Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 18

Framhaldssagan 22. hlufi
eftir Sergeanne Qelon
— Nei, sagöi konungurinn. — Við skulum geyma hana þar til kem-
ur að sérstaklega mikilvægum tækifærum — til dæmis þegar við
tökum á móti persneska ambassadornum.
Hann leit upp og á Angelique. Hún hneigði sig djúpt.
— Komið hér, Madame. Þér voruð í Suresnes í gær, var ekki svo?
Hann hafði aftur náð sinni venjulegu kurteisi og hinum fáguðu
hreyfingum, en það þurfti meira til að bæla reiði Angelique.
Binet hvarf út í fjarri enda herbergisins í leit að hæfilegri hárkoliu.
Hann hafði tileinkað sér tillitssemi hins sanna hirðmanns.
— Gefið mér einhverja skýringu á ósvífni yðar, sagði konungurinn
lágt. — Ég finn ekki í yður eina eftirsóttustu hefðarkonu hirðarinnar.
— Og ég finn ekki i yður kurteisasta einvald heimsins.
— Ég ann því, hvernig reiðin kemur augum yðar til að skjóta
neistum, og þessum litlu dráttum, sem fara um nasvængi yðar. Ég
býst við að ég hafi verið einum of ruddalegur.
— Þér voruð.... fyrirlitlegur. Hefði drottningin verið þarna lika,
hefðuð þér litið út nákvæmlega eins og hani á haug.
— Madame....! Þér eruð að tala við kónginn.
— Nei, aðeins karlmann, sem leikur sér að hjörtum kvenna.
— Hvaða kvenna?
— Mademoiselle de la Valliére.... Madame de Montespan.... Sjálfr-
ar mín.... 1 raun og veru allra kvenna.
—■ Þetta er umfangsmikill leikur, sem þér sakið mig um að leika.
Hvernig getur nokkur þekkt hjarta konunnar? La Valliére hefur of
mikið hjarta. Madame de Montespan hefur ekki nóg. Og hvað yður
snertir — ef ég aðeins gæti verið viss um, að ég væri að leika mér
að hjarta yðar! En því hefur enginn náð ennþá.
Angelique drúpti höfði. Hann hafði hitt i mark. Hún beið eftir loka-
högginu, sem myndi reka hana frá honum að eilifu.
— Þér eruð þrákollur, sem ekki vill láta undan, sagði konungurinn.
Hún leit upp. Dapurleikinn í rödd hans snart hana.
— Ekkert hefur gengið rétt í dag, sagði hann. — Ég var í miklu
uppnámi vegna sorgar Mademoiselle, Þegar ég sagði henni, að ég hefði
ákveðið að taka hjónaband hennar til athugunar aftur. Henni þykir
vænt um yður. Farið og huggið hana.
— Hvað um Monsieur de Lauzun?
— Ég veit ekki enn, hvernig vesalings Péguilin bregzt við þessu.
Ég býst við, að hann sé örvæntingu sleginn. Hann varð fyrir miklum
vonbrigðum. En ég veit hvernig á að bæta honum þetta upp. Sáuð
þér Baktiari Bay?
— Já, Sire, svaraði Angelique.
— Hvernig standa málin?
— All sæmilega, held ég.
Dyrnar opnuðust og inn kom Lauzun, augu hans uppglennt og hár-
kollan dálítið úr lagi.
— Sire, bunaði hann út úr sér, án þess að færa fram nokkra afsök-
un fyrir þéirri truflun, sem hann olli. •— Ég er kominn til að spyrja
yðar hágöfgi, hvað ég hafi gert til að verðskulda slíka vanvirðu af
yðar hendi.
— Svona, gamli vinur, svona, rólegur nú, sagði konungurinn lágt.
Honum fannst greinilega, að reiði vinar hans væri réttlætanleg.
— Nei, Sire, nei! Ég get ekki afborið slíka auðmýkingu. Með drama-
tískum tilburðum dró hann sverð sitt úr slíðrum og rétti konunginum
það. — Þér hafið rænt mig heiðri mínum, takið nú lif mitt einnig. Takið
það! Ég er orðinn þreyttur á lífinu! Ég hata lífið!
— Reynið að stjórna yður, Monsieur.
— Nei, nei, þetta er endirinn. Takið líf mitt, segi ég, drepið mig,
Sire, drepið mig.
