Vikan - 23.12.1965, Blaðsíða 11

grænar ólívur til minia. Við ökum fram hjá
steypuröraverksmiðju, olíuhreinsunarstöð, raf-
orkuveri og kremverksmiðju Helenu Rubinstein.
Og stönzum enn, í feiknastórri skógræktarstöð
og hlustum á ofurlítinn fyrirlestur um skógrækt
ísraelsmanna. Þarna var talsvert af fólki (
skógartúr. Vakin var sérstök athygli okkar á
ruslakörfum sem víða voru hengdar upp. Við
erum að reyna þetta, sagði forstjórinn með upp-
gjafahreim í röddinni. Þeim í ísrael gengur
afar illa að fá fólk til að fleygja rusli á sinn
stað, því er fleygt á götur og stræti og úti á
víðavangi, eins og sumsstaðar annarsstaðar þar
sem maður þekkir til.
Svo er komið til Nazaret, en þaðan var Jósep
smiðurinn sem fóstraði Jesú son Maríu. Bær-
inn er grár til að sjá, jörðin skrælnuð, mikið af
undarlega vöxnum kaktusum. Við sjáum tóbaks-
ekrur, stóra tóbaksverksmiðju og súkkulaðiverk-
smiðju. Víða er unnið að smíði nýrra húsa þótt
nú sé sabbat, en í Nazaret eru Arabar í meiri-
hluta og þeirra helgidagur er á föstudögum.
Við ökum framhjá nýjum hverfum glæsilegra
einbýlishúsa. Leiðsögumaðurinn segir okkur, að
í Nazaret séu kommúnistar í meirihluta f bæj-
arstjórninni en íbúarnir eru um 27.000. Á aðal-
götunni er gífurleg þröng manna og allskonar
farartækja og Jósúa bílstjóri er f vandræðum
að leggja bílnum. Að lokum kemur lögreglu-
þjónn upp í bílinn og tekst að hola honum ein-
hversstaðar niður.
Við göngum fyrst upp á hæðina þar sem
Boðunarkirkja Maríu er í smíðum og hefur ver-
ið tvö undanfarin ár. Hún kostar fullgerð 40
milljónir dollara, var okkur sagt, verður flott-
asta kirkja f löndunum fyrir Miðjarðarhafsbotni.
Kristnir Arabar einir mega sýna ferðafólki þá
helga staði sem þarna er að sjá, en Gyðingar
ekki, og taka 12 ísraelspund fyrir og eru svona
20 mínútur að hespa sýninguna af.
Og nú tekur við stjórninni Iftill snaggara-
legur kall f gljáfægðum támjóum skóm, hvítri
nylonskyrtu opinni í hálsinn með olíugljáandi
svart hár og var alltaf að sleikja tvo fingur og
strjúka hárið með þeim. Og demantar glóðu
á hverjum fingri nema þumalfingrunum. Eins
og var kannski eðlilegt um mann sem ætlaði
að gera mikið á stuttum tíma þá talaði hann
svo hratt að fátt eitt skildist. Fyrst hljóp hann
stundarkorn fram og aftur með okkur um það
gífurlega gímald sem hin hálfkaraða kirkja er.
Þarna voru samtímis á hlaupum margir aðrir
hópar ferðamanna, sjálfsagt úr öllum heims-
hornum að skoða helga staði. Síðan klöngruð-
umst við niður þröngar dimmar tröppur, niður
í helli. Þegar allir voru búnir að troða sér inn
í hellinn upphóf Arabinn kristni raustina: hér
hefst Nýja Testamentið, hér-hér-einmitt hér,
sagði hann og benti með gullhringuðum fingr-
inum eitthvað út í loftið, kom engillinn til Maríu.
Þetta var Iftill og þröngur hellir. Altari var
þarna með logandi kertum og hvítur plastdúk-
ur breiddur yfir altarisdúkinn. Úti í einu horn-
inu stóð munkur í sfðum kufli og hélt á bók,
sjálfsagt bænabók, og horfði á aðkomufólkið,
þetta hlaut að vera ónæðisamur bænastaður.
Nú ruddist niður nýr hópur og okkar maður
æpti hátt og klappaði saman lófunum: minn
hópur, minn hópur, komið hér, fylgið mér. Við
höfðum ekki fyrr troðizt upp á yfirborðið en
við urðum að hálfskrfða niður f annan sögustað,
annan helli. Hér var trésmíðavinnustofa Jóseps,
hér lék Jesú sér oft þegar hann var Iftill, sagði
Arabinn. En ég hætti að hlusta og fór að horfa
á roskin hjón sem stóðu við hellismunnann upp-
stillt og ákaflega alvarleg og ung stúlka var
að reyna að taka mynd af þeim, en einlægt
var eitthvert fólk að ganga fyrir og þau stóðu
þarna enn f Ijósmyndunarstellingum þegar við
skriðum aftur upp.
Það var líf og fjör á torginu við kirkjuna.
Helgir staðir, helgir staðir fyrir eitt pund, æpti
einhver í sífeilu. Þarna rétt við var Díönukaffi-
barinn, þar keypti ég kort og frímerki, en tímdi
ekki að kaupa poka með helgri mold í né flösku
með heilögu vatni. Aftur á móti keypti ég kaffi-
bolla og svolítið englabrauð með.
Enn var ekið af stað, framhjá Kana, þar sem
brúðkaupið var forðum og Jesú gerði sitt fyrsta
kraftaverk.
Við höfðum ekið um fáein Drúsa-þorp á ferð
okkar, en hús þeirra voru auðþekkt hvarvetna,
þau voru máluð skærum litum bláum og gul-
um. í Nazaret sáum við allmargt Drúsa. Þetta
er hávaxið fólk og myndarlegt. Konurnar geta
verið ákaflega skrautlegar. Ég sá til dæmis
unga stúlku í Nazaret, hún var f skósíðum,
ermalöngum kjól skærgulum alsettum perlum,
hún hafði gullarmbönd upp á miðjan handlegg,
kinnarnar voru málaðar eldrauðar og sömuleið-
is munnurinn, eins og á trúði. Hún var mjög
óhrein á höndunum. Drúsar munu vera álíka
margir og við íslendingar, eitthvað umtvöhundr-
uð þúsund. Þeir búa í suðurhéruðum Líbanon,
í Sýrlandi og um 27.000 búa í (srael. Það þyk-
ir ekki sízt athyglisvert við Drúsana að þeim
hefur tekizt að varðveita sfn eigin trúarbrögð
í þúsund ár hvort sem þeir hafa búið f löndum
múhammeðstrúarmanna, kristinna eða Gyðinga.
Og þessi trúarbrögð eru jafn leynileg og regl-
ur frímúrara. Aðeins fáir útvaldir meðal Drús-
anna sjálfra þekkja trúarbrögðin til hlftar, taka
Framhald á bls. 39.

VIKAN 51. tbl.
11