Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 10
HEIMSÆKIR
VIKAN
Jón Júlíusson
og Signýju Sen
TEXTI: KRISTÍN HALLDÓRSDÓTTIR
MYNDIR: KRISTJÁN MAGNÚSSON
Alþióðlegt, var það lýsingarorð,
sem mér var efst í huga, þegar
ég hafði litazt um í húsi nr. 111
við Hvassaleiti. En þar eiga einnig
jafnvel við orðin listrænt, fallegt,
heimilislegt. Og hjónin, sem þar
róða rikjum, eru mörgum kunn:
Signý Una Yun-Ho, B.A., fulltrúi
hjó Sementsverksmiðjunni, og Jón
Júlíusson, f 11. kand., löggiltur dóms-
túlkur og skjalaþýðari, mennta-
skólakennari, starfsmannastj. Loft-
leiða, formaður Filmfu. Tvö börn
eiga þau, Erlend, 17 óra nemanda
f Menntaskólanum og Tónlistarskól-
anum, og Sigríði Hrafnhildi, 12 ára
í Hlíðaskóla.
Það var angurblftt haustveður
þennan dag og garðarnir rauðir,
gulir og brúnir. í garði Signýjar
og Jóns stóðu sfðustu rósir sumars-
ins í fullum blóma. Sjálf voru þau
nýkomin úr sikileysku sumri.
— Við förum gjarnan eitthvað út
á hverju ári. í ár var það ítalfa,
ísrael í fyrra, Grikkland árið þar
áður.
— Þið haldið ykkur vlð Miðjarð-
arhafið.
— Já, leitum uppi gamlar minj-
ar fró rómverskri menningu, segir
Jón.
— Og sólina, bætir Signý við.
— Þið hafið ekki óttazt glæpa-
JQ VIKAN «. tbl.
mennina á Sikiley?
— Nei, venjulegum ferðamanni
stafar ekki hætta af þessum verstu.
Hins vegar má hann vara sig á
þjófunum. Við urðum ekki fyrir
neinu slíku. En samtímis okkur voru
þarna sænsk hjón, sem bárust mik-
ið á og drógust um með ósköpin
öll af farangri. Þau voru hins veg-
ar orðin býsna létt klyfjuð, þegar
þau lögðu af stað heimleiðis, þvf
að þjófur sprengdi upp bflinn
þeirra einn góðan veðurdag, með-
an þau fengu sér að borða á veit-
ingahúsi, og stal öllu, sem hann
komst yfir. vegabréfum, peningum
og skilríkjum, fatnaði og öðrum
munum. Og engin leið var að fá
þetta bætt. Réttvísin er alveg mátt-
laus á þessum slóðum, a.m.k. gagn-
vart slfku.
— Hafið þið ekki viðað ýmsu að
ykkur á ferðum ykkar?
— Við kaupum nær aidrei mfnja-
grip, segir Signý. Þessir munir, sem
við höfum f kringum okkur, eru
að mestu leyti kfnverskir listmunir
úr dánarbúi móður minnar, Odd-
nýjar Erlendsdóttur Sen. En faðir
minn var prófessor og rektor há-
skólans í Amoy í Kfna, og þar
fæddumst við systkinin. Ég var 9
ára, þegar mamma drelf sig loks-
ins f það að heimsæk|a ísland, og
þá skall stríðið á, og við komumst
aldrei aftur til Kína.
Það þarf ekki að líta tvisvar á
Signýju til þess að sjá kínverska
svipinn. — Verðurðu ekki stundum
fyrir barðinu á forvitni manna
vegna útlitsins, Signý?
— Ég tek þá víst ekki eftir þvi
lengur. Ég hef alltaf verið útlend-
ingur. Þegar ég gekk um með
pabba í Amoy, sagði fólkið: „Nei,
sko kínverska manninn með út-
lenda barnið". Væri mamma við
hlið mér, sagði það: „Nei, sko út-
lendu konuna með kínverska barn-
ið". Og fyst eftir að ég kom hing-
að, fannst mér ég hlyti að vera
eitthvert furðuverk. Einu sinni var
ég í heimsókn hjá frænku minni
og varð það á að standa stundar-
korn við gluggann. Það varð hrein-
lega umferðarstopp, allir þurftu að
sjá Kínverjann. Og svo var ég sí-
fellt beðin um að segja nú eitthvað
á kínversku. Kannski er það þess
vegna, sem ég hef gleymt henni
svo til alveg. Ég vildi gleyma henni,
svo að ég þyrfti ekki að vera
skemmtiatriði í veizlum. En ég hef
ekki gleymt Kfna, og mig langar
að sjá það aftur.
— Við eigum eftir að heimsækja
Kína, segir Jón ákveðinn. Tengda-
móðir mfn var óþreytandi að kynna
Kfna hér á íslandi, flufti fyrirlestra
í útvarp og f félögum, skrifaði
greinar f blöð og tímarit. Og þrisv-
ar sinnum hélt hún sýningar á kfn-
verskum listmunum. Þessir munir,
sem við höfum erft, eru hreinustu
gersemar. sumir eru sfðan fyrir
Krists burð.
Signý handleikur postulínið
mjúkum höndum. — Hér eru nokkr-
ir munir úr Céladon-postulíni, hér
er Blanc-de-Chine-postulín, og hér
eru „Hérafelds"-skálar.
— Og hér er kínversk pfpa, seg-
ir Jón og seilist í allforkostulegt á-
hald ofan af bókaskápnum. Reyk-
urinn er vatnskældur. Ég prófaði
hana einu sinni — en aðeins einu
sinni.
— Svo höfum við auðvitað marga
guði, segir Signý. Hér er guð gleð-
innar, bráðskemmtilegur náungi,
alltaf í sama góða skapinu. Og
guð hagsældar trónir á flyglinum.
Þessi — ja, það stendur nú bara
God of Heaven hér neðan á hon-
um. Svo er hér húsguðinn, hann
rekur út úr sér tunguna framan f
okkur.
Og hann virðist ekki líklegur
til að láta af þeim dónaskap næstu
árin,- tungan er grár, brimsorfinn
steinn. Húsguðinn er eins og andlit
í súlu, sem Ferró hefur greypt í
einn vegginn, úr margvíslegum
steinum víðs vegar úr veröldinni.
Þar eru m.a. tveir hnullungar úr
glerfjallinu fræga.
Ferró er góður vinur fjölskyld-
unnar, enda sjást spor hans í hverju
herbergi, mósaik og málverk. Það
eru sem sagt talsverðar andstæður
í listmunum þessa heimilis, allt frá
kínversku postulfni síðan fyrir Krist
til nútímaverka eftir Ferró. Á ein-
um veggnum hanga hlið við hlið
nýlegt málverk Ferrós og veggdúk-
ur frá lofti til gólfs, álentrað kín-
versku vorljóði. Slfkt er nefnt
„Kaligrafi", mikið stunduð listgrein
í Kína.
— Má ekki bjóða þér kaffi? spyr
Jón. Blaðamenn drekka öll ósköp
af kaffi. Þeir eru alltaf að bíða
eftir orðinu. Ég kannast við þetta,
síðan ég vann á útvarpinu í gamla
daga.
Signý ber fram kaffi, sem við
drekkum úr lystilega fallegum boll-
um. Danskir, segir frúin. Og með-
lætið er ekki af lakara taginu.
— Þú hefur tíma til að baka dýr-
indis tertur, þrátt fyrir stórt heimili
Framhald á bls. 49.