Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 43

UNDRAPÚÐINN
sem festir tanngóminn,
dregur úr
eymslum,
límist við
góminn,
þarf ekki að
skipta daglega.
SNUG er sérstaklega mjúkur plast-
ic-púði, sein sýgur góminn fastan,
þanuig að þér getið taiað, þorðað
og hlegið án taugaóstyrks. SNUG
er ætlað bæði efri- og neðrigóm.
Þér getið auðveldlega sjálf sett púð-
ann á, hann situr fastur og hreins-
ast um leið og tennurnar. — SNUG
er skaðlaus tannholdi og gómnum.
Endist lengi og þarf ekki að skipta
daglega.
Snug
J Ó MÖLLER & CO..
Kirkjuhvoli, Simi 16845.
V_________________./
LiLJU
LILfJU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
verið það, var það fyrir langa
löngu, en það gaeti hafa aflað hon-
um óvina.
— Hann var mjög siðsamur mað-
ur, sagði Sir Geoffrey þróalega.
— Það er ég viss um, sagði Mars-
hall. — Átti hann nokkra ættingja?
— Nei, sagði Sir Geoffrey. —
Hann var munaðarleysingi vesaling-
urinn. En konan hans átti bróður,
held ég.
— Já, sagði Marshall. — Við
verðum að reyna að hafa upp á
honum.
— Hann var misheppnaður, eftir
því sem vesalings John sagði okk-
ur, sagði Sir Geoffrey. — Lítið fyrir
vinnu. Mikið fyrir að slá og lána.
— Var Craig hræddur við hann?
spurði Marshall.
— John var ekki hræddur við
neinn, svaraði Sir Geoffrey og
Marshall gaut á hann augunum.
Gamli maðurinn virtist svo viss í
sinni sök.
— Átti hann nokkra óvini sem
þér vissuð um?
— Nei, svaraði Sir Geoffrey. —
Hversvegna það? Hann var mjög
viðkunnanlegur eins og ég sagði
yður. Einn eða tveir viðskiptakeppi-
nautar, auðvitað. En dynamit! Slíkt
þekkist ekki í fragtskipaútgerð!
— Það er Ijótt, svaraði Marshall
alvarlega. — En einhversstaðar
verðum við að byrja. Þér segið mér
að hann hafi verið viðkunnanleg-
ur, en samt get ég ekki fundið einn
einasta náinn vin. Eg finn ekki
bróður konu hans heldur. Ef ég á
að komast að því, hver gerði þetta,
þarf ég á upplýsngum að halda.
Hversu mikið borguðuð þér hon-
um?
Sir Geoffrey japlaði og jamlaði,
en á endanum sagði hann frá því,
vegna þess að það sem gerzt hafði
var svo hræðilegt, að hann vildi
verða að liði eins og hann gæti.
— Fimm þúsund á ári, sagði
hann, — auk þess átti hann einhver
hlutabréf. Hann vann fyrir þessu.
Hann vann mjög mikið.
Síðan fóru þeir inn á skrifstofu
Craigs og rannsökuðu hana. Þar
var ekkert, sem sagði þeim neitt
annað en það, að Craig hafði rek-
ið fyrirtækið mjög vel. Þeir yfir-
heyrðu einkaritarann hans, ungfrú
Cross, og komust ekki að neinu
öðru en því, að hún var ástfangin
af honum, en hann hafði verið of
önnum kafinn til að taka eftir því.
Kerfisbundið leituðu þeir í skrif-
stofunni, i skjalasafninu og pen-
ingaskápnum. Samningar, starfs-
skrár og bréf fyrir síðustu áratug-
ina, sumt var á frönsku, annað á
þýzku, og Marshall lagði það til
hliðar til að fá það þýtt. Hann
myndi ekki græða neitt á því, það
vissi hann, en hann gat ekki treyst
því. Ungfrú Cross fjasaði eitthvað,
áður en hún opnaði peningaskáp-
inn, en Hoskins notaði meðfæddan
þokka sinn, og að lokum lét hún
undan og sýndi þeim röð af höfuð-
bókum, hundrað pund í reiðufé og
hnefafylli af gömlum skyndimynd-
um. Craig í sjóhernum, sem venju-
legur sjómaður, formaður á bát,
stðan undirliðsforingi á litlum bát-
um, hrörlegum fleytum, arabiskum
í útliti. í enda stríðsins var hann
orðinn lautinant, sjóræningjalegur
með prjónapottlu ( skítugum galla,
alltaf í litlum bátum, alltaf með
harða sólbirtu Miðjarðarhafsland-
anna á bak við sig.
