Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 24

una, sem hann hafði verið í, meðan
hann klippti trén sín.
Svo hikaði hann, sneri aftur til
konunnar, en þeaar síminn gall við,
flúði hann, enn hólfboginn, að mót-
orhióli Charlies Greens. stakk tösk-
unum ó böaqlaberann oq setti í
aana. Húsið hans var mílufiórðunq
fró næsta nóaranna oq enginn só
hann. Hann hrinqdi ó löqregluna
og siúkraliðið úr símaklefa óa þea-
ar hiólpan barst heim til hans, var
hann kominn fimm mflur í burtu.
Þeoar konunni hans var ekið inn
n siúkrnhúsið, var hann kóminn til
NeWcastle oo inn ó A 1. Hann
bevqði út af honum, beaar hann
kom suður f'nir York, leitoði að og
fonn vfiraefinn stfq. Húsin voru
lanot f burtu, hlv oq full af ró
sunnudaqsins, en hann var hér 6
brönaum stía. með diúoa skurði
sinn hvorum meain, oq uoo ó hann
lóou vagnaslóðir utan af auðum
ökrunum
Hnnn laaði mótorhiólið uod að
trénalli við stíainn oa velti bví fvr-
ir sér. hvernia ætti að evðileaaia
hoð. Að lokum aerði hann kveikiu-
brófs úr ■rófjrin,, f frokka Charlies,
aeanh'evtti hann í bensíni. skildi
annan endann eftir f eldsnevtis-
oevminum kveikti í hinum oq hlióp
með töskurnar sínar oa skambvss-
uno. I.ofthrvstinaurinn af sorena-
inaunni nóði til hons, en hann hlióo
aðeins hroðar Hann tók strætis-
vaan aftur til York oq komst að
hví. að hann var svanour. Hann ót
í eldhúsi iórnbrautarstöðvarinnar,
kiöt oa brouð oa sterkt. brúnt te
— með hermönnum. starfsmönnum
iómhrautarstöðvarinnar oq fiórum
unalinoum með aitora. sem ferðuð-
ust um ó sunnudöaum. nf bví nð
b°|r ntt'i ekki nnnars úrkosta, frem-
ur ee hann. lest'n hans var of sein
oa honn var hræddur einu sinni
pnn. bennr hún loksins kom. fann
hnnn rór n"ðnn klefq oa snt kvrr
oa horfð' út um nluaaann. Þanniq
vor hnnn al'a leiðina til Kings's
Cross.

MarshoM levnilögreqlumaður
hemsótti siúkrahúsið oq fékk að líta
á konuna Þcð var Bradv læknir,
sem ha^ði með hana að gera, stutt-
ur og feitur, með andlit eins oq
simpansi, Ijóst, prakkaralegt og að-
laðandi. Marshall vissi aldrei, hvern-
ig hann átti að taka Brady.
— Alvarlegur heilahristingur,
sagði Brady. — Hún fékk stein f
hausinn og steinninn var á ferð.
Hún er ekki duuð ennþá, síður en
svo, en hvort hún getur nokkurn-
tíman munað nokkuð — hann yppti
öxlum.
Marshall leit á kyrran líkamann
í rúminu, andlitið hvítt eins og bein.
— Hvenær kemur hún til siálfrar
sín? spurði hann.
Brady yppti aftur öxlum.
— Kannske f kvöld, kannske aldr-
ei. Hún hefur nú verið í roti í tutt-
ugu og fjórar klukkustundir. Það
var ein einhversstaðar í Midland —
hún var meðvitundarlaus í fimmtán
mánuði. svo dó hún. Komst aldrei
til meðvitundar. Hann leit aftur á
konuna. — Gamla, heimska kerl-
ingartrunta!
Marshall starði á hann í undrun.
— í mínu starfi þvðir ekkert að
vera hræsnisfullur, saqði Brady. —
Þekktirðu hana?
— Nei, sagði Marshall.
— Hún var í öllum nefndum,
saaði Bradv. — Holdsveikivarna-
nefnd, barnaverndarnefnd oq fá-
tækraeftirlitinu. Enain af eiainkon-
um mínum hefur þolað hana.
Bradv hafði verið qiftur þrisvar
sinnum.
