Vikan - 23.12.1965, Blaðsíða 34

Silver Gillette—þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
Jól trésmiðsins
Framhald af bls. 21.
ekki beðið fyrir öllum skarkalanum
þarna úti. Og hinn óguðlegi eigin-
maður minn tekur betlikerlingu
fram yfir blessað Jesúbarnið og
lætur það ekki einu sinni hafa ró
og næði í vöggunni sinni — guð
veri hans syndugu sál miskunnsam-
ur.
Þegar sólin kom upp á jóladags-
morguninn, gnauðaði vindurinn enn
á húsþökunum og feykti snjónum
til og frá. En þakið á húsi Stuttu-
Möngu var nú aftur orðið heilt. Þar
logaði eldur á arni, og ekkjan og
börnin hennar voru nú aftur kom-
in heim til sín.
Smiðurinn lá á rúminu sínu í öll-
um fötunum — líka stígvélunum —
og hraut hjartanlega. Konan hans
stóð í dyrunum og virtihann fyrir
sér með augljósri vanþóknun.
Hún gat sjálf ekki notið neinnar
hvíldar. Hún var óhamingjusöm og
óróleg. Aður en hin heilaga há-
messa byrjaði, skundaði hún heim
á prestsetrið, en gat varla komið
orði upp fyrir ekka. Mikil ógæfu-
kona var hún, heppnaðist henni að
lokum að stama fram, að eiga
slíkan eiginmann. Að vísu var hann
venjulega dagfarsgóður og iðinn,
en hann hafði bara enga trú, alls
enga! Þó að hún lifði í hundrað
ár, myndi hún aldrei gleyma þess-
ari nótfu. — Hann las ekki faðir-
vorið eitt einasta skipti né bauð
Jesúbarnið velkomið með svo mik-
ið sem einni lítilli bæn. Hvernig
ætli fari að lokum fyrir svona
manni? Og í dag munu menn ganga
hús úr húsi og segja hver öðrum,
að aldrei hafi þeir heyrt neinn blóta
og ragna eins hræðilega og mann-
inn minn á heilagri jólanóttu. Þér
hljótið líka sjálfur að hafa heyrt
þetta eftir aftansönginn, hágöfugi
herra! Ég er alveg eyðilögð.
Presturinn spennti greipar og
brosti vingjarnlega til hinnar sár-
hryggu konu.
— Að vísu heyrði ég eitthvað,
sagði hann, — en ég hélt að það
væri bæn.
— Bæn, stundi hún upp, um leið
og hún lyfti höndunum, spennti
greipar hátt yfir höfði sér og lét
þær síðan falla máttlausar niður,
eins og hún hefði fengið slag.
Kæra frú, sagði presturinn. —
Sumt fólk biður mjög sérkennilega,
til dæmis Gyðingar. Þeir vefja
bænabeltinu sínu um höfuð og
—• Hversu fagrir eru Versalir! sagði Angelique við sjálfa sig í hrifn-
ingarákefð.
Hún hafði náð sér að mestu. 1 Versölum varð ekki hjá þvi kom-
izt að trúa á miskunn guðs og konungsins, sem í sameiningu höfðu
skapað þessa dýrð. En eitt var víst: de Solignac hafði ekki verið að
ýkja, þegar hann sagði Angelique að henni væri fyililega útskúfað frá
hirðinni, þar til henni hefði verið boðið þangað formlega. Samt sem
áður hafði henni heppnast að koma boðum til Bontemts, og þegar hann
hitti hana skammt frá Clagny tjörninni, staðfesti hann bannið.
— 1 nokkra daga þoldi hans hágöfgi ekki einu sinni að heyra nafn
yðar, og við urðum að gæta þess að nefna yður ekki frammi fyrir honum.
Þér móðguðuð hann sárlega, Madame. Ég held þér vitið hvernig.
— Ég er að veslast upp, Bontemps. Fæ ég ekki að hitta konunginn?
— Þér getið ekki verið með sjálfri yður, Madame. Ég sagði yður,
VIKAN 51. tbl.
að hann þyldi ekki einu sinni að heyra á yður minnst.
— En ef hann hittir mig, Bontemps, og þér hjálpuðuS mér til að
hitta hann, vitið þér ekki, hvað það myndi þýða fyrir yður.... hafið
þér ekki grun um það?
Yfirþjónn konungsins neri á sér nefbroddinn, meðan hann hugsaði
málið. Hann þekkti húsbónda sinn betur en skriftafaðir hans, og hann
vissi einnig, hvað langt hann mátti ganga, án þess að falla í ónáð.
— Auðvitað, Madame, skal ég gera mitt bezta til þess, að þér getið
hitt hans hágöfgi leynilega. Ef þér getið fengið hann til að fyrirgefa
yður, mun hann fyrirgefa mér.
Hann ráðlagði henni að bíða í Þetisarhellinum, sem var yfirgefinn
þennann dag, vegna þess að öll hirðin var á bökkum stóra skurðsins,
að horfa á flota af galeiðueftirlíkingum. Framhald í nœsta blaði.
Öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris