Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 15

Framhaldssagan
efftir Sergeanne
Golon
19. tiluti
Þér hafið undarlegan hugsanagang. Þér taliS
eins og spjátrungur í Saint-Germain, sem á
sér ekki annað takmark en aS fara í keiluspil
meS afhöggnum kóngahausum.
— Péguilin, hafið Þér gleymt því, sem fyrir mig kom ekki alls
fyrir löngu?
— Já, ég hef alveg gleymt því, sagði hann glaðlega. — Við verðum
að gleyma öllu þvíiíku, um leið og við gerum upp sakirnar við skapara
okkar. Þar að auki hefðuð þér ekki komið aftur til hirðarinnar, ef þér
hefðuð ekki ætlað að gleyma. Svo þér skuluð hætta að sýta yfir sjálfri
yður opilyálpa mér í staðinn.
Hann fok í handlegg hennar og leiddi hana með sér.
— Konungurinn hefur loksins samþykkt hjónaband okkar, hvislaði
hann eins og þetta væri mikið leyndarmál.
— Hvaða hjónaband?
— Hvað, auðvitað giftingu Mademoiselle de Montpensier og hins
ómerkilega Gaskonaaðalsmanns, Péguilin de Lauzun. Látið ekki sem
þér hafið ekki heyrt Þetta! Hún er brjáluð í mig. Hún hefur beðið
konunginn aftur og aftur um leyfi til að giftast mér. Drottningin,
Monsieur og Madame hafa reynt að berjast á móti þessu, og haldið
því fram, að slíkt hjónaband væri móðgun við virðingu krúnunnar.
Uss.... konungurinn er réttlátur. Hann er ánægður með mig. Hann á-
lítur, að enginn hafi rétt til að neyða ættingja sinn til að lifa einlífi,
allra sízt þegar ættinginn er fjörutíu og þriggja ára og getur ekki
lengur átt von á því að fá maka sem hæfir þjóðfélagsstöðu hans. Svo
þrátt fyrir allt kvakið í kjúklingunum sagði kóngurinn já.
— Er yður alvara, Péguilin?
— Fullkomlega.
— Það þykir mér leitt.
— Það er ástæðulaust. Ég er ekki verri en kýlapestargemlingurinn
Portúgalskonungur, sem einu sinni ætlaði að svíkjast að henni, eða
prinsinn frá Silesia, barn I reifum, sem einnig var meðal biðla hennar.
— Ég er ekki leið fyrir hennar hönd, heldur fyrir yðar.
Hún nam staðar til að virða fyrir sér kunnuglegt andlit hans, sem
ennþá bar keim af æsku, og augu hans ljómuðu, þrátt fyrir hrukk-
urnar, sem teknar voru að myndast í kringum þau.
— Ég verð þá Montpensier hertogi, hélt Péguilin áfram, — og með
því fæ ég allskonar dásamleg hlunnindi. Með hjúskaparsamningnum
afhendir Mademoiselle mér næstum tuttugu milljónir. Hans hágöfgi
er nú að skrifa til allra hirða Evrópu til að tilkynna brúðkaup frænku
sinnar. Angelique, stundum finnst mér að mig sé að dreyma. Jafnvel
i villtustu vonum mínum hef ég aldrei þorað að vera svona bjartsýnn.
Ég kemst í mágsemdir við konunginn. Ég trúi því ekki ennþá. Þess-
vegna er ég hræddur og þessvegna þarfnast ég yðar hjálpar.
—• Ég skil ekki hversvegna. Yður virðist ganga allt í haginn.
— Þvi miður er gæfan hverful. Þar til ég er giftur hinni fögru
prinsessu, mun ég ekki sofa rólegur. Ég á marga óvini, þeirra á meðal
í hinni konunglegu fjölskyldu, og hinir konungbornu prinsar Condé og
sonur hans d'Enghien hertogi eru miklir óvinir minir. Gætuð þér ekki
notað þokka yðar til að róa prinsinn svolítið? Hann er mjög hrifinn
af yður. Á hinn bóginn getið þér haft áhrif á það, að konungurinn
láti aðra ekki hafa áhrif á sig. Madame de Montespan hefur þegar heitið
mér stuðningi sínum, en það er ekki hægt að treysta henni. í svona
stjórnvisindum eru tvær hjákonur betri en ein.
— Ég er ekki hjákona konungsins, Péguilin.
Þau voru nú komin úr garðinum upp að aðalhliðinu. Innan úr vagni,
sem framhjá fór, heilsaði karlmannsrödd þeim.
— Eftir öllum sólarmerkjum að dæma er mikil eftirspurn eftir yður,
sagði Péguilin. — Ég ætla ekki að vera þrándur í götu yðar. En má
ég ekki reiða mig á aðstoð yðar.
—• Alls ekki. Allt, sem ég myndi gera, hefði aðeins neikvæð áhrif.
— Ekki segja nei. Ég veit hvert vald þér hafið. Þér viljið ekki viður-
kenna það, en þér getið ekki slegið ryki í augu gamals hirðmanns á
borð við mig. Ég meina það, þegar ég segi það, að þér getið fengið
konunginn til að gera hvað sem er.
— Ekki þennan barnaskap.
