Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 67

Króm-húsgögn Hverfísgötu 82 - Sfmi 21178

hvasst, þungarok með snörpum
svipum. í einum þeirra sleit fró
okkur fokkuna og seglið rifnaði
í tætlur. Þá var siglingunni lokið.
Bátinn hálffylIti og nú var ekki um
annað að gera en gefa út báru-
fleyginn. Báturinn rétti sig í horf
móti veðrinu og okkur tókst að
ausa hann.
Þannig leið það, sem eftir var
dags og kvöldið og nóttin. Okkur
rak hratt. Við höfðum úti árar
bæði til að halda á okkur hita og
til þess að stýra ofurlítið með. Við
fengum aldrei á okkur brot. Um
miðjan næsta dag sleit frá okkur
bárufleyginn. Þá tókum við til and-
ófs. Þá var mikið farið að lygna,
en litlu síðar gáfust drengirnir upp.
Eg bjó um þá í barkanum undir
slitrum af seglinu. Eftir það and-
æfði ég einn.
— Það sem eftir var dagsins og
alla nóttina?
— Já, alla nóttina.
— Vissirðu hvort drengirnir þínir
voru enn lifandi þegar kom fram á
nótt?
— Ekki alltaf. — En öðru hvoru
varð ég þess var, að þeir voru enn
með lífi.
— Datt þér aldrei ( hug að gef-
ast upp?
— Nei, aldrei. Mér daft aldrei
annað ( hug en þetta: Við fljótum
á meðan guð vill, að við fljótum
Það er hans vernd, sem fleytir okk-
ur.
— Gerðirðu þér einhverja von
um björgun?
— Eg er sjómaður. Sjómaður
sleppir aldrei voninni á meðan sk.el-
in flýtur.
— En segðu mér nú eitt, Péíur,
datt þér aldrei ( hug, þar sem þú
situr þarna klukkustund eftirklukku-
stund og andæfir, að þetta sé til-
gangslaust, að þú hljótir að gef-
ast upp, að eitthvert brotið hljóti að
gleypa bátinn þinn?
— Ojú, manni dettur margt í hug
á sKkum stundum. En ég hugsaði
sem svo — ef það á nú fyrir þér
að liggja Pétur minn, að fara hérna
niður með drengjunum þínum, þá
ímynda ég mér, að drottinn kunni
betur við að sjá þig koma daml-
andi. Þú ert víst nógu mikill misk-
unnar þurfi, þó að þú komir ekki
eins og ræfill.
Hann sagði þetta látlaust með
brosi, sem var blandið djúpri al-
vöru. Og ég hætti að spyrja. Mér
fannst Pétur Hallsson í Tangabúð-
inni stækka fyrir augum mér, um-
myndast þarna, sem hann sat, varð
hann mér ímynd karlmennsku, stál-
vilja og skyldurækni. Það stafaði
frá honum einhverri kyrrlátri tign.
Pétur stóð upp, bjóst til að fara.
— Eitt enn, Pétur. — Veiztu nokk-
uð hvað það var, sem kom Sigurði
Guðbrandssyni til að leita þ(n á
þessum slóðum?
— Ofurlítil lýsisbrák ( sjónum frá
bárufleygnum okkar. En það eitt
hefði ekki dugað. Það er guð, sem
blæs hjálparanum ( brjóst, hvað
hann á að gera, kveikir í honum
grun um hið rétta og eljuna til að
framkvæma það.
— Þakka þér fyrir, Pétur. Þetta
hafði ég gott af að heyral
Pétur hló. — Jæja, jæja, prestur
minn. Það er þá ég, sem er farinn
að prédika yfir þér. — En ég ætla
nú sarpt að koma í kirkjuna til þfn
á jóladag. — Ég þakka þér og ykk-
ur öllum fyrir ykkar aðstoð. —
Gleðileg jóll
Pétur og Guðrún ( Tangabúðinni
voru ( kirkju á jóladag með öll
börnin sín og það var glaður og
fallegur hópur. Og raunar mátti
segja, að við værum öll ( kirkjunni
— allir þorpsbúar sem fótavist höfðu
og gengið gátu milli húsa. Aldrei
fyrr hafði ég fundið það, hvað
innilega við öll vorum sameinuð (
gleði okkar og mótlæti. Og þessi
samhugur fyllti kirkjuna og í dag
var hann með gleðibrag.
Þær höfðu reyndar farið út um
þúfur síðustu söngæfingarnar okk-
ar, því olli jólaróðurinn hans Pét-
urs. En það gerði ekkert til. Það var
þróttur og fögnuður ( söng okkar,
ylur og sannfæring ( hinum yndis-
legu hendingum:
[ dag er glatt í döprum hjörtum,
þvt Drottins Ijóma jól.
Ég stóð lengi úti um kvöldið. Það
var kyrrt veður. Stjörnubjartur vetr-
arhiminn hvelfdist yfir litla þorpinu
okkar. Það var Ijós ( hverjum
glugga og það var eins og litlu
húsin stöfuðu frá sér yl út ( vetrar-
húmið. Vera má, að það hafi verið
af því, að við höfðum öll skynj-
að miskunn guðs síðustu dagana,
Ijósið af hæðum sem vitjar vor til
að lýsa þeim, sem sitja ( myrkri
og skugga dauðans — og til að
beina fótum vorum á friðarveg.
Og á þessari stundu fann ég það,
að ég var hjartanlega ánægður
með þorpið, sem forsjónin hatði út-
hlutað mér sem verkahring. Og það
átti ég fyrst og fremst Pétri (
Tangabúðinni að þakka og jóla-
róðrinum hans.
Ég kom ( þorpið fyrir nokkrum ár-
um, messaði ( gömlu kirkjunni
minni. Á bekkjunum fyrir framan
mig sá ég nokkur kær andlit, sem
lifðu með mér kvöldið, sem gerði
okkur öll eins og við áttum að
vera.
Á eftir gekk ég út ( kirkjugarð
að leiði Péturs Hallssonar. I huga
mér kom Þorláksmessa löngu liðin.
— Vertu viss, Pétur! Guð hefur
kunnað betur við, að þú komst
damlandi. ★.
VIKAN 48. tbl. gy