trúað,
að allt, sem hún sá, hafi verið henni mikils
virði — og festst henni í minni.
Eftir að hafa reikað um garðinn og skoðað
ótal dýr, fórum við inn á veitingastað og feng-
um okkur hressingu. Þarna er veitt bæði úti og
inni, því að fjöldi manns, innlendra og útlendra,
heimsækir garðinn daglega. Þarna í matsaln-
um eru dýrahöfuð á veggjum og allskonar
skreytingar, er minna á dýr af ýmsum tegund-
um. Fannst okkur þetta skemmtilegt og hæfa
staðnum og umhverfinu.
Við höfðum orðið að skilja eftir bíl, sem
Finnur hafði tekið á leigu, og ganga drjúgan
spöl að garðinum. A bakaleiðinni gengum við
um „blómgan beykiskóg", er á leið okkar varð.
Inni í skóginum tókum við eftir svolitlum íkorna,
sem klifraði fimlega upp í tré, skammt frá
gangstígnum. íkorninn var svo skrýtinn og
skemmtilegur, að við stönzuðum og virtum hann
fyrir okkur um stund. Tókst Finni að lokka hann
niður úr trénu með áköfu blístri, sem íkorninn
virtist hrifinn af. Kom hann til okkar og þefaði
úr lófum okkar. En hvarf á ný upp í tréð og
hóf þar leik, þegar liann fann að hjá okkur var
einskis að vænta.
Því er ekki að leyna, að mér' fannst þessi
aukaþáttur dýrasýningarinnar langtum beztur.
Eg get aldrei til fullnustu sætt mig við að sjá
dýr í búrum og girðingum, þótt ég að sjálf-
sögðu skilji gildi og þýðingu dýragarða. En
íkorninn litli var hér frjáls í sínu eigin ríki.
Það fannst mér gaman að sjá.
Seinna sama dag skoðuðum við Danmarks
Akvarium í Charlottenlund. Þar er mikið fiska-
safn og merkilegt á ýmsa lund. Þarna gat að
Ifta fjölda fiskategunda, stóra og smáa, frá
öllum hlutum heims. Þar á meðal
og baneitraða muranefiska, skylda hrökkál
þeim, sem Þórberg beit. Annars hef ég ekkert
vit á fiskum og ætti sem minnst um þá að
tala.
22. júlí.
Kl. 11 ( morgun komu Finnur og Sigrún og
dætur í heimsókn. Maríanna var fremur þreytt
og úrill, eftir amstur og erfiði undanfarinna
daga. En Annetta var hin glaðasta. Brugðum
við okkur nú enn út á Strikið og verzluðum lítið
eitt. Hresstum okkur síðan í Jarðaberjakjallaran-
um, eins og daginn áður. En Maríanna var dauf
og hafði litla lyst á berjunum. Bráði þó af henni,
þegar við gáfum henni fallega „dúkku", sem hún
varð mjög hrifin af. Eftir það tók hún gleði sína
á ný og virtist afþreytt.
Við höfðum ákveðið að fara með litlu stúlk-
urnar í Tivoli. Að vísu höfðu foreldrar þeirra skropp-
ið þangað með þær áður. En afi og amma vildu i
líka sjá þær á þessum skemmtilega stað.
Tivoli er ekki sízt skemmtistaður barna og ungl-
inga. Þarna eru alls konar hjól með körfur og I
báta á flugaferð. í þessum tryllitækjum virðast
unglingarnir fá útrás fyrir þá hreyfingar og hraða-
þörf, sem einkennir æskuna svo mjög. En þar eru