Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 10

Stefán Jónsson
fréttamaöur
ÚSKRIFUÐBÖK
UIHDNN
GOÐANKRfflA
ég fletti nú blöðunum, sem ég
skrifaði upp af segulbandinu
rekst ég á mörg undarleg tilsvör
við ómerkilegum spumingum:
„Myndi svo Þóra amma þín
beinlínis hafa séð draugana sem
hún var að skvetta á úr gamla
eikarkoppnum með látúnsgjörð-
unum“?
„Mikil helvítis forsmán má það
vera að geta hvorki lesið grísku
né hebresku — því það er deg-
iniun ljósara, í samanburði á
enskum, dönskum og íslenzkum
biblíuútgáfum að þýðendur hafa
verið misjafnir bæði að greind
og frómleika. Meira að segja boð-
skvetta á. Svo fylgdi hún á eftir
með óskaplegum heitingum og
formælingum, því Eyjaselsmóri
var þannig að hann espaðist við
guðsorð og fyrirbænir og hopaði
fyrir engu nema illu.
Sama er að segja um Salómon
konung. Frásögnin af draumin-
um er vafalaust rangþýdd. Það
voru ekki neinar mjólkurkýr setn
Salómon sá á beit á Nílarbökkum
og ekki heldur þær sem komu
upp úr ánni. Það voru sækýr,
sem öðru nafni nefnast vatna-
hestar og eiga heima í fljótinu.
Á einum stað í biblíunni er
vatnahesturinn nefndur nykur og
egar ég kynntist Runólfi
heitnum Péturssyni, var
hann fyrir löngu hættur að
vera kommúnisti, búinn að
fá trú á íslenzkan landbún-
að og starfaði að því í hjá-
verkum að rekja uppruna íslend-
inga austur í Mesópótamíu. Ég
veit ekki hvort ég hefi kynnzt
öllu merkilegri manni en honum.
Síðasta veturinn sem hann lifði
gisti ég — eða vakti öllu heldur
— hjá honum og tveimur hund-
um næstum vetrarlangt í Péturs-
borg í Kollafirði þar sem hann
gætti sporðfénaðar.
Ætlunin var að ég skrifaði bók
um lífsreynslu Runólfs. Það vafð-
ist fyrir mér vegna þess hve nið-
ursokkinn hann var í hugleið-
ingar um lífsreynslu spámanna
fsraels sem honum þótti miklu
íhugunarverðari. Engan mann
hef ég vitað skilja biblíuna jafn
sjálfsögðum skilningi og hann,
því hann las hana eins og frétta-
bréf frá kunningja austur í Hró-
arstungu á Fljótsdalshéraði og
EsikíeJ og Daníel og kompaní bú-
andi á öðnim hvorum t>æ, slíkir
sem þeir voru.
Ég notaði segulband til þess
að auðvelda mér hráefnisöflun í
Runólfssögu Péturssonar. Þegar
orðin eru brjáluð í sumum þýð-
ingunum:
Þá skalt eigi mann deyða —
hugsa sér aðra eins djöfulsins vit-
leysu. Jahve drottinn allsherjar
var stríðsguð ísraelslýðs og þoldi
vel blóð að sjá. Það má kannski
segja að hann hafi verið full
refsingasamur og ekki að öllu
leyti ákjósanlegur karakter, en
hann var sjálfum sér samkvæm-
ur í miskunnarleysinu, enda und-
ir stöðugri krítik spámannanna.
Þú varst að spyrja um Þóru
ömmu mína. Já, það er alveg
vafalaust að hún sá Móra og að
það var hann sem hún var að
það var ekki ómerkilegri persóna
en Drottinn sjálfur sem kallaði
hann því nafni í orðaskaki við
Job gamla“.
Um tíma leit út fyrir að úr
þessu ætlaði að verða ný biblía
eftir okkur Runólf Pétursson. í
framhaldi af draumi Salómons
og nykrinum komu langar hug-
leiðingar um íslenzkar arfsagn-
ir, sem Runólfur kallaði sannar
lygasagnir í ljósi ritningarinnar:
Sögurnar um nykra í ám og
vötnum á íslandi, lygasögur hér
norður í rassi, sannar suður og
austur á Nílarbökkum, komnar
þaðan á fimmþúsund árum með
JQ VIKAN 48. tbl.