Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 43

að hefja leit að honum, er hann
birtist allt í einu í dyrunum þétt-
fullur og Ijómandi af ánægju.
Við höfðum séð, að Tryggvi lagði
leið sína niður í kjallarann og stór-
furðaði okkur á, hvernig þessi und-
ur gátu gerzt í svo skjótri svipan.
En brátt gaf Tryggvi okkur fullnægj-
andi skýringu. Saga hans var á
þessa leið:
Erindi hans niður í kjallarann
var að leita sér að náðhúsi. Hon-
um gekk illa að finna það. í einu
skoti sá hann, hvar mikil víntunna
var á stokkum með krana í. Hon-
um þótti lítil kurteisi að ganga svo
fram hjá tunnunni að prófa ekki,
hvernig drykkurinn bragðaðist. En
ekkert ílát var sjáanlegt. Tryggva
varð þó ekki ráðafátt í þetta sinn
frekar en endranær. Hann lagðist
upp í loft undir kranann, sem var
í mátulegri hæð, skrúfaði frá og
lét mjöðinn renna ofan í sig. Drykk-
urinn bragðaðist ágætlega og
fannst honum hann nú loks vera
alsæll. En sú alsæla stóð ekki lengi.
Allt í einu stendur yfir honum af-
greiðslupía háhrópandi Jessus-koss!
díó míó! díó míó! sem þýðir Jesús
kross, Guð minn, Guð minn. Og í
sömu svipan jós hún yfir gestinn
óbóta skömmum á móðurmáli sínu,
sem hann auðvitað ekki skildi, en
þó nóg til þess, að hann vissi að
hún kallaði hann þjóf og fyllibyttu
eða eitthvað þvíumlíkt.
En Tryggvi var snarráður hér sem
annars staðar. Hann skreiddist á
fætur, tók stúlkuna í fang sér og
kyssti hana með feikilegri blíðu.
Við þetta slumaði svo ( henni, að
hún lét málið niður falla að fullu.
Þegar Tryggvi hafði sagt okkur
frá þessari frægðarför sinni, gerð-
ist hann nokkuð fyrirferðarmikill.
Hann heimtaði, að við hættum að
drekka þetta andskotans hland, sem
við vorum með, og drykkjum al-
mennilegt vín, og lét mig vita, að
hann hefði ekki bjargað lífi mínu
til þess eins að þurfa að horfa upp
á mig drekka hland eins og mál-
lausa skepnu.
HRAFNTINNUDANS.
Við Davíð hlýddum, og upphófst nú
hin skemmtilegasta drykkja, sem
Tryggvi stjórnaði með miklum skör-
ungsskap, enda var hann allt í
senn leikari, leikstjóri og leikrita-
skáld, svo sem alkunnugt er.
Nú sögðu leikstjórnarhæfileikar
hans til sín. Hann heimtaði, að við
settum á svið eitthvað, sem gest-
irnir í veitingastofunni hefðu gam-
an af. Við Davíð vorum fúsir til
þess, en Valdimar lagði fátt til mál-
anna og horfði ómildum augum á
vínið, sem nú freyddi í glösum okk-
ar.
Tryggvi tók nú stjórnina alger-
lega ( sínar hendur. Fyrst skipaði
hann okkur að syngja „Buldi við
brestur" o.s.frv. Þv( næst skipaði
hann okkur öllum að syngja ein-
söng. Það gerðum við Davíð, en
ekki man ég nú, hvaða lög við
sungum, en gestirnir tóku söng okk-
ar vel og klöppuðu fyrir okkur.
Þá kom röðin að Valdimar bónda.
Hann harðneitaði að syngja ein-
söng og bar öllu við. En leikstjór-
ar verða að halda uppi aga, eins
og kunnugt er, og frá því var
Tryggvi engin undantekning. Hann
óð að Valdimar, hristi hann til og
hótaði lífláti eða einhverju öðru
verra, ef hann hlýddi ekki tafar-
laust. Valdimar fór lengi undan
með hægð, en er hann sá, hve ein-
beittur stjórnandinn var, kaus hann
lífi að halda í lengstu lög, og tók
að syngja með heiðarlegri viðleitni
passíusálm með æði langdregnu
lagi.
Leikstjórinn hlýddi þungbrýnn á
hann syngja allmörg vers, en er
hann þóttist sjá þess merki, að
Valdimar ætlaði að syngja sálm-
inn til enda, þraut hann þolin-
mæði og óð að honum með reiddan
hnefa og hótaði á ný Kfláti, ef
hann hætti ekki tafarlaust þessu
helvítis söngli. Hinn síprúði bóndi
Valdimar á Kálfaströnd, sem mun
hafa verið gjörsamlega óvanur
hegðun leikstjóra, varð svo yfir sig
hissa á hamförum ástvinar síns og
leiðsögumanns, að hann setti gjör-
samlega hljóðan og datt ekki af
honum né draup, það sem eftir
var kvöldsins.
En nú ákvað leikstjórinn að sýna
nýjan og sérstæðan skemmtiþátt.
Á kærleiksárum okkar Tryggva í
Kaupmannahöfn, þegar ég kynnti
hann fyrir hans ágætu konu, hafði
hann stundum séð mig skemmta
bæði mér og öðrum með þv( að
sveifla dömum upp á öxl mér og
dansa þannig með þær einhvern
spruklanda.
Ég hafði náð mikilli leikni í þess-
ari konst, og var sú þyngsta, sem
ég dansaði þannig með 180 pund
eða meir. En mismunandi voru við-
brögð stúlknanna, er þær komu á
öxl mér. Sumar voru hálf hræddar,
en aðrar voru stæltar sem stál-
fjöður og nutu skemmtunarinnar.
Tryggvi tók nú f axlir Davíðs og
dró hann fram á gólfið. Þar setti
hann stól fyrir hann og skipaði
honum að setjast. Davíð hlýddi og
vissi þó ekkert, hvað til stóð. Svo
gaf Tryggvi okkur stuttar, en á-
kveðnar fyrirskipanir. Ég skyldi
sýna ítölunum hinn umgetna dans,
og að honum loknum leggja döm-
urnar í hnjáskaut Davíðs, en hann
yrkja eða lesa Ijóð yfir hverri
blómarós, sem ég færði honum
þannig. Áður en leikþátturinn hæf-
ist, skyldi ég tilkynna, að Dav(ð
væri prestur norðan úr íshafi, sem
væri reiðubúinn að lesa bænir ó-
keypis yfir hverri þeirri meyju, sem
lögð yrði í hnjáskaut hans.
m
om
þaö er* auÓséö...
0M0
sScisar
hvítasta
Já, þaö er auövelt að sjá að OMO
skilar hvítasta þvottinum. Sjáið
hve skínandi hvítur hvíti þvottur-
inn verður og einnig verða litirnir
skærri á litaða þvottinum sé OMO
notaö. Löðrandi OMO, gerir þvot-
tinn ekki aðeins hreinan heldur
einnig hvitari. Reynið OMO og þér
munuð sannfærast.
þvottinum!
X-OMO ie5/lC-644«
VIKAN 49. tbl.