—• Péguilin, ég veit, að þetta hlýtur að valda yður sorg, en ég skal
bæta yður það upp. Ég skal setja yður svo hátt, að þér þurfið ekki lengur
Jg VIKAN 49. tbl.
að sjá eftir því hjónabandi, sem ég hef nú tekið frá yður.
— Ég vil ekki gjafir yðar, Sire. Ég get ekki tekið á móti neinu frá
prinsi, sem hefur gengið á bak orða sinna!
— Monsieur de Lauzun! hrópaði konungurinn með röddu, sem skalf
eins og sverðsblað.
Angelique rak upp lágt hljóð. Lauzun tók nú eftir henni og beindi
reiði sinni að henni.
— Svo þú ert hérna, asninn þinn! Hvernig gaztu verið svona mikið
fífl! Hvert varstu eiginlega að æða í gær, til að reyna bólfimi þína,
þegar ég hafði beðið þig að hafa auga með hreyfingum prinsins og
sonar hans.
—- Þetta er nóg, Monsieur, sagði konungurinn ískaldri röddu. —
Farið héðan undir eins. Ég get skilið hugarástand yðar, en ég vil ekki
hafa yður við hirðina, ef þér getið ekki sætt yður við orðinn hlut.
— Sætt! Hah! Sætt! Þetta var fallega sagt, Sire! Þér viljið ekkert
nema þræla í kringum yður. Ef þér fyrir einhverja eigin duttlunga
leyfið þeim að lyfta höfðinu um svosem þumlung, er það aðeins með
því skilyrði að þeir drúpi því þeim mun meira og falli í duftið, um
leið og þér breytið um hugsunarhátt — ég grátbið yðar hágöfgi um
að leyfa mér að fara. Ég mun alltaf með ánægju þjóna yður, én ég
mun aldrei skriða....
Lauzun skálmaði út, án þess að gæta nokkurra siðareglna.
Konungurinn leit kuldalega á Angelique.
— Á ég að fara, Sire? spurði hún og leið illa.
Hann kinkaði kolli.
-- Og gleymið ekki að hugga Mademoiselle, um leið og þér komið
til Parisar.
— Ég skal gera það, Sire.
Konungurinn gekk að spegli sínum. — Ef það væri kominn ágúst-
mánuður, Monsieur Binet, myndi ég segja að veðrið væri stormasamt.
— Rétt, Sire.
— Því miður er ekki ágúst, andvarpaði konungurinn. — Hafið þér
lokið vali yðar, Monsieur Binet?
— Já, Sire. Þetta er mjög glæsileg hárkolla. Tvær lokkaraðir eftir
miðlínunni bæta hvorki við hæð né breidd. Ég kalla þessa hárkollu
„ambassadorinn“.
— Gott. Þér veljið alltaf rétt, Binet.
— Madame du Plessis-Beiliére sló mér oft gullhamra fyrir það. Gerið
svo vel að drúpa höfði lítið eitt, Sire, svo ég geti komið hárkollunni
fyrir.
— Ójá, þá man ég það, það var í gegnum Madame du Plessis, sem
þér komuð í mina þjónustu. Hún mælti með yður við mig. Ég býst við,
að hún hafi þekkt yður lengi?
— Já, mjög lengi, Sire.
Konungurinn leit i spegilinn í gullbronzrammanum.
— Hvert er yðar álit?
— Sire, hún er sú eina, sem yðar er verð.
— Þér skiljið mig ekki. Ég var að tala um hárkolluna.
— Ég líka, Sire, svaraði Binet og leit niður.
Þegar Angelique kom inn i stóra salinn spurði hún, aftir hverjum
væri verið að bíða. Allir hirðmennirnir voru klæddir í sitt bezta skart,
en enginn vissi til heiðurs hverjum það var.
— Ég þoi að veðja, að það eru Rússarnir, sagði Madame de Choisy
við hana.
— Ætli það sé ekki konungur Póllands? Konungurinn var að tala
um hann fyrir fáeinum andartökum við Madame de Montespan, sagði
Angelique og gladdist yfir því að hafa, aldrei þessu vant, upplýsingar
frá fyrstu hendi.
— Það er að minnsta kosti einhver erlendur erindreki. Konungpirinn