Vikan - 11.11.1965, Blaðsíða 30
handklæði konunnar, og eitt þeirra
sparkaði í handlegg hennar, þann-
ig að hann hékk út af syllunni.
Nú! hugsaði Ellie, og beið ( of-
væni eftir því að konan risi á fæt-
ur og skammaði barnið, en hún
gerði það ekki.
Sólin var miskunnarlaus. Ellie
skalf þar sem hún stóð og starði
á höndina, sem lafði máttlaus fram
af syllubrúninni.
Svo sneri hún sér við, tók upp
sundhettuna og handklæðið og oln-
bogaði sig á blindni í gegnum
mannfjöldann.
Halló, Thelma, halló!
Seiður landa og
stranda
Framhald af bls. 27.
sátum við góða stund og drukk-
um kaffi. Loks kvöddum við hjón-
in og litlu stúlkurnar og ókum heim
í hótel.
Nú skrifa ég þessar línur, en
Margrét er að pakka niður í tösk-
ur okkar. Á morgun höldum við
áfram ferðinni til Þýzkalands.
23. júlí.
Við flugum með SAS flugvél til
Þýzkalands. Og kl. 11.30 lentum
við á ílugvellinum í Frankfurt, ó-
þreytt eftir þægilegt ferðalag.
Svo hagar til í Frankfurt að flug-
stöðvarbyggingin er drjúgan spöl
frá flugvellinum Ókum við í vagni
á milli. Flugstöðin er grfðarmikil
bygging og hreinasta plága fyrir
ókunnuga að rata þar. Helzta ráð-
ið er að fylgja ferðafélögum sín-
um fast eftir og missa aldrei af
þeim sjónir fyrr en farangri er náð
og líkur eru til að fram úr öllu
rætist.
Áslaug dóttir okkar og Hrefna
vinkona hennar búa í Frankfurt um
þessar mundir. Á þær settum við
allt okkar traust. Brátt sáum við
þær álengdar brosandi og glaðar.
Höfðu þær fljótlega komið auga
á hökutopp minn, og þótt mikið til
hans koma. Þarna urðu fagnaðar-
fundir, því að mikið höfðum við
öll hlakkað til að sjást.
Ég er lítt fær í þýzku, en Þjóð-
verjar vilja helzt fala sitt eigið'
mál. Við tókum því það ráð að
láfa Áslaugu hafa nóg af þýzkum
peningum og báðum hana að sjá
okkur fyrir skemmtun og afmælis-
gleði við okkar hæfi. Hún mundi
fara nærri um, hvað okkur kæmi
bezt.
Síðar sama dag.
Eftir hvíld og pylsuát leigðum
við okkur bíl og ókum út í sveit.
Regnið streymdi úr loftinu, en þó
var bjart yfir og angan úr skóg-
um. Við ókum til staðar, sem ég
kalla Ólgubakka. Þar er lítið veit-
ingahús í sveitaþorpi í nánd við
Frankfurt. Þarna var undarlegt um-
horfs. Fagurt hið ytra, en knæpan
sjálf ekki sem girnilegust við fyrstu
sjón. V:ð gengum inn ( Ktinn veit-
ingasal. Þar sátu dólgar að sumbli,
en skottlaus, spikfeitur bolabttur
dormaði á gólfi.
Við hjónin áttum að sofa á þess-
um stað og gerði Áslaug því boð
fyrir vertinn. Kom hann brátt í Ijós, fýi
ungur maður, gildur og mikill á
velli. Sýndi hann okkur tvö þokka-
leg herbergi sitt á hvorri hæð, og
hvað okkur hjón eiga að sofa í
þeim. Leizt Margrétu ekki á að
sofa ein á þessum stað, og bað
Áslaugu að spyrja, hvort við mætt-
um ekki sofa í sama herbergi.
Rúmið væri breitt og við ekki ó-
vön að sofa saman. Ekki hvað drjól-
inn þetta koma til mála. Rúmið
væri ekki nógu öflugt til að þola
tvo. Að svo mæltu gekk hann snúð-
ugt í burtu, en lét okkur ein um
þetta vandamál. Kom nú í Ijós að
hurðarskráin á öðru herberginu var
biluð. Kallaði þá Áslaug enn á veit-
ingamanninn. En hann kom ask-
vaðandi með heljarmikinn lykil,
sem hann rak ( skrána, árangurs-
laust. Brást hann þá reiður við og
gaf í skyn að við hefðum gert
húsbrot. Varð nú að ráði að ég
gisti hér einn. En Margrét færi með
þeim stöllum og gisti hjá þeim í
Bonames þar sem þær áttu heima.
