Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 37

hans enn í Trieste, haféSi hann
smugu. Hann opnaði peningaskóp
skipsins; þar var bjargböggull hans:
Colt skambyssa, fimm þúsund
amerískir dollarar og mið-Amerískt
vegabréf. Ef hann fengi nægilegt
forskot, yrði þetta nóg.
Skipið kom til Genúa um kvöld-
ið og Rutter komst í land í björtu,
í borgaralegum klæðum, eins og
hann bar ævinlega, þegar hann
fór að hitta umboðsmanninn, Ponti,
feitan, gestrisin mann, ósínkan á
áfengi. Fyrsti stýrimaður Rose of
Tralee hafði ekki áhyggjur næstu
þrjár klukkustundirnar. Viðræðurn-
ar við Ponti tóku alltaf langan tíma
og hann óskaði, að hann væri þar
líka eða í einhverjum af þessum
vingjarnlegu, þöglu veitingastofum,
fyrir ofan hafnarsvæðið. Eftir þrjár
og hálfa klukkustund fór hann að
verða órólegur. Eftir fjórar hringdi
hann í umboðsmanninn og frétti,
að Rutter hefði aldrei komið þang-
að. Þegar lögreglan kom, var Rutt-
er kominn áleiðis til Rómar. Þegcr
þeir höfðu skipulagt leit um höfn-
ina, var Rutter kominn upp í flug-
vél, áleiðis til Sviss. Lögreglan [
Genúa var ennþá að leita að hon-
um þegar hann kom til Genf og
fór beint til bankans síns.
Þá var Rutter orðinn með öðru
yfirbragði. Nafnið á mið-amerlska
vegabréfinu hans var Altern, hann
var nauðrakaður, klæddur í dýr,
ítölsk föt, átti þrjár léttar töskur
í stíl og eins skjalamöppu. Starfs-
menn bankans voru fegnir komu
hans og buðu honum vín, þessa
þurru, Ijósu tegund, sem þeir not-
uðu handa miðstéttarviðskiptavin-
um. Ekkert, fullvissuðu þeir hann
um, væri auðveldara en flytja inn-
eignina yfir til Grikklands, ef hann
ætlaði að setjast þar að um stund.
Senor Altern lét í það skína, að
hann ætlaði að setjast að á grfsku
eyjunum, og bankamennirnir voru
stórhrifnir og ráðlögðu honum að
sjóða vatnið.
Rutter fékk sér herbergi á góðu
hóteli og í fyrsta sinni fannst hon-
um, að honum væri óhætt að
hringja niður eftir drykk. Hann bað
um skozkt viskí og tilgreindi teg-
undina. Þegar barið var að dyrum,
setti hann samt Coltinn í jakka-
vasann og var utan skotmáls frá
dyrunum, þegar hann kallaði: —
Kom inn. Það var þjónninn. Hann
hellti í glasið fyrir Rutter og tók
til þjórfénu með starfrænni lipurð,
en Rutter beið, þar til dyrnar höfðu
lokazt, áður en hann tók upp glas-
ið og dreypti á því. Þetta var góður
skoti. Mjög góður.
Þjónninn opnaði dyrnar aftur og
brot úr sekúndu sá Rutter mynd
hans í speglinum. Að þessu sinni
var hann ekki með bakka; hann
hélt á lítilli skambyssu með undar-
lega framteygðu hlaupi. Hann
skaut Rutter tvisvar, aftan til í
hálsinn, en eitt skot hefði verið
nóg. Skotln tvö gerðu engan há-
vaða. Alls engan hávaða.
Sjötti kafli.
Craig átti erfitt með að drepa
tímann. Vegna hlutverks hans sem
endurskoðanda á námskeiði, var
honum nauðsynlegt að vera mestan
hluta dags utan hótelsins, nauðsyn-
legt að forðast tortryggni, athygli
lögreglumannanna, forvitni blaða-
manna. Aðallega keypti hann fötog
heimsótti málverkasýningar. Hann
hafði gert áætlanir varðandi öryggi
framtíðarinnar, mörgum árum áð-
ur, en það var nauðsynlegt að bíða
um hríð, áður en hann léti til skar-
ar skríða, þar til jafnvel óvinir
hans væru vissir um, að hann væri
dauður og hann gæti tekið að lifa
á ný. A meðan skoðaði hann mynd-
ir og málverk. Allt, sem hann gat
gert, var að stara og láta hugann
reika. Það var í National Gallery,
sem honum datt fyrst í hug að
finna og drepa manninn, sem hafði
skipulagt sprenginguna.
I sex ár hafði hann skipulagt,
samið, hagrætt; haft áhyggjur af
samningum og affermingarstöðum,
neyðzt til að vera á hnotskóg eftir
verzlun milli Norður-Ameríku og
Frakklands, svo mennina sem voru
á hnotskóg eftir honum grunaði
ekki neitt; trana Sir Geoffrey fram
við hvert mögulegt tækifæri til að
sýna hve flekklaus Rose Line var.
Sex ár höfðu verið nóg. Hann hafði
alla þá peninga, sem hann þurfti.
