Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 36

ÖUIMADUR
DAURANS
Framhaldssagajn 3.[hluti
eftir James Munro
EinkaréUur á fslandi Vikan
Sagan er tileinkuð Burt og Caroline
— Komdu inn, Cadella, sagSl St.
Briac og gesturinn kom inn, skellti
saman hælum í réttstöðu og heils-
aði að hermannasið.
Stór, holdmikill maður með kinn-
fiskasogið andlit, hvorki franskur
né ítalskur. Korsíkubúi, undirförull,
morðvís, stóð og beið eftir því lofi,
sem honum bar.
— Ég hef séð brezk blöð. Þú hef-
ur unnið gott verk, sagði St. Briac.
Cadella stóð stjarfur í réttstöðu.
— Þú mótt standa í hvíld, sagði
herdeildarforinginn og varð hlýleg-
ur. Jafnvel þótt Cadella væri í
borgaralegum klæðum, duldist eng-
um, að hann var aðeins undirmað-
ur frammi fyrir foringja sínum.
— Craig var só erfiðasti, ennþá,
sagði St. Briac. — Og þér tókst
að ná honum í fyrstu tilraun. Það
er gott. Þá eru aðeins Baumer og
Rutter eftir.
Hann hringdi bjöllu og annar
maður kom inn. Annar Korsfkumað-
ur, sinaber, léttur í hreyfingum.
Hann brosti, þegar hann sá Ca-
della.
— Fallegt verk, sagði hann. —
Til hamingju.
— Aðeins tvö falleg verk í viðbót
og þá eru þau óþægindi úr sögunni,
sagði St. Briac mjúklega og Pucelli
þagnaði undir eins.
— Rutter er nú skipstjóri á skipi
sem heitir Rose of Tralee, sagði St.
Briac. — Hann á að koma í höfn í
Trieste eftir nokkra daga.
— Ég bið leyfis um að fá að taka
á móti honum þar, sagði Pucelli.
— Nei, sagði St. Briac. — Skip
eru ekki sérlega áreiðanleg sam-
göngutæki. Þau geta tafiztaf sformi,
og það er hægt að breyta áætlun
þeirra. Það er betra að Rutter komi
til þín. Hann tók upp lykil, opnaði
skjalaskáp, renndi í gegnum nokkr-
ar skjalamöppur og tók þá sem
merkt var Rutter.
— Hann veit það bráðum, sagði
hann. — Kannske veit hann það
þegar. Þegar hann kemur í höfn,
mun hann taka til fótanna — til
þfn.
— Veiztu hvert hann fer þá?
— Hann fer til Genf, sagði St.
Briac. — Hann mun kalla sig Altern
og fara til banka síns þar. Hann
brosti. Hann á mikla peninga. Haltu
vörð um hótelin — stóru hótelin.
Engin læti, Pucelli. Engan hama-
gang. Ekki að þessu sinni. Ég vil
ekki hafa neinn hávaða að þessu
sinni.
Pucelli hneigði sig.
— Þá er Baumer eftir, hélt St.
Briac áfram. — Það er sennilegast,
að hann fari til Brasilíu. Hann hef-
ur spurzt fyrir hjá ýmsum ferða-
skrifstofum. Ég hef hér mann, sem
bráðlangar að hjálpa okkur. Hann
þagnaði. — Fyrir peninga. Hann tók
upp innanhússfmann.
— Sendið Cavalho hingað. Þeir
biðu þegjandi, þar til dyrnar opn-
uðust, og hönd St. Briac leitaði nið-
ur til hundsins og róaði hann með
ópersónulegri blfðu. Maðurinn, sem
kom inn, var feitur, sveittur, linur,
með Iftil, smásmuguleg augu, svön
John Craig er horfinn, það er álit-
ið að hann hafi farizt þegar bíll
hans var sprengdur í loft upp. En
það var mágur hans Charlie Green
eins og plómur. Hann hneigði sig
stutt og snöggt fyrir St. Briac.
— Hvernig get ég hjálpað yður,
herdeildarforingi? spurði hann.
— Þú getur fundið fyrir mig
mann að nafni Baumer, sagði St.
Briac.
Hann fór aftur að skjalaskápnum
og kom aftur með mynd. — Þenn-
an. Hann er fjörutíu og þriggja ára
að aldri. Júði. Mjög auðugur.
— Og hvað á ég að gera við
hann?
— Drepa hann, sagði St. Briac
og Cavalho kipptist við. — Eða láta
drepa hann. Hann er með alla sína
peninga með sér . .. auðugur Júði.
