Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 49
0 FYRSTIDRATTUR IO.JAN.
^ADALVINNINGUR 1.5 MltllON 1
16280 VINNINGAR
FJORÐIHVER MIÐIVINNUR
ODREGIÐ 5.HVERS MANAÐAR
átti engan son, svo að hann gerði
Hverhlýt að erfðaprinsi. Og erfða-
prinsinn lifði vel og lengi með
fjölskyldu sinni og naut gæða lífs-
ins í ríkum mæli.
Og í 111 bók þessi skemmtilega en
stutta saga:
SMJÖRBLINDl BRAHMANINN.
í bæ einum bjó einu sinni brah-
man, sem Fórnfús hét. Konan hans
var laus á kostunum og hélt fram
hjá manni sínum. Hún var stöðugt
að baka kökur úr sykri og smjöri
handa elskhuga sínum og hafði
mann sinn að ginningarfffli.
Dag einn kom eiginmaðurinn til
hennar og mælti: ,,Hvað ertu eigin-
lega alltaf að baka? Og hvert ertu
einlægt að fara með allar þessar
kökur? Segðu eins og er". En konan
var jafn ráðsnjöll og hún var ófyrir-
leitin. Hún greip til lyginnar og
sagði: ,,Þú veizt um musteri hinnar
blessuðu gyðju hérna rétt hjá. Eg
fer þangað til að biðjast fyrir, og
kökurnar eru mínar fórnargjafir til
gyðjunnar". Hún tók kökurnar í
nugsýn eiginmannsins og hélt af
stað til musterisins. Hún hélt, að
maðurinn tryði því statt og stöðugt,
að hún væri að búa til allt þetta
góðgæti handa gyðjunni.
Þegar hún kom að musterinu,
fór hún rakleitt niður að ánni til
að lauga sig samkvæmt helgisið-
unum. Á meðan hún var að lauga
sig, kom maður hennar að muster-
inu úr annarri átt og faldi sig á
bak við gyðjulíkneskið. Þegar kon-
an var búin að lauga sig, gekk
hún inn í musterið, dýfði fingrum
í vatnslaug, smurði sig, kveikti á
reykelsi og bar fram fórn: ,,Ó, þú
heilaga gyðja, hvaða leið er til að
gera manninn minn blindan"?
Brahmaninn, sem hafði falið sig
á bak við líkneskið, svaraði í kven-
legum málróm: „Gefir þú honum
smjör og smjörkökur í alla mata,
þá verður hann blindur á skömm-
um tfma".
Hið lausláta kvendi lét blekkj-
ast af þessum trúverðugu orðum.
Hún lét ekki á sér standa að gefa
manni sínum smjör og smjörkökur
hvern einasta dag. Dag nokkurn
mælti brahmaninn: ,,Góða mín, eg
er að tapa sjóninni". Þegar konan
heyrði þetta, hugsaði hún: ,,Ham-
ingjunni sé lof"!
Þegar friðillinn fékk að vita þetta,
hugsaði hann: „Karlinn er orðinn
blindur. Hvað þarf eg þá að vera
hræddur við hann"? Friðillinn heim-
sótti því konuna óragur upp á hvern
dag.
En svo fór að lokum, að brah-
maninn stóð dólginn að verki,
lumbraði á honum með lurk, svo
að hann geispaði kolunni, skar nef-
ið af konugálunni sinni og rak hana
á dyr.
í fimmtu bók segir m.a. frá lærðu
mönnunum, sem fóru að skapa Ijón,
og vel gæti átt við kjarnorku-
glæframenn nútímans:
LÆRÐIR MENN FÓRU AÐ SKAPA
LJÓN.
Einu sinni voru fjórir brahman-
ar í þorpi einu og voru þeir tengd-
ir sterkum vináttuböndum. Þrír
þeirra höfðu náð hátindi alls lær-
dóms, en þá skorti dómgreind. Sá
fjórði hafði ímugust á lærdómi, en
hann hafði meðfædda dómgreind.
Dag einn komu þeir saman til
skrafs og ráðagerða. Þeir sögðu:
,,Hvað gagnar menntun og lær-
dómur, ef menn sitja að staðaldri á
sömu hundaþúfunni, ef ekki er
reynt að vinna hylli kónga og
græða fé? Hvað sem við gerum,
þá er það höfuðskilyrðið að fara
til annars lands".
Þeir lögðu því upp í ferðalag. En
þeir höfðu ekki langt farið, þegar
hinn elzti þeirra mælti: ,,Einn af
okkur fjórum er ómenntaður glóp-
ur, sem ekkert hefur til brunns að
bera nema skynsemisglætuna. Eng-
inn fær unnið hylli konunga með
brjóstvitinu einu saman, hafi hann
enga menntun hlotið. Við getum
þess vegna ekki látið hann fá hlut-
deild í því, sem við kunnum að
vinna okkur inn. Það er því bezt,
að hann snúi við og fari heim".
Þá mælti annar þeirra: „Vinur
sæll, þú ert algerlega menntunar-
snauður. Farðu því bara heim". Þá
mælti hinn þriðji: ,,Nei, þetta er
illa gert. Við höfum leikið okkur
saman frá því að við vorum smá-
snáðar. Komdu bara með okkur,
vinur minn, og þú skalt fá hlut-
deild í því, sem við öflum".
Þegar þeir voru orðnir ásáttir
um þetta, héldu þeir áfram ferð
sinni. Er þeir voru að fara um skóg
nokkurn, fundu þeir bein úr Ijóni.
Þá mælti einn f jórmenninganna:
„Hér gefst okkur ágætt tækifæri
til þess að prófa, hverju við fáum
áorkað með þekkingu vorri. Hér
liggja bein úr dauðu dýri. Við
skulum lífga það við með þeirri
þekkingu, sem við höfum aflað okk-
ur með þrautseigju og erfiði". Og
hann bætti við: „Eg veit, hvernig á
að setja saman beinin". Annar
mælti: „Þetta er Ijón. Ef þið lífgið
það við, þá drepur það okkur alla".
„Þú ert heimskingi", svöruðu hin-
ir, „og okkur kemur ekki til hugar
að eyðileggja ávöxt þekkingar okk-
ar". Þá mælti maðurinn með brjóst-
vitið: „Ur því svo er, þá hinkrið
við eitt augnablik, á meðan eg
klifra upp í tréð hérna".
Þegar hann var komnn upp í
tréð, tók Ijónið fjörkipp, þaut upp
og drap þremenningana umsvifa-
laust. Þegar Ijónið var komið úr
augsýn, renndi maðurinn með
brjóstvitið sér niður úr trénu og
hélt henmleiðis.
Og svo er hér síðasta sagan í þess-
ari skemmtilegu, sígildu bók, sem
VIKAN 49. tbl.