Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 44
Innbyggðir ofnar me8 Ijósi —
gleri í hurð — tímastilli —
grilli — með eða ón grillteins.
_____g £ A ci
Þvottapottar 50 og 100 lítra.
cz
Eldavélar 3ja og 4ra hólfa. Hellur
eða gormar, með eða ón klukku
og hitahólfi.
-£Z___ ÁBYRGÐ OG VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
KYNNIÐ YÐUR HINA HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
bílnum í tré, fimmtíu metra burtu?
Og urðum að saga þá úr? Þeir hafa
verið eins og byssukúlur. Þeir gætu
alveg eins hafa sett atombombu á
vesalings manninn. Eg hef aldrei
séð neitt þessu líkt.
— Hvað notuðu þeir? spurði
Marshall.
— Það er erfitt að segja, sagði
Maynard. — Ef til vill Gelignite. Sé
sú raunin. hafa þeir notað einhver
ósköp. Eg hélt reyndar, að þetta
væri eitthvað sterka'ra fyrst, ef til
vill plastik. Þetta gaf ekki réttan
loftþrýsting til að vera dynamit.
— Það er þá ekki T.N.T.? spurði
Marshall.
— Þa, væri of erfitt að sprengja
það, svaraði Maynard. — Til þess
þarf mikinn þrýsting, högg, eins og
sprengju eða kúlu.
Hann hallaði sér aftur á bak
með ánægju þess manns, sem veit
að hann á svolítið gott í pokahorn-
inu og stóru, fimu hendurnar hans,
ótrúlega liprar miðað við stærð,
leituðu í gömlum, þykkum poka og
komu upp með ömurlegar leifar af
þykkum stálkassa og flata blýköku.
— Lokið á kassanum er segul-
magnað, sagði hann. Hann kastaði
pappírsklemmu að því og hún fest-
ist þegar við. — Mjög segulmagn-
að. Sprengiefnið var í kassanum.
Svo allt, sem morðinginn þurfti að
gera, var að stinga honum undir
bílinn, undir ekilssætið. Svo lá
snærisspotti upp úr kassanum í
þetta lóð, sem er mjög þungt. Hann
kastaði því upp og greip það aft-
ur. — Lóðið vó salt á útblásturspípu
bílsins. Þegar. . .
Læknirinn greip fram í fyrir hon-
um: — Það er ómögulegt. Sjáið,
hvernig það er í laginu!
Maynar hló: — Það var öðru-
vísi í laginu, þegar ballið byrjaði,
sagði hann. — Við fundum þetta
á kafi í múrsteini. Hann Ijómaði við
þeim; hann var alltaf hamingju-
samur, þegar hann gat talað um
sprengiefni.
— Þegar hann startaði, hélt hann
áfram, — hristi titringurinn lóðið
niður og þá kippti það í spottann,
sem var tengdur í sprengiefnið.
Árangurinn hafið þér séð sjálfur.
Það var kominn fyrirlestrarblær
á rödd hans,- hún var gersamlega
persónulaus, og Marshall leit á
hann í undrun. Hann hafði fyrstur
séð líkið. Áður hafði hann séð
menn skotna, brennda, stungna,
lamda til dauðs, en hann hafði
aldrei á ævi sinni séð neitt eins
andstyggilegt og leifar þessa lík-
ama. Fyrir neðan mitti var ekkert
og höfuðið var gersamlega af eft-
ir höggið, sem það hlaut, þegar
það þeyttist á framrúðu bflsins. Og
svo hafði eldurinn komið . . . Mað-
urinn hafði dátið undir eins, en
leifar þessarar mannlegu veru voru
svo ólýsanlega ruddalegar í sjálfu
sér, að hann hafði haft martraðir
tvær nætur í röð. . . Hann sneri
sér að Tómasi.
— Hafið þér nokkuð að segja,
læknir? spurði hann.
Thomas taldi upp að þremur með
sjálfum sér, áður en hann tók til
máls. Þetta var vani hans.
— Það er mjög lítið sem ég get
sagt, sagði hann að lokum. — Hann
hefur augljóslega dáið af mörg-
um ástæðum, sem hver um sig er
banvæn. Ég fann brotna höfuðkúpu,
brotinn háls, allar slagæðar sund-
urtættar, að minnsta kosti tíu eða
tólf brotin beið og ein álman úr
stýrishjólinu var í gegnum hjartað.
Enginn hefur hlotið fljótari dauð-
daga. Hann þagnaði aftur, tók af
sér gleraugun og hreinsaði þau
vandlega. — Þegar ég sá hannfyrst,
kastaði ég upp, sagði hann.
— Ég líka, sagði Hoskins.
Thomas sneri sér að Marshall:
— Hvernig ætlið þér að fara að því
að sanna.. af hverjum líkið var?
spurði hann.
— Föt og skór, svaraði Marshall.
— Það, sem við höfum getað náð
af þeim, er sannanlega úr fataskáp
Craigs. Allt handgert. Ég hef geng-
ið úr skugga um það.
Thomas kinkaði kolli.
— Þá það, sagði hann. — Þurf-
ið þér á mér að halda til einhvers?
Marshall sagði nei og Thomas fór.
— Þetta er í fyrsta skipti, sem
ég hef séð Thomas gamla meyrna,
sagði Maynard.
— Þú sást ekki fórnarlambið,
sagði Marshall. — Ég vildi að ég
hefði heldur ekki séð það. En um
þessa tímasprengju . . .
Sérfræðingurinn útskýrði, hvernig
kassinn hefði verið gerður víðari
að ofan en að neðan, og segul-
magnaða lokið hefði verið þynnra
en hliðarnar og botninn. Þannig
hafði aðalorka sprengingarinnar
beinzt upp á við, beint að öku-
manninum.
— Fallega gert, sagði Maynard
og bætti svo við: — Helvítis kvik-
indið.
Hoskins leit upp úr vasabók sinni
með undrun. Aldrei fyrr hafði hann
heyrt Maynard gagnrýna velheppn-
aða sprengingu.
— Honum var alveg sama hver
varð fyrir þessu, sagði Maynard.
— Craig gat verið með tíu börn í
bílnum. Hvern sem var. Þennan
manndjöful skipti engu, þótt það
færi allt saman, bara ef Craig færi
líka. Ég veit, hversu heimskulegt
hatrið er í okkar starfi, en að þessu
sinni get ég ekki varizt því.
— Hvað færðu út úr þessu?
spurði Marshall.
Maynard yppti öxlum: — Spurðu
mig ekki, vinur. Það er, guði sé
lof, þitt vandamál. Ég hef látið
þig hafa modus operandi og af-
gangurinn er undir þér kominn.
Hefurðu lyst á bjór?
— Já, svaraði Marshall — en
stjórinn vill fá að hitta mig.
— Ahl sagði Maynard. — Ég
verð á kránni ef þú hefur tíma.
Marshall fylgdi honum fram,
kvaddi dyra hjá lögreglustjóranum
og opnaði um leið og hann heyrði
ómennskt urr innan frá.
— Fáið yður sæti, sagði Seddons
yfirlögregluþjónn. Og Marshall sett-
ist með þessari einkennilegu blöndu