Vikan - 23.12.1965, Blaðsíða 14

Framhaldssagsn 6. hluti
efftir James Munro
Einkapéttup á íslandi Vikan
Sagan ©p tileinkuö Bupt og Capoline
John Craig er horfinn, það er álltlð
að hann hafi farizt þegar bíll hans
var sprengdur í loft upp. Það var
mágur hans, Charlie Green sem dó.
Lögregluna grunar að Craig hafi ver-
ið viðriðinn vopnasmygl til Araba-
landa. Craig felur sig undir nafninu
John Reynolds. Hann fer til Japana
sem hann þekkir og lærir Karate.
St. Briac heldur að undirmaður hans,
Korsíkumaðurinn Cadclla hafi séð fyr-
Ir Craig, en þá er eftir að koma að-
- Hverjir?
— Menn sem eru á móti þeim
viðskiptum, sem ég hefi gert.
— Þú meinar glæpaflokk? spurði
hún.
— Nei, sagði hann. — Aðeins
drápsmenn. Beztu drápsmenn, sem
til eru. Þeir hljóta að vera það. Þeir
hafa mestu þjálfunina.
— En þeir geta ómögulega vitað,
að þú sért hér, sagði hún.
— Lögreglan getur komizt að því,
sagði hann. — Allt sem þeir þurfa
að gera, er að fylgja lögreglunni.
— Enginn sá þig koma, sagði
hún. — Fólk er stöðugt að koma og
fara. Þú ert öruggur hér, elskan.
Ég á peninga . . .
— Ég líka, sagði hann. — Ég er
auðugur maður, Tessa.
— Þá geturðu farið burt, sagði
hún. — Hvert sem er ( heiminum.
Hann yppti öxlum. — Ég er álit-
inn dauður nú þegar, sagði hann.
— En ég veit ekki, hvort þeir trúa
því. Ef ég flý núna og lögreglan
kemst á sporið, finna þeir mig líka.
Rannsóknin, hugsaði hann. Ef þeir
komast að því að þetta var Charlie,
og ef vesalings Alice rankar við
sér og segir lögreglunni, að hann
stoðarmönnum hans Baumer og Rutt-
cr fyrir kattarnef. Pucelli á að taka
á móti Rutter í Genf. Þar er Ruttcr
skotinn til bana. St. Briac felur Cav-
alho að drepa Baumer. Craig fer huldu
höfði og sér í dagblaði að maður að
nafni Altern hafi verið skotinn f Genf
og hann veit að það er Rutter. Hann
slangrar á miili veitingahúsa í sorg
sinni yfir Rutter, hittir frann Dia-
mond og vinkonu hans Tessu. Lendir
í riskingum, en kemst undan með
hafi ætlað að fá bílinn lánaðan og
ég hafi verið úti í ávaxtagarðinum,
þá leggja þeir til við mig aftur.
En það getur verið að þeir viti nú
þegar, að þeim hefur misheppnazt.
Það getur verið, að þeir séu nú
þegar farnir að leita að mér. Ég
þori ekki að flýja.
Hún sá hve yfirþyrmandi þreytt-
ur Craig var, þegar hann hélt á-
fram.
— Það er bezt fyrir þig að bland-
ast ekki í það. Þeir myndu drepa
þig líka til að ná mér. Síðast, þeg-
ar þeir reyndu, dó annar. En það
þýðir ekki, að þeir muni ekki reyna
aftur og aftur.
Hann lagði hönd sína ofan á
hönd hennar; fingur hans sterkir
á mjúku, heitu hörundi hennar. Það
var þrá í hönd hans, en einnig
hlýja, kveðja, ekki aðeins til þess-
arar einu stúlku, heldur til alls þess
yls og blíðu í lífinu, sem hann gat
ekki höndlað.
— Ég vildi óska að ég gæti ver-
ið, sagði hann.
Hún kyssti hann, þrýsti sér að
honum, neyddi hann til að elska
hana, þar til hann svaraði henni
með ákafa sem jafnaðist á við
Tessu. Hann getur faiið sig í íbúð
Tessu þegar lögreglan kcmur að leita
hans, scfur hjá henni, býður henni
að fylgja sér í flóttanum, og hún þiggur
það, þrátt fyrir áhættuna. Frú Craig
hefir ckki dáið, en liggur alltaf með-
vitundarlaus á sjúkrahúsinu og lög-
reglan hefir komist að því að það var
Charlie Green sem fórst í sprenging-
unni, að Craig er á lifi og nú er hans
lcitað.
hennar. Þegar dyrabjallan glumdi,
héldu þau ennþá fast hvort um
annað, reyndu að neita hljóðinu, en
það lét sér ekki segjast, og hún
fann höndina á öxl sinni hreyfast,
snúa til höfði hennar, svo hún
horfði f augu hans, aftur á verði,
aftur hörkuleg.