Þú getur hirt peningana hans.
— Ef ég finn hann, sagði Caval-
ho.
— Þú finnur hann, sagði St. Bri-
ac. — Ef þú gerir það ekki, taparðu
fimmtíu þúsund frönkum. Hann
þagnaði. — Fimm þúsund núna til
að komast til Brasilíu. Fjörutíu og
fimm þúsund, þegar ég veit að
hann er dauður.
Hann opnaði borðskúffu. Hún var
ólæst og svo troðfull af peningum,
að bankaseðlarnir runnu á gólfið,
þegar hann opnaði hana. Pucelli
kraup niður, tók upp fimm þúsund
franka seðla, hnoðaði þeim saman
í kúlu og kastaði henni að feita
manninum. Önnur hönd hans
hreyfðist; dróst eins og segulmögn-
uð að peningakúlunni og krepptist
um hana, meðan hann starði á
sem fórst og aS honum leitar lög-
reglan. Lögregluna grunar aS Craig
hafi veriS viSriSinn vopnasmygl til
Arabalanda. Craig felur sig undir
auðæfin í ólæstu skúffunni. St. Bri-
ac brosti.
— Skrýtið, að skúffan skuli vera
ólæst? spurði hann.
— Fyrirgefið, sagði Cavalho. —
Mér datt aðeins í hug — ef þjófur
brytist hingað inn ...
— Hann yrði drepinn, sagði St.
Briac. — Trúðu mér, Cavalho, hver
sá sem reyndi að svíkja mig eða
ræna yrði drepinn. Hann sneri sér
að Cadelia. — Farðu með hann út
( húsið, sagði hann. — Sýndu hon-
um atriðin. Það er ýmislegt, sem
hann þarf að muna, ef hann á að
gera sitt bezta fyrir okkur.
Hann gekk fast upp að Cavalho
og feiti maðurinn hörfaði, greip
andann á lofti, þegar herdeildar-
foringinn rétti fram höndina og tók
með heitu, föstu handtaki um hönd
hans.
— Ég skal gera mitt bezta, byrj-
aði hann. — Ég fullvissa . ..
— Engin nauðsyn, sagði St. Bri-
ac. — Ég veit, að þú munt finna
Baumer. Þú ert aurasál og þig lang-
ar ( peningana hans og mína. Þú
ert líka hræddur við það, sem bíð-
ur þín, ef þér misheppnast. Og sá
ótti er réttmætur.
Svo fór Cadella með hann út (
húsið. Þar sá hann ýmislegf, sem
skelfdi hann; hann seldi meira að
segja upp. Þegar hann fór, vissi
hann, að honum var hollara að
fremja sjálfsmorð en svíkja her-
nafninu John Reynolds. Hann fer
að hitta Japana, sem hann þekkir
vel og hafði kennt honum judo.
Nú vill hann læra karate.
deildarforingjann. En bezt var þó
að drepa Baumer.
Fimmti kafli.
Loftskeytamaðurinn á Rose of
Tralee fór með skilaboð til skip-
stjórans. Rutter skipstjóri var sof-
andi, þegar loftskeytamaðurinn
bankaði, en með einni mjúkri hreyf-
ingu velti hann sér fram úr legu-
bekknum og sneri andliti að dyr-
um. Hann kallaði kom inn og tók
við afritapappírnum, sem loft-
skeytamaðurinn rétti honum.
- HARMA TILKVNNA YÐUR
CRAIG DREPINN ( SPRENGINGU
GUNTER.
Hann las það og kinkaði kolli.
Loftskeytamaðurinn spurði: — Er
það forstjórinn, Sir?
Rutter leit á hann, og loftskeyta-
maðurinn fann heiftina ( litla
manninum með snyrtilega skeggið.
— Það hlýtur að vera, sagði Rutt-
er. — En til hvers að senda mér
skeytið? Við komum í höfn í kvöld.
— Nokkurt svar, Sir?
— Tilgangslaust, sagði Rutter. —
Hann er dauður.
Loftskeytamaðurinn fór, en Rutt-
er sneri sér mjög kerfsbundið að
því, sem hann þurfti að gera. Ef
þeir biðu eftir honum á bryggjum
Genúa, var hann búin að vera. En
Genúa var ekki á hinni uppruna-
legu áætlun þeirra. Rose of Tralee
hafði verið beint þangað ( stað
þess að fara til Trieste. Ef þeir biðu
gg VIKAN 48. tbl.