— Hún var full af stéttarremb-
inqi. hélt hann áfram. — Hún kynnti
siq alltaf sem: ,,Frú John Craia, eig-
inmaður minn er framkvæmdastjóri
skipafélaqs".
— Hann var það líka, sagði
Marshall — Hann varframkvæmda-
stióri Rose Line. Sex flutninqaskip.
Fóru hvert sem var, fluttu hvað
sem var.
— Hann soilaði líka bridge, sagði
Bradv, — oq oóker.
— Góður? sourði Marshall.
Brad'/ Hnkaði kolli. — Minni eins
oa vélheih oa enaar tauqar. sagði
hann. Svo tróð hann hlustunartæk-
inu í vasa sinn oq bauð AAarshall
sígarettu. 111
— Hversveana æt'i einhver hafi
aert betta? sourði hann.
— Það er enga ástæðu að siá
enn sem komið er. En þeir gerðu
bað. Ef við vissum hversvegna . . .
— Dvnamit, sagði Brady. —
Hver ætti svo sem oð setia dyna-
mit undir vesalinas Craiq?
Marshall bvrjaði að segja eitt-
hvað, en hikaði.
— Láttu mig vita, ef þú kemst
að því, saqði hann að lokum. —
Ea verð hjá Sir Geoffrey.
Brady leit með andstyggð á Ifk-
amann í rúminu. Táknrænt fyrir
24 VIKAN 46. tbL
hann, hugsaði Marshall. Hann á eft-
ir að vinna að því eins og hestur
að halda henni lifandi, en hann
þolir ekki svo mikið sem að siá
hana.
— Eg qet ekki skilið af hverju
nokkur ætti að vilia dreoa hana,
sagði Brad'/. — Hún er að vísu stór
upp á sia. Pödd hans brevttist oq
varð stæ'ina á rödd hó'fmsnntaðr-
ar miðstéttarkonu. þvð af siálfsá-
liti, hörð af skeytinaarleysi. — ,.Fiq-
inmaður minn er samstarfsmaður
Sir Geoffrevs, indæll, elskulegur
maður. A bessum tímum er sér-
stakt lán að finna samstarfsmann,
sem hæqt er að bera virðingu fyr-
ir. Eiginmaður minn hefur svo sann-
arlega verið heppinn". Brady qretti
sig. —■ Og vesalinqs John Craig
gat aðeins setið oq hlustað á þetta
og þorði aldrei að malda í móinn.
— Hversvegna ekki? spurði Mars-
hall.
— Vegna þess að hún hefði hald-
ið áfram jcfn fvrir bví, saaði Bradv.
— Hún var að brevta honum. Hún
sá um, að hann blandaði qeði við
rétta fólkið, klæddist réttu fötun-
um. notaði réttu höndina. Það skioti
ekki máli, bótt bað væri hann,
sem vann öll verkin í fvrirtækinu.
Það er ekki hæat oð rökræða við
konur eins oa bessa. Þær hlusta
ekki. Trúðu mér. éq veit það. Hann
qretti sig einu sinni enn vfir minn-
inaunni. — Það eina. sem hann
hefði aetað nert. hefði verið að
beria hana rækileaa við oa við,
en hann var of enskur til að qera
bað — oa of mikiU m'ðstéttarmað-
ur. En bað barf róttækar aðaerðir
ti! að baaaa niður f frú Craia.
— Eins oa? spurði AAarshall.
— Dvnamit, svaraði Brady.
Marshall aekk frameftir aanain-
um f áttina að útid'/runum Að-
stoðarmaður hans. Hoskins. b°ið í
anddvrinu oa talaði við hiúkrunar-
konu. falleqa hiúkrunarkonu. Hosk-
ins var stór oq Ijóshærður oa bæai-
leaur í viðmóti. og það var eins
oa konur sprvttu uoo úr iörðinni
ti! að verða á vegi hans. Hann sá
AAarshall koma oa hvíslaði ein-
hveriu að hiúkrunarkonunni. sem
fHssaði, oq skálmaði burt með takt-
föstu h'úkrunarkonuaönau'aai.
— Þefta var Carr h'úkrunarkona.
saaði Hoskins. — Hún qekk frá frú
Craia í rúmið. Sir.
— Hún hefur líka fal'eaa fætur..
saaði Marshall.
Hoskins flissaði.