Var þetta vel ráðið enda hafði það
komið til orða áður. Nú þegar allt
var farsællega til lykta leitt, tók-
um við gleði okkar á ný. Pöntuðum
við nú gómsætt eplavín og sátum
um stund þarna á kránni. Við og
við skotruðu svolarnir augum, ekki
ýkja fögrum, til kvennanna, en mig
virtu þeir ekki viðlits, sem betur
fór, enda sá ég þá ekki framar,
þótt ég gisti þarna um nóttina.
24. júlí.
Reyndar var þetta ágætur gisti-
staður.
Um morguninn var allt hreint
og fágað, þegar ég kom ofan (
salinn kl. 7. Fuglarnir sungu ( garð-
inum fyrir utan og sólin skein á
blóm og tré. Og húsmóðirin var
þarna brosandi, allra fallegasta
kona að velgja kaffi á könnunni.
Og innan skamms var bolabítur-
inn syfjaði orðinn hinn ágætasti
vinur minn. Allt í kring var fegurð
og ánægja, nema hjá gestgjafan-
um. Hann var fúll og þögull. Hef-
ur líklega átt slæma nótt og ekki
treyst sér til að sofa hjá konunni
sinni, vegna ótta um hjónarúmið.
Kl. rúmlega 7 að morgni komu
stúlkurnar að sækja mig. Þótti þeim
ég sællegur og ánægður með lífið
hjá gestgjafafrúnni og bolabítnum.
Ekk er ég þó grunlaus um að ugg-
ur hafi sótt að konu minni, þegar
hún hugsaði til mín á kránni, meðal
hinna dólgslegu drykkjurúta.
En sannleikurinn er sá, að þetta
var aðeins skemmtilegur sjónleikur,
sem lífið setti á svið að kvöldi hins
ógleymanlega afmælisdags míns,
en í dag varð ég hvorki meira né
minna en sextugur!
25. júl(. — Salzburg.
Erkibiskupinn hrekkjótti. — Hell-
brunn.
í nótt var hellirigning með þrum-
um og eldingum. Birti þó til og
gerði sólskin um hádegisleytið. Kl.
14 fórum við íslendingarnir í bíl
til víðfrægs skemmtistaðar, þar sem
margt var að sjá. Heitir þar
HELLBRUNN, og er staðurinn skipu-
lagður og stofnsettur af erkibiskupi
einum, gamansömum og hrekkja-
lóm hinum mesta. Fyrst gengum
við gegnum fagran og friðsælan
lystigarð. Þar var trjágróður fjöl-
breytilegur og fagurt blómalíf.
Djúpur lækur liðaðist eftir garðin-
um. I honum synti urmull af fisk-
um, stórum og smáum, og höfð-
um við ekki séð slík fyrirbrigði áð-
ur. Við suðurrönd garðsins gnæfði
hár bergtindur, vafinn gróðri, hvar
sem trjám eða öðrum plöntum tókst
að festa rætur. Meðfram þessu
bergi er lítill dýragarður, og voru
girðingar dýranna sums staðar all-
hátt uppi í klettunum. Ekki eru
dýrategundir þessar mjög margar.
En vel er að þeim búið, einkum
þóttu mér skógarbirnir, steingeitur
og gemsur athyglisverðar, þarna í
þessu ævintýralega umhverfi.
Nú áttum við eftir að skoða þann
hluta bessa svæðis, sem ef til vill
þykir minnisstæðastur. Líkist þetta
reyndar töfrum, sem framdir eru
með aðstoð gosbrunna af öllum
hugsanlegum gerðum. Nokkrir blá-
klæddir umsjónarmenn eða galdra-
karlar stjórna þeim hrekkjabrögð-
um, sem þarna fara fram. Gestum,
sem þangað koma er skipt í hópa.
Eru þeir látnir ganga hringferð um
svæðið, inn í ótal sérkennilega
hella, gerða samkvæmt hugkvæmni
erkibiskupsins hrekkjótta.
Þegar fólkið er sem ákafast að
skoða ýmis töfratæki, byrja þau
allt í einu að gjósa vatni. Fer þá
ekki hjá því að gestirnir flýi skrækj-
andi í allar áttir, rennblautir eftir
hin óvæntu gos. Skal ég nú lýsa
tveim þessara gosstaða lítið eitt. —
Við upotök brunnanna er skeifu-
laga svæði. Inni í því er steinborð
eitt mikið og kringum það stein-
stólar. í miðju borðinu er ofurlítil
þró, þar sem vín voru kæld áður
en þeirra var neytt.
Erkibiskupinn frægi hafði það
fyrir venju að bjóða hingað öl-
kærum gestum til drykkju við þetta
borð. Þegar drykkjan stóð sem hæst
Helmingur mannkynsins er annaðhvort soltinn
eða vannærður.
HERFERÐ GEGN HUNGRI.
OQ VIKAN 45. tbl.