Vikan - 11.11.1965, Blaðsíða 51
réttinum til að vera eins og annað
fólk.
— Hver segir það?
— Það segi ég, sagði Landau,
— og blöðin, Majestic félagið og
þasr milljónir dollara, sem búið er
að eyða í þig. Þessvegna bið ég
þig um að setja tappann í flöskuna
og að halda þér sem lengst frá
hótelherbergjum og ókunnum karl-
mönnum, svo ég þurfi ekki að
skammast mín fyrir þig.
Jean sneri sér að honum. — Nei,
hlustaðu nú á mig, Arthur Landau.
Það ert þú sem vinnur fyrir mig.
Það er ég sem skipa, þú hlýðir!
— Eg vinn fyrir sjálfan mig,
svaraði Landau reiðilega. — Ég hefi
marga viðskiptamenn, þú ert bara
einn af þeim. Þú borgar mér fyrir
að gefa þér góð ráð, og það var ég
einmitt að gera núna.
— Ég borga þér nokkuð mikið,
þú gætir bætt því við . . .
— Ég sagði einu sinni við þig, að
þú ættir eftir að sjá eftir þessum
tíu prósentum sem ég fæ. Það eru
fáir, sem muna eftir því, þegar
þeir eru á uppleið, en þegar þeir
eru á niðurleið, verða þeir að skella
skuldinni á einhvern annan.
— Hver segir, að ég sé á niður-
leið?
Landau tók andlit hennar í lófa
sér og ýtti henni að speglinum.
— Líttu á andlit þitt, skoðaðu
það nákvæmlega. Þú ert með dökka
bauga undir augunum, hrukkur, og
svo ertu þrútin í ofanálag. Hugs-
aðu um, hvernig þá verður eftir
eitt ár, þegar þú færð aðeins lé-
leg hlutverk, og svo . . .
Landau fór, leiður og vonsvik-
inn. Hann var ennþá reiður, en
reiðastur sjálfum sér, vegna þess
að hann fann vanmátt sinn, van-
mátt til að hjálpa henni.
Það var ekkert, sem gat bjarg-
að Jean Harlow framar. Hún fannst
snemma morguns, liggjandi á
ströndinni. Enginn vissi, hversvegna
hún var þarna. Ef til vill var skýr-
inguna að finna í viskíflöskunni,
sem lá við hliðina á henni. Ef til
vill var einasta skýringin þessi
vesæli likami sjálfur, sem lá yfir-
gefinn í fjöruborðinu. Og öldurnar
sleiktu fætur hennar . . .
Hún var með lífsmarki þegar hún
fannst. Hún lifði það, að vinir henn-
ar gátu séð hana, áður en hún
dó.
Arthur Landau horfði á hana í
súrefnistjaldinu og sá að andar-
drátturinn var að fjara út. Og hann
sá, þegar allt var búið . . .
Læknirinn lagði varlega höndina
á öxl hans. — Við ráðum ekki enn-
þá við lungnabóigu, sagði hann.
— Hún dó ekki úr lungnabólgu,
sagði Landau snöggt.
— Að mínu áliti . . . Læknirinn
var hálf utan við sig.
— Lífið varð hennar bani, sagði
Landau. — Hún gaf það öðrum, og
átti svo ekki nóg eftir handa sjálfri
sér. . .
Jean Harlow varð aðeins tuttugu
og sex ára gömul.
★