Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 48

Mark II
Sfálfvirka
f>vottavélin
meö suðu
★ FLJÓTVIRK: Þar sem Mark II
þvottavélin notar ekki aS-
eins kalt vatn heldur einn-
ig heitt, flýtir það mjög fyr-
ir upphitun ó vatninu í
suSu.
★ ÓDÝR í REKSTRI: Rafmagns-
hitun ó köldu vatni í suðu
er dýr. — Mark II þvotta-
vélin notar vatnið úr hita-
kerfi hússins. — Það er ó-
dýrt.
★ FJÖLBREYTTAR ÞVOTTA-
STILLINGAR:
★ Stillanlegt hitastig ó
vatni 100° - 60° - 40° -
kalt.
★ Stillanlegur þvottatími
upp í 15 mínútur.
★ Sérstakt þvottakerfi fyr-
ir ull og annan við-
kvæman þvott.
★ Stillanlegt vatnsmagn,
eftir magni þvottarins.
Sparar upphitun ó
óþarfa vatnsmagni.
O.Johnson&Kaaberhf.
Sætúni 8. — Sími 24000.
Heimilistœki hf.
1 Hafnarstræti 1. - Simi 20455.
er ekki mannabústaðir. Farðu heim
til mín og leggðu þig í rúmið mitt''.
Hverhlýtur gerði eins og honum var
boðið, en honum varð sú skyssa ó
að fara upp í rangt rúm. En í rúm-
inu ló dóttir lögregluþjónsins, sem
Dramblót hét. Hún var fríð stúlka
og fönguleg. Þetta kvöld ótti hún
von ó pilti, sem hún var óstfangin
af, og þegar hún varð mannsins
vör, hugsaði hún: „Þetta er kær-
astinn minn". Og í níðamyrkri næt-
urinnar gaf hún sig honum ó vald
samkvæmt hinu himneska ritúali.
Lótusaugu hennar og liljufríða and-
lit Ijómaði af gagntakandi sælu.
Svo mælti hún: „Þú yrðir ekki einu
sinni ó mig og segir ekkert fallegt
við mig. Hvað kemur til"? Hann
svaraði:
„Hver hlýtur það sem honum
ber".
Þegar stúlkan heyrði þetta, hugs-
aði hún með sér-. „Óvarkárnin kem-
ur manni í koll". Hún hellti yfir
hann óþvegnum skömmum og rak
hann á dyr.
Er hann ráfaði um eina verzlun-
argötuna í döpru skapi, kom hann
í flasið á brúðguma, som Gleiðgosi
hét. Hann kom þrammandi í broddi
fylkingar undir háværum trumbu-
slætti. Hverhlýtur slóst í hópinn. En
þar sem brúðkaupsathöfnin skyldi
fara fram innan stuttrar stundar,
stóð brúðurin, er var kaupmanns-
dóttir, fyrir utan dyrnar á húsi föð-
ur síns, sem var við aðalgötuna.
Brúðurin stóð á upphækkuðum palli
með sóltjaldi, sem reistur hafði ver-
ið í tilefni athafnarinnar. Og þarna
stóð brú&urin í sínu glæsilega brúð-
arskarti.
En rétt í þessum svifum kom
bandóður fíll æðandi eftir götunni.
Hann hafði drepið fílrekann og
slitið af sér öll bönd. Skrúðfylking-
in tvístraðist á svipstundu. Allir
tóku til fótanna skelfingu lostnir og
hlupu í allar áttir. Meðal þeirra var
brúðguminn, sem hvarf eins og eldi-
brandur út í buskann. En á hætt-
unnar stund kom Hverhlýtur auga
á stúlkuna, þar sem hún stóð á
pallinum skjálfandi af hræðslu.
Hann hljóp til hennar og mælti:
„Vertu óhrædd. Eg skal bjarga
þér". Hann greip utan um stúlkuna
og gaf fílnum vel útilátinn snopp-
ung fullkomlega rólegur. Og af því
að það var vilji forlaganna, þá
hunzkaðist fíllinn í burtu. í sama
mund kom brúðguminn aftur fram
á sjónarsviðið ásamt vinum og
vandamönnum. En hann kom of
seint, því að annar maður hélt
um hönd brúðurinnar. Þegar brúðg-
uminn sá þetta, kallaði hann á til-
vonandi tengdaföður sinn og mælti:
„Komdu hérna, tengdafaðir! Þetta
er óhæfa. Þú gafst mér hönd dótt-
ur þinnar, en nú hefur þú gefið
hana öðrum manni". „Herra minn",
svaraði faðirinn, „eg flýði undan
fílnum eins og fleiri. Eg var að
koma um leið og þið og veit ekki,
hvað um er að vera".
Hann sneri sér að dóttur sinni
og mælti: „Þetta sæmir þér ekki,
dóttir góð. Segðu mér, hvernig á
þessu stendur". Hún svaraði: „Þessi
maður bjargaði lífi mínu úr bráðri
hættu. Enginn maður skal fá að
halda um hönd mína meðan eg lifi
nema hann".
Þegar fréttir af atburði þessum
fóru að berast um borgina, var
kominn hábjartur dagur. Fréttin
barst konungsdótturinni til eyrna,
og hún skundaði á staðinn. Dóttir
lögregluþjónsins fékk og fregnir af
því, hvað gerzt hafði, og hún kom
einnig á vettvang. Og þegar kon-
ungurinn frétti um allan þennan
mannsöfnuð, fór hann líka á stúf-
ana til að fá að vita, hvað um
væri að vera. Hann ávarpaði Hver-
hlýt og mælti: „Tala þú hispurs-
laust. Hvað er hér um að vera"?
Hverhlýtur svaraði:
„Hver hlýtur það sem honum
ber".
Konungsdóttirin minntist nætur-
innar og mælti:
„Hljóðar guðs lögmál í heimi
hér".
Þá mælti dóttir lögregluþjónsins:
„Ahyggjur engar hug minn
hrjá".
Og er kaupmannsdóttirin heyrði
þetta, mælti hún:
„Enginn tekur neitt mér frá".
Konungurinn lýsti því yfir, að all-
ir mættu frjálsir fara. Hann komst
að hinu sanna með því að tengja
saman söguþættina. Og hann sló
botninn í söguna með því að gefa
Hverhlýt dóttur sína og þúsund jarð-
ir. Þá minntist hann þess, að hann
VIKAN 49. tbl,