— Það er eins og ég segi. Þér skiljið þetta ekki. Þér eruð þyrnir
i hjarta konungsins, sem veldur honum ljúfsárri kvöl og svo skrýtnum
tilfinningum, að hann veit ekki hvernig hann á að bregðast við þeim.
1 hvert skipti, sem hann heldur að hann hafi náð yður, eruð þér horfin.
Og þegar þér eruð farin, kemur það honum á óvart að uppgötva, að
hann er haldinn ólýsanlegri þjáningu.
— Þjáningu, sem heitir Madame de Montespan....
— Madame de Montespan er brjóstsykursmoli, sæmilegur málsverð-
ur, þolanleg kássa kjöts og kímnigáfu. Allt, sem einvaldur þarf til að
fróa skilningarvitin og viðhalda sjálfsvirðingunni. Hann þarf á henni
að halda og hann hefur hana. En þér.... Þér eruð lindin í eyðimörk-
inni. Draumur þess, sem aldrei hefur dreymt.... Leyndardómur leynd-
ardómanna.... Tregi, undrun og þrá.... Kvenlegasta kona heimsins
.... og hin óræðasta.... hin næsta og hin fjarlægasta.... Hin ósigran-
legasta.... og ógleymanlegasta. Péguilin stakk þumalfingri undir
knipplingana á jakkaboðungnum.
— Þér talið næstum eins fallega og ambassador Persíukeisara. Ég
fer nú að skilja, hvernig þér hafið lagt snörurnar fyrir vesalings Made-
moiselle.
— Viljið þér nú ekki heita því, að tala við konunginn fyrir mína hönd?
— Ef ég fæ tækifæri til, skal ég hjálpa yður. Leyfið mér nú að fara,
Péguilin, til að finna drottninguna.
— Hún þarf miklu síður á yður að halda en ég. Þar að auki er hér
annar kominn, sem er ákveðinn í að gleypa yður í þjónustu hans há-
göfgi.
Or vagninum, sem röddin hafði borizt, kom nú maður sem flýtti
sér til þeirra.
— Það er Colbert, sagði Péguilin. — Hann hefur ekkert að segja við
mig. Ég get ekkert gert við peningana annað en að eyða þeim.
— Ég er þakklátur fyrir að finna yður svona fljótt, sagði ráðherr-
ann, þegar hann kom til þeirra. — Ég ætla að tala við hans hágöfgi
nú þegar, og síðan munum við kalla á yður.
— Hvað ef hans hágöfgi vill ekki hlusta á mig.... ?
— Það væru aðeins duttlungar — ef til vill réttlætanlegir — en
hann mun hlusta á mig. Komið, Madame.
Bjartsýni Colberts reyndist ótímabær. Samtal hans við konunginn
tók lengri tíma en nauðsynlegt var fyrir einfalda skýringu. Hann hafði
beðið Angelique að bíða eftir sér á bekk í friðarsalnum. Þar sá hún
koma í áttina til hennar bróður sinn, Raymond de Sancé; hávaxinn
í virðulegum svörtum munkakufli, sem var algjör andstæða við marg-
lita búninga hirðmannanna í kring. Hún hafði ekki haft tækifæri til
að hitta hann síðan hún giftist Philippe. Var hann kominn til að votta
henni samúð sína sem bróðir? Hann gerði það, en henni varð fljótt
ljóst, að það var ekki eini tilgangur hans.
— Kæra systir, þér hlýtur að koma á óvart, að ég skuli koma að leita
að þér við hirðina, þar sem ég á sjaldan erindi.
— Ég hélt, að þú hefðir verið gerður að ölmusustjóra eða einhverju
þvíumlíku fyrir drottninguna.
— Faðir Jósep var útnefndur í staðinn fyrir mig. Yfirmenn mínir
kusu að gera mig að yfirmanni húss okkar í Melun.
— Sem þýðir....
— Að ég er klausturstjóri eða eitthvað í þá áttina, sagði hann og
'brosti. — Ég er yfirmaður trúboðs okkar erlendis, sérstaklega í Austur-
löndum.
— Aha! Faðir Richard....
— Einmitt!
— Baktiari Bay.... sem neitar að koma í vagni.... axarsköft Saint
Amen.... skilningsbrestur konungsins.... hann getur ekki skilið hvílík
vandamál, bæði andleg og efnisleg, hafa hlotizt af þessu....
— Angelique, ég hef alltaf dáðst að því, hvað þú ert fljót að hugsa.
— Kærar þakkir, Raymond. En í þessu tilfelli hefði ég verið illa á
mig komin, ef ég hefði ekki getað lagt saman tvo og tvo.
— Við skulum snúa okkur að aðalatriðunum. Faðir Richard, sem ég
hef nýlega talað við, álítur að þú sért eina manneskjan, sem geti ef
til vill lægt öldurnar.
— Mér þykir mjög fyrir þvi, Raymond, en þetta kemur á fremur
óheppllegum tima. Það liggur við, að ég sé í ónáð.
— Konungurinn tók á móti þér með ýmsum heiðri. Ég hef heyrt, að
þú hafir öðlazt skammel.
— Rétt er það. En hvað svo? Duttlungar hinna miklu eru mjög 6-
útreiknanlegir.
— Þetta er miklu minna komið undir duttlungum konungsins en
ambassadorsins. Faðir Richard hefur ekki einu sinni vitað til hvaða
Framhald á bls. 28.
VIKAN 46. tbi. jg