— Nei, hvíslaði hún. — Nei.
Trúðu mér. Ég gæti ekki. . .
Að lokum sagði hann: — Ég trúi
þér. Gáðu hver þetta er.
Meðan hún gekk fram, renndi
hann diskunum hljótt og fimlega í
vaskinn og faldi töskurnar sfnar
meðal hennar. Þegar hún kom aft-
ur, hélt hann á Lugernum.
— Það er lögreglan, sagði hún.
— Ég verð að opna.
— Það er allt í lagi. Reyndu að
halda þeim í setustofunni. Og fyrir
guðs skuld reyndu að vera hneyksl-
uð. Þú ert búin að borga húsaleig-
una.
Hann fór fram í eldhúsið, og þeg-
ar bjallan hljómaði aftur, fór hún
fram og opnaði.
Það komu bylgjur í letilegan
þokka Griersons undan reiði henn-
ar.
— Hvern djöfulinn viljið þið?
spurði hún. — Ég var að koma á
fætur.
— Frú Harling? spurði Linton.
— Já, sagði Tessa. — Hverjir er-
uð þið?
Linton kynnti sig og Grierson. —
Megum við koma inn? spurði hann.
— Er það nauðsynlegt?
— Það er nauðsynlegt. Mjög
nauðsynlegt — fyrir yður, sagði
Linton.
•— Allt í lagi, sagði hún. — Þarna.
Þau fóru inn f setustofuna og
Tessa neyddi sig til að líta ekki á
eldhúsdyrnar.
— Þú sást slagsmál í kærkvöldi,
sagði Linton undir eins.
- Ég?
— Svona nú, sagði Grierson og
bauð henni sígarettu.
Hún hristi höfuðið.
— Allir í Lucky Seven sáu þig,
hélt Grierson áfram. — Þú fórst út
með náunga, sem heitir Lishman og
tveimur kunningjum hans, sem
héldu að þeir væru töff. Fjórði mað-
urinn var með þér. Hann hét. . .
hann smellti með fingrunum. —
Mannstu hvað hann heitir?
— Já, sagði hún. — Og þú líka.
Hann hét Reynolds.
— Og sástu hvað hann gerði við
þessa þrjá?
— Þá það. Þá það. Ég sá hvað
hann gerði.
— Hvert fórstu svo?
— Hingað.
— Með Reynolds?
— Ertu vitlaus? sagði hún. —
Eftir það, sem hann gerði við Eddy
Lishman? Ef hann hefði nú Ifka
gert það við mig?
— Af hverju hefði hann átt að
gera það? spurði Grierson. — Þú
ert ekkert lík Eddy.
— Nei, sagði hún. — Og ég slæst
heldur ekki eins og hann.
— En það er sagt að hann hafi
farið með þér, sagði Linton.
— Það er allt sagt, sagði Tessa.
— Við gengum saman út á Totten-
ham Court Road og svo fór hann.
— Leizt honum ekki á þig?
— Er það Ifklegt?
— Af hverju slóst hann þá við
Lishman?
— Svona menn þurfa ekki á-
stæðu.
— Svona hvernig menn?
— Brjálæðingar, sagði Tessa.
— Heldurðu að hann hafi verið
brjálaður?
— Hann hlýtur að hafa verið
það. Veiztu hversvegna hann gerði
— þetta?
Grierson hristi höfuðið.
— Vegna þess að Lishman vildi
fá hann f partý en hann vildi fara
heim. Hálfdrap þá þrjá. Hann hlýt-
ur að hafa verið brjálaður.
— Heim?
Tessa áminnti sig um að fara
varlega.
— Svo sagði hann.
— Á hann þá heima í London?
— Hann minntist ekkert á það,
sagði Tessa.
— En hann hlýtur að gera þaðl
Að minnsta kosti lítur út fyrir, að
hann eigi heima hér.
VIKAN 51. tbl.