— Special Boat Service, sagði
Marshall. — Erfið vinna. Við verðum
Nýtt
rey któbak

ILMANDI
reyktóbak
Hafið þér reynt þetta
nýja ilmandi reyktóbak?
Nú sem fyrr, bezta pípu-
tóbakið í hinum nýju hand-
hægu umbúðum, sem halda
tóbakinu ætíð fersku.
að hafa samvinnu við yfirstjórn
sjóhersins um þetta.
Hoskins muldraði eitthvað, svo
stakk hann sér enn einu sinni inn
í peningaskápinn. Innst innan úr
honum dró hann fram vafning úr
svörtu, ofnu klæði og rakti hann
sundur í höndum sér. Löng, mjó
lína raktist á gólfið og Hoskins vatt
hana upp aftur, næstum með lotn-
ingu.
— Svart judobelti, sagði hann.
— Er það gott? spurði Marshall.
Hoskins kinkaði kolli. — Of gott
handa mér. Það bezta sem til er.
Hann sneri sér að ungfrú Cross.
— Hafið þér séð þetta áður?
Hún hristi höfuðið.
— Eg held ekki, að Craig hafi
átt þetta, sagði hún.
— Hversvegna ekki?
— Judó er ruddaleg íþrótt, er
það ekki?
Hoskins kinkaði kolli.
— Craig hafði ekki áhuga fyrir
þesskonar hlutum. Hann var ekki
óheflaður maður.
Marshall leit á myndirnar, sem
hann hélt á. Maðurinn, sem þær
sýndu, var ungur, varla orðinn karl-
maður, en harður nagli. Hann leit
aftur á ungfrú Cross, sem hafði í
hugsa sér breytt myndinni af Craig,-
sett á hann harðkúluhatt, séð hann
í Bristolbíl, notið ómeðvitaðrar
kurteisi hans; ungfrú Cross elskaði
þessa ímynd. Ef til vill voru tilfinn-
ingar frú Craig eitthvað svipaðar.
Marshall sagði ekkert, en hann hélt
myndunum og beltinu.
2. kafli.
Marshall og Hoskins sneru aftur
til stöðvarinnar til að flokka það
niður sem þeir höfðu aflað, áður
en þeir ræddu við lögreglulækninn
og sérfræðinginn á rannsóknarstofu
lögreglunnar. Þegar þeir komu inn,
sagði varðstjórinn þeim, að lög-
reglustjórann langaði að hitta Mars-
hall, strax að fundi fjórmenning-
anna loknum. Marshall hlustaði, án
þess að nokkur svipbrigði sæjust á
honum, og Hoskins fann djúpt til
með honum. Leynilögreglumaður,
sem ekki hefur frá neinu að segja,
ætti að minnsta kosti að vera laus
við það þurfa að ganga fyrir lög-
reglustjórann.
Tveir menn biðu þeirra inni á
lítilli skrifstofu Marshalls. Thomas,
lögreglulæknirinn, var hæglátur og
fámáll með gleraugu. Maðurinn frá
rannsóknarstofu lögreglunnar,
Maynard. var fyrrverandi konung-
legur verkfræðingur, með svo mikla
ánægju af sprengiefnum, að hún
hafði staðizt jafnvel það, að hann
væri settur yfir sprengjubirgðir
hersins. Þegar Marshall kom, sló
hann þakklátur á öxl' hans.
— Jæja Bob, sagði hann. — Þessi
var falleg!
— Gott þú ert ánægður með
hana, sagði Marshall, en hann var
að hugsa um lögreglustjórann og
röddin var fýluleg.
— Bezta, sem við höfum séð,
sagði Maynard. — Stórkostleg.
Veiztu, að við fundum hluta úr
VIKAN 46. tbl.