— Bradv sagði, að frú Craiq aæti
verið meðvitundarlaus í nokkra
daga, sagði Marshall. — Hann
kunni vel við eiainmann hennar oq
bað var að sja, að allir hefðu qert
það. Þetta var viðkunnanlequr ná-
ungi. Þögull, vann vel við sitt starf.
Flinkur spilamaður. Ekki af þeirri
mannqerðinni, sem oftast er myrt.
Ég sá ekki betur en Brady væri
undrandi yfir því, að hún skyldi
ekki vera takmark sprenqingarinn-
ar. Óánægður líka.
•— Hver ætt' að drepa hana?
spurði Hoskins
— Craig, eftir því sem Brady seg-
ir, sagði Marshall — Og Brady
hefði ekki ásakað hann. Ekur frú
Craig?
Hoskins kink.aði kolli. — Hún hef-
ur að minnsta kosti fullgilt skírteini,
sagði hann. — En það er óhugsandi,
er það ekki, að Craig hafi sett upp
þessa Inynisprengju og gleymt
henni síðan.
— Óhugsandi, sagði AAarshalh -
Ekki Craig. Og Kún hafði enga á-
stæðu til að drepa hann og þarna
voru ekki fleiri Hann andvarpaði.
— Enn sem komið er virðist engin,
ástæða til að neinn hafi gert þetta.
Við verðum að halda áfram, þar til
við komumst að einhverri niður-
stöðu. Við skulum fara og hitta Sir
Geoffey.
Frá herbergjum lögreglunnar fóru
þeir aftur inn í borgina, inn í hina-
gömlu miðbora kvikmyndahúsa og
dansstaða' oa kráa frá Játvarðar-
tímanum, eftir löngum, mjóum
strætum, alla leið niður að höfn-
inni. Svo kom höfnin sjálf, aflóga
kolabryqqia, oq S'ðan vottaði fyrir
ánni, grárri, breiðri og hægri, og1
neðar á h°nni biðu stóru skioin,
fiskibátarnir og dráttarbátarnir, og
vöaauðu i takt eins oq andarunq-
ar. Þarna hafði John Craig unnið,
s'itið huaa sínum og taugum og
arætt: töluvert fyrir siálfan siq og
ríku'eaa fvrir Sir Geoffrev Gunter,
stiórnarformann Rose Line, mann,
sem nú vnntaði nýjan framkvæmda-
stióra.
Skrifstnfur Pose Line höfðu verið
í scrn fhúðnrhús oq skrifstofuhús
afa Sir r.o'-rfrevs. Húsið var stórt
oa löau,''nt f rn'ðum. líknra London
en Tynes'de. sama var að sea'a um
eiaandann. Sir Geoffrey, hrevstileg-
an mann. k'æddan í hvít föt. löqu-
legan í rn:ð"m eins oq skrifstofurn-
ar mnð keim nf liðnum dönum. beq-
nr stéttarsklpting var ákveðnari.
Vindlnrnir hans voru miöq ját-
varðskir oq hann bauð bá með
nák'/æmlona rúttu fasi: fasi séntil-
manns, s9rn var ag aera læari sett-
um manni areiða ti! þess að hon-
um gæti liðið betur. Það var ranat
af Marshall að neita, fannst Hosk-
ins. Gam'i maðurinn leit út eins oq
hann hefð' '/erið svikinn. Hann blés
út úr sér skvi af havanarevk oa
hann s"tt: nokkurra shillinqa virði
aí ösku ' konaröskubakka. Hoskins
oa AAarshall sátu í sfólum úr mag-
honf. k'm'iJ'im með svörtu leðri oa
S'r Geoff,'ev sat andsnænis beim
við maahoníborð. Hæara menin við
bá var a'uaai sem sneri út að ánni
on inn um hann barst glamrandinn
í hnoðhömri.mum oa blandaðist
saman við daufa músík, sem kom
einh'/ersstaðar að.
— í sjóhernum, var Sir Geoffrev
að segia — Hann stóð sig vel f
stríðjnu. Hann kom hinqað fjörutfu
og sjö. Auðvitað vissi hann ekkert
í sinn haus en hann var fljótur að
læra og ég get ekki annað sagt,
en að hann hafi byggt fyrirtækið
upp.
Hoskins minntist þess, að 1947
Framhald á bls. 41.
(
i
4