Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 44

Ekki var um annað að ræða en
hlýða. „Tilbúnir, byrjið", skipaði
Tryggvi. Eg arkaði til íðilfagurrar
hrafntinnu, sem ég hafði óður dans-
að við um kvöldið, bauð henni upp
og gerði skiljanlegt, hvað til stóð.
Hún hló og var til í tuskið. Þessi
fyrsta tilraun tókst svo vel, að fleiri
hrafntinnur urðu strax æstar í að
reyna. Eg afhenti þær jafnharðan
í hnjáskaut Davíðs, sem ekki lét
standa á Ijóðunum. Hin karlmann-
lega rödd hans hafði undra áhrif
mál þessa fólks, og kannaðist það
lítið við Island. Einn herrann var
þó svo fróður, að hann vissi að
ísland var landspilda í Norður-Nor-
egi. Nokkrir höfðu þó heyrt getið
um Heklu, Geysi, Reykjavík og
Teigarhorn, án þess þó að vita,
hvar þeir staðir væru á jörðinni.
KATARÍNA.
toks kom að því, að veitingastaðn-
um var lokað, og héldum við af
stað áleiðis niður í Capríborg. Þá
streymdi einnig sagnfræðilegt rím
alla leiðina heim á náttstað okkar,
sem var um það bil hálftíma gang-
ur. Þetta kvöld var Davíð hið tal-
andi skáld.
Tryggvi var svo furðu lostinn, að
það gjörsamlega rann af honum
móðurinn og steinhætti að yrkja.
En með sjálfum mér harmaði ég, að
öll þessi Ijóð, sem þarna voru mælt
af munni fram, skyldu renna út í
bláinn. Mörg af þeim voru of góð
til þess.
Katarína, sem mér tókst að skrifa
niður jafnharðan. Þetta Ijóð hefur
nú verið margprentað og lítið
breytt. Næsta dag kvöddum við
Caprí og héldum til Rómar. Þar
skildust leiðir.
Að lokum vil ég þakka félögum
mínum fyrir samfylgdina. Þegar ég
nú aldinn að árum, lít yfir farinn
veg, finnst mér þetta ferðalag hafi
skilið eftir nokkrar af allra Ijúfustu
minningum, sem ég á til í sól-
skinssafni endurminninga minna.
OPUS-10 SETTIÐ
hefir vakið mikla athygli sakir fegurðar og vandaðs frágangs. OPUS-IO er teiknað af
Árna Jónssyni húsganga-arkitekt. — Efnið er þrautvalið TEAK og kantlímingin er úr
þykku, massivu teak. Botninn er heill og verndar dýnuna frá skemmdum. Tvær lengdir
og breiddir fáanlegar.
HOSGAGNAVERZLUN ÁRNA JÓNSSONAR
Laugavegi 70 — Sími 16468.
á stúlkurnar, þó þær skildu ekki
orð í því, sem hann sagði. Þær
horfðu heillaðar á þennan ásjálega
íshafsprest, sem auðsjáanlega var
ófeiminn við að sitja undir þeim.
En látbragð þeirra gaf þó ótvírætt
til kynna, að þær renndu grun í,
að ekki væri hvert orð sannheilagt,
sem klerkur las yfir þeim.
Þannig héldum við áfram góða
stund við mikinn fögnuð áheyrenda,
unz búið var að lesa yfir öllum
hrafntinnunum, sem kærðu sig um
heilagleikann. Þá gaf leikstjórinn
merki um að þættinum væri lokið.
Hófust þá enn æsingarfull fagn-
aðarlæfi, sem aldrei ætluðu að taka
enda, en leikstjórinn var svoánægð-
ur með frammistöðu okkar Davíðs,
að hann gaf okkur leyfi til frjálsra
skemmtana, það sem eftir var
kvölds.
Við sögðum nú ítölunum einhver
frekari deili á okkur, en landa-
fræði virtist ekki vera aðal áhuga-
vorum við orðnir þrem klukku-
stundum á eftir þeim tíma, sem
við áttum að vera komnir á hótelið.
Þegar út kom, var mesti vígamóð-
urinn runninn af Tryggva. Hann
friðmæltist nú við Valdimar, faðm-
aði hann og kyssti, en kvaðst þó
ekki snúa aftur með það, að leik-
ari gæti hann aldrei orðið, enda
þótt hann væri allra manna bezt
af guði gerður.
Það hafði oft borið við á þessu
ferðalagi, að Tryggvi skoraði á
Davíð í kappyrkingu. Davíð tók því
ætíð heldur dræmt, en þá sjaldan
hann lét tilleiðast fannst mér
Tryggvi hafa betur, enda var hann
með allra hraðskældustu mönnum,
sem ég hef fyrirhitt. Nú gat hann
ekki stillt sig og skoraði enn á
Davíð að mæta sér. En í þetta sinn
var sannur eldmóður runninn á
Davíð. Hann orti reiprennandi um
allt, sem hann sá og heyrði í kring-
um okkur, og af vörum hans
Þegar við komum niður á hótelið,
vakti eftir okkur ung hrafntinna,
fiskimannsdóttir þar úr borginni,
Katarína að nafni. Þetta var fríð
stúlka fremur smá vexti, eins og
ítalir eru yfirleitt, svört á brún og
brá. Stundum ærslaðist hún og hló,
en þess í milli gat hún verið alvar-
leg, en alltaf voru hin tinnusvörtu
augu hennar heillandi, en gátu þó
skotið gneistum, ef henni mislíkaði.
I þetta sinn tók hún á móti okk-
ur stúrin og syfjuleg og stórhneyksl-
uð yfir óstundvisi okkar sem von-
legt var. Hrafntinnuaugu hennar
gneistuðu til okkar, en er hún sá,
hve glaðir og góðir við vorum,
færðist óðara heillandi bros yfir
sólbrúnt andlit hennar. Ekki leið
á löngu, þar til Davíð bætti fyrir
brot okkar. Hann greip Katarfnu
litlu og dansaði við hana „taran-
tella" þarna á ganginum. Síðan
setti hann hana á kné sér og mælti
nú af munni fram hið alkunna Ijóð
Fimmdægra
Framhald af bls. 15.
þeim, hvernig sjálfsvirðingu hans
hefði verið misboðið. Þeir sögðu:
„Feður okkar eru Kka sífellt að
rífast í okkur út af því, að við sýn-
um lífsstarfi þeirra engan áhuga.
En við höfum ekki látið þetta á
okkur fá vegna ánægjunnar af að
umgangast þig. En þegar við nú
sjáum, að þú átt við sömu mæð-
una að stríða og við, þá veldur
það okkur þungum áhyggjum".
Þá mælti konungssonurinn: „Það
væri blátt áfram ræfilslegt að híma
hérna eftir aðra eins óvirðingu. Við
ættum að halda hópinn og fara
héðan, úr þvf að við erum undir
sömu raunirnar seldir. Því að:
Sá er virðir sjálfan sig,
sér og metur hvað hann getur.
VIKAN 49. tbl.