Hann gat farið hvert sem var, ver-
ið hver sem var, aðeins, ef þeir
álitu hann dauðann. Og þar til
dómsrannsókn hafði farið fram,
voru þeir ekki fullvissir. Svo hann
lét tímann líða, einbeitti sér að-
eins af líkama og sál, þegar hann
fór til náms hjá Hakagawa.
Svo, á safninu; hann var að
horfa á landslag; sá hann málverk
Rubens: „Chateau de Steen".
Fremst á myndinni var veiðimað-
ur með langhleypta byssu. Craig sá
undir eins. hversu réttur veiðimað-
urinn var. Það var greinilegt á því
hvernig hann hreyfði sig, hvernig
hann meðhöndlaði byssuna og not-
aði skjólið. Þegar hann horfði á
þessa litlu veru, sá hann vit í mynd-
inni. Maður, sem var að veiða —
það var líka vit í honum. Drepa til
þess að afla sér fæðu, eða vegna
þess að einhver var að reyna að
drepa hann. Hvort, sem var, átti
hann engra kosta völ, og fyrir Craig
var útrás í slíku drápi, sem ekkert
annað gat komið [ staðinn fyrir.
Það yrði erfitt að komast að því
fyrir víst, hver hafði komið sprengj-
unni fyrr, en það væri ef til vill
ekki ómögulegt, og hann vissi mjög
vel, hver hafði gefið skipun um að
nota hana. Hann lét hugann reika
aftur á bak, til minninga frá Saint
Pauli hverfinu ( Hamborg og funda
hans við manninn, sem fyrst hafði
komið honum inn í vopnasöluna;
mann, sem hét Lange.
Lange hafði Kka barizt í Grikk-
landi, en með hinum aðilunum;
hann hafði þekkt Craig síðan 1943
og um stund unnu þeir saman (
Tangier, eftir að Craig hafði snúið
sér að smygli. Sígarettur. Nælon-
sokkar. Rafhlöður. Hjólbarðar. Það
var skortur á næstum öllu þá; næst-
um allt borgaði sig. Craig minntist
grísks milljónera, sem krafðist þess
að fá vikulega skammt af smygl-
uðum vindlum, raftækjasala í Kata-
lóníu, sem hafði pantað fjórðungs-
mílu af koparvír. Hvort tveggja
hafði verið afhent og borgað dýru
verði, þótt spænska lögreglan hefði
næstum sökkt undir þeim bátnum.
Þeir höfðu þá notað gamlan, þýzk-
an raumboot, og nokkrir vina Lang-
es björguðu þeim, svo lítið bar á.
Enginn yfirmaður, engin trygging,
og gríðarlegur ágóði.
í Tangier höfðu þeir klætt sig
látlaust, hógværlega, töluðu og
höndluðu eins og bísnismenn, eins
og þeir álitu sig vera. Craig hafði
langað til að vera btsnismaður síð-
an í stríðinu og hann var hamingju-
samur. Vegur hans hækkaði. Á
þessum dögum verzluðu þeir ekki
með vopn. Þeir þurftu þess ekki.
Allar venjulegar verzlunarvörur
voru svo þægilega fáséðar. Þegar
þeir slitu að lokum félagsskap sín-
um, héldu þeir áfram að vera bísn-
ismenn, og um stund hélt Craig í
raun og vera að honum hefði
heppnazt það; að Kf hdns væri
fullkomið. Rose Line þarfnaðist
hans mun meira en hann þarfnað-
ist þess fyrirtækis; og þó var hann
því þakklátur: Það sá honum fyrir
starfi af þeirri gerðinni sem hann
unni: Ferðalögum, mannfundum,
bókhaldi, harðvttugri baráttu um
farm og um skip. Og síðan, þegar
hann hafði náð tökum á þessu
öllu; þegar Rose Line gekk jafn
fyrirhafnarlaust og mjúklega og
svissneskt úr og hjónaband hans
hafði smám saman breytzt frá á-
stríðu í umburðarlyndi, og síðan í
amasemi, hafði Lange leitað hann
uppi aftur. Hann var þolinmóður
og vandvirkur og mjög þýzkur,
beið þangað til Craig var orðinn
svo leiður, svo uppreisnargjarn
gagnvart ævikjörum sínum, gagn-
vart hjónabandi sínu, að þegar
hann bar fram tilboðið, tók Craig
þv( undir eins. Lange var snjall og
hann þekkti Craig vel. Tilboðið,
sem hann gerði, var hættulegt,
hetjulegt, en framar öllu öðru róm-
antískt. Þeir áttu að selja hraustum
frelsishermönnum (alsírskum Aröb-
um) vopn, og hjálpa þeim þannig
í baráttu þeirra gegn grimmum og
einráðum ofríkismönnum (Frökkum).
Vegna áhættunnar myndu hinir
hughraustu, frelsiselskandi Arabar
með glöðu geði borga hátt verð,
en það skipti ekki öllu máli. At-
hafnaþörf Craigs var þyngri á met-
unum.
Jú, Lange hafði verið snjall.
Hann þarfnaðist sambanda Craigs
í skipaheiminum. Hann þurfti á
skipum að halda, og framar öllu
öðru þarfnaðist hann viljaþreks
Craigs og starfsemi og hann fékk
þetta allt. Þegar Craig hafði tekið
Framhald á bls. 82.
VIKAN 48. tbl. 2J