Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 52
andinn hjólberann og hélt heim ó
leið.
Hér endar Fimmta bók Panchat-
antra, og nefnist hún „Vanhugsuð
verk". Fyrsta erindið hljóðar þann-
ig:
Varastu ætíð vanhugsuð verk,
er valda þér kvöl og pínu.
I rakarans fótspor fetaðu ei,
svo fargir ei lífu þínu.
Hér endar PANCHATANTRA.
Krishna". Hún var ó dönsku og
varð mér ókaflega kær. Þó vakn-
aði löngun hjó mér til að lesa hana
ó frummólinu, sem er sanskrít.
— Það varð svo úr, að ég fór til
Péturs Halldórssonar, síðar borgar-
stjóra, en hann ótti þó bókaverzl-
un Sigfúsar Eymundssonar, og bað
hann um að panta fyrir mig ein-
hverja kennslubók í Sanskrít ó
ensku. Þetta gerði Pétur, og nokkru
síðar kom svo bókin.
— Þú hefur svo lært mólið af
henni hjólparlaust?
og hjólpaði mér mikið við að kom-
ast niður í því. Eftir að ég kom
svo heim, þýddi ég BHAGAVAD-
GITA úr Sanskrít, og kom hún út
1939.
— Það hefur tekizt giftusamlega?
— Jó, en ég var samt ekki ó-
nægður. Eg þýddi hana ó óbundið
mól — treysti mér ekki í Ijóðin,
því ég hef aldrei verið sterkur ó
því sviði.
— Það er ekki að sjó ó þessari
þýðingu þinni núna.
— Nei, þetta hefur breytzt dólít-
urinn sé ekki fullkominn. Hann nær
samt tilgangi sínum að mínu áliti.
Ég var ákaflega ánægður með að
hafa lokið þessu ætlunarverki mínu,
ef má segja sem svo, og finnst
ég hafa náð því takmarki, sem ég
setti mér.
— Ertu þá hættur, eða hvað?
— Nei, það er víðs fjarri. Það
væri þá lítið gaman að lífinu, ef
maður hefði ekki eitthvað til að
glíma við. En ég ræðst ekki í ann-
að eins verk og þetta aftur, það
er ég nokkuð viss um. Samt tók
x
X
X
X
X
X
X
X
X
ix
X
X
X
X
X
X
X
X
X
X
3ðxKMtt**Sa**K2S2K>MMS*KWx53SSSH H O NI
»
R
Ft
R
WXi
EGGERT KRISTJÁNSSON SCO.HF. SflVII 11400
Á það er minnzt lítillega hér að
framan, að bókin sé þýdd beint
úr Sanskrít, og að þýðandinn sé
Sören Sörensson, en hann starfar
sem eftirlitsmaður hjá Borgarlækn-
isembættinu í Reykjavík. Ég veit
ekki um annan íslending, sem er
það vel að sér í þessu tungumáli,
að hann gæti leyst þetta verk af
hendi eða annað svipað. í sann-
leika sagt hef ég rökstuddan grun
um að Sören sé sá eini, sem hefur
lagt stund á þessa fræðimennsku
hér á landi, og þótt bókin sé f
sjálfu sér nægilegt tilefni til að for-
vitnast nokkuð um þýðandann, þá
er sú staðreynd það ekki síður, að
hann skuli skilja þetta forna ind-
verska mál. Þessvegna fór ég fram
á það við hann að hann segði mér
sitthvað um þetta atriði.
— Það er nú orðinn áratími, síð-
an ég fékk áhuga fyrir Sanskrít,
sagði Sören. — Ég hef þá verið 18
ára gamall, eða þar um bil.
— Hver var ástæðan fyrir því að
þú valdir einmitt Sanskrít til að
læra?
— Ástæðurnar voru vafalaust
margar, svona undir niðri, en sterk-
ust var sú, að ég hafði þá nokkuð
kynnzt Guðspekihreyfingunni og
jafnframt bókinni BHAGAVAD-
GITA, sem kalla mætti „Ljóð
— Nei, það var ekki svona ein-
falt. Mér féll allur ketill í eld, þeg-
ar ég sá bókina fyrst, því Sanskrít-
in hefur sína eigin stafagerð, og
ég kunni auðvitað ekkert í henni,
svo ég gat ekki einu sinni byrjað
að læra málið fyrr en ég hafði
lært stafina.
— Áttu sýnishorn af þessari sér-
stöku stafagerð, Sören?
— Já, ég á nóg af því. Myndin
hérna sýnir stafagerðina, og í raun-
inni er þetta upphaf bókarinnar:
„Einu sinni var konungur, er Goð-
magni hét . . . o.s.frv." Ég þýddi
einmitt eftir þessu. Þetta sýnishorn
er þó ekki nógu nákvæmt til að
sýna Sanskrít eins og hún á í raun-
inni að skrifast. Hér eru bil milli
orða, en þau hefur þýzki málfræð-
ingurinn Johannes Hertel sett í
þessa útgáfu, til þess að auðvelda
lestur hennar. Málfræði Sanskrítar
er þó ströng á því að bil milli orða
skuli ekki vera, og eru fyrir því
ákveðnar reglur. Þetta auðveldaði
svo sem ekki lærdóminn hjá mér,
enda fór mér lítið fram lengi vel.
— Samt var ég að glugga í
þetta öðru hvoru og komst smám
saman upp á lagið með að þekkja
táknin. Svo fór ég til Bandaríkj-
anna og var þar í rúm sjö ár. Á
þeim tíma kynntist ég þar prófess-
or, sem var sérfræðingur í málinu
ið síðan. Ég hef lengi haft áhuga á
að þýða Panchatantra, en ekki
treyst mér í Ijóðin, sem eru svo
mikill þáttur í bókinni. Þessvegna
lét ég hana eiga sig, þótt ég væri
oft að glíma við það án árangurs.
— Samt hef ég alltaf verið að
reyna aftur og aftur, þangað til
þetta kom allt í einu yfir mig fyrir
um þrem árum.
— Kom yfir þig . . . ?
— Já, ég get eiginlega ekki lýst
því öðruvísi. Það skeði bara einu
sinni, þegar ég kom heim að loknu
dagsverki, að ég settist niður og
fór að glíma við kvæðin, að þetta
eins og rann upp úr mér, og ég
gat hreinlega ekki stoppað. Næsta
kvöld, þegar ég settist við aftur,
var ég miður mín af hræðslu við
að þetta hefði verið aðeins augna-
bliksgeta, en ég þurfti ekkert að
óttast, því þessu hélt áfram alveg
þangað til ég hafði lokð við bók-
ina.
— Þakkarðu þetta einhverjum
yfirnáttúrulegum öflum?
— Ég er ekkert að velta vöngum
yfir því, og kæri mig hreinlega
ekkert um að útskýra það þannig.
Um það er ég heldur ekki dóm-
bær. Samt verð ég að segja að
þetta tókst vonum framar, og ég
er ánægður með árangurinn, þótt
ég viti að sjálfsögðu að kveðskap-
ég mig til og þýddi aftur bókina
gömlu BHAGAVAD-GITA — og nú
í bundnu máli, eftir að ég fékk
þessa getu. Hún kemur líka út núna
fyrir jólin.
— Mér þykir þú afkastamikill á
Sanskrítina . . . ertu kannske með
fleira í deiglunni?
— Já, ýmislegt fleira hef ég í
vinnslu. Hér er t.d. kennslubók (
Sanskrít á ensku, sem ég hef verið
að vinna að. Handritið er ekki til-
búið, en það er lítið eftir.
— Ertu að þakka fyrir síðast,
þegar þú fékkst kennslubókina hjá
Pétri Halldórssyni, og sýna fram
á að hægt sé að gera betur?
— Ja, kannske svona í og með.
Mér hefur alltaf fundizt að hægt
sé að kenna Sanskrít á betri máta
en gert hefur verið hingað til, og
með þessu reyni ég að leggja fram
minn skerf ...
G.K.
Sölumaður dauSans
Framhald af bls. 23.
hann. — Hana langar ekki að
dansa við þig. Hana langar að
dansa við John. Hann sneri sér
aftur frá honum. — Á þessum dög-
52 VIKAN 49. tbl.