Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 13
HÚN VAR BÚIN AÐ FLEYGJA NOKKRUM SILUNGUM A LAND, ÞEGAR HANN KOM NIÐUR A
BAKKANN. EN SJALF STOÐ HÚN UTI I MIÐJUM HYLNUM OG STARÐI A VÆNAN LAX, ER
BRAUZT UM I NETINU. HÚN VAR f STUTTU NÆRPILSI EINU SAMAN, OG HANN GAT EKKI AÐ
SÉR GERT, EN HORFÐI HUGFANGINN A LJÖSHVÍTAN LÍKAMA HENNAR, BRJÚSTIN STÓR OG
STINN OG AVALAR AXLIRNAR. STRAUMURINN ÞRÝSTI PILSINU AÐ HENNI, OG OPINBERAÐI
FEGURÐ ÞESS HLUTA LfKAMANS, ER ÞAÐ ATTI AÐ HYLJA. f HUGA HANS BLANDAÐIST HELGI-
KENND ASTARINNAR OG BRENNANDI ÞRA. HANN GAT EKKERT AÐHAFZT, NEMA HORFT A
HANA.
mestu leyti, baðstofan lóga, með
fíflum og sóleyium á þakinu; hann
sá greinilega dyrnar, er hann knúði
á, þegar hann kom að sunnan,
kvöldið hlýja og bjarta, endur fyr-
ir löngu.
Hann hafði tekið lokapróf í Verzl-
unarskólanum um vorið, og langaði
tii að létta sér upp eftir inniseturn-
ar. Svo fór hann með skipi norður
til Akureyrar, og hélt þaðan gang-
andi austur á bóginn, reikaði stefnu-
laust, og kom um kvöld niður í
dalinn, skammt frá bænum henn-
ar. Það var einstaklega fagurt veð-
ur, fuglasöngur og gróðurangan —
og hann var aðeins tvítugur, lífið
var dásamlegt.
Litli bærinn í brekkunni var um-
vafinn kyrrð og ró aðfarandi næt-
ur,- hann afréð að biðjast þar gist-
ingar.
Ekki sá hann neinn á ferli, fólk-
ið var kannske háttað? Svartur
hundur, með hvíta rófu, gelti dálít-
ið að honum, en kom síðan og
flaðraði upp um hann. Svo barði
hann að dyrum. En það leið drykk-
löng stund, áður en hurðin var
opnuð, og á meðan horfði hann í
kringum sig. Við bæiarlækinn stóðu
stampar og keröld, nýþvegin, það
var lykt af móreyk í loftinu, og
svöl angan af döggvuðu grasi. Á
skemmuþilið var spýtt hvítt lambs-
skinn. Niður árinnar í dalbotninum
rauf ekki þá draumkenndu þögn,
er þarna ríkti. Fuglarnir voru að
þagna, aðeins stöku sinnum heyrð-
ist kvak í lóu. — Og svo var hurð-
in opnuð.
Þegar hann sá stúlkuna í dyrun-
um, var sem hjarta hans hætti
snöggvast að slá, en síðan tók það
sprett. Hann vissi þá þegar að heim
á þennan bæ höfðu örlögin leitt
hann, að hann hafði alla ævi sína
verið á leiðinni þangað. — Hún var
ekki hávaxin, en grönn og létt eins
og dansmær, klædd grárri peysu og
brúnu pilsi, berfætt ( sauðskinns-
skóm. Og hún var tæpast meira en
seytján ára gömul.
Þau störðu hvort á annað; hann
gleymdi að heilsa, en sá að hún
var jarphærð, með Ijóma gulls á
ytra borði hrokkinna lokka, blá-
eygð, með glettinn svip, ávalt and-
lit, er geislaði af æsku og fersk-
leika, kyssilegan, rauðan munn.
— Góða kvöldið, sagði hún og
hló.
— Já — fyrirgefðu — komdu sæl,
stamaði hann. — Heldurðu — held-
urðu að það sé hægt að fá gistingu
hérna?
— Það tel ég nú víst, anzaði
hún, og hláturinn hennar minnti á
glaðan lækjarnið. Hún var ákaf-
lega hláturmild, og kannske var
það þess vegna sem hann var
feiminn við hana allt frá byrjun?
— Gerðu svo vel og komdu inn,
hélt hún áfram. — Þú ert kannske
þreyttur — hvað heitirðu annars?
Hann sagði nafn sitt, og bætti
við, hálfstamandi, að hann hefði
gengið alla leið frá Akureyri.
— Æ, þá ertu áreiðanlega þreytt-
ur! Eg skal gefa þér að borða, og
búa um þig í rúminu hennar
mömmu. Hún lækkaði röddina og
varð skyndilega alvarleg: Mamma
er nefnilega dáin — hún dó í vet-
ur, rétt eftir nýárið.
í baðstofunni sat miðaldra mað-
ur á innsta rúminu, og gömul kona
utar — bústýra hans. Honum var
vel tekið, húsbóndinn reyndar fá-
máll, en alúðlegur, og kvað hon-
um allt heimilt, sem hægt væri að
láta í té. Bústýran sótti góðan
sveitamat, er hann gerði hin beztu
skil, og stúlkan bjó honum mjúka
sæng. Síðan sat hún hjá pabba
sínum og lagði orð í belg, meðan
þeir ræddu saman, og hló oft, þeg-
ar minnst varði. Hlátur hennar var
lágur, eins og niður bæjarlækjar-
ins, er barst inn um opinn glugg-
an, en smitandi og kitlandi. Þótt
pilturinn hefði stundum grun um
að hún væri að hlæja að honum,
gat hann ekki á sér setið að brosa
til hennar hvert sinn. Þessi bláu
augu hennar minntu á dýragras,
og voru ætíð full af Ijóma, eins og
hún þekkti ekki annað en ham-
ingju.
Það var fáliðað á bænum, og
bóndinn enginn afkastamaður; enn
var margt ógert af önnum vors-
ins. Hann bauðst til að greiða gist-
inguna með starfi, og það var vel
þegið; svo fór að hann (lentist
þarna um nokkurt skeið.
Hann var fæddur og uppalinn í
sveit, kunni til allra verka, og
reyndist duglegur, þegar hann hafði
hrist af sér vetrarslenið. Það var
heldur ekki vanþörf að taka til
hendinni á bænum. Bóndinn var
heilsulinur, og því lélegur til starfa,
enda fátækur. Dóttir hans var aft-
ur á móti bráðrösk og mesti vinnu-
þjarkur, þegar sá gállinn var á
henni.
Maðurinn andvarpaði, en um
varir hans var bros, er hann horfði
út í hauströkkrið. Hann sá nú ekki
lengur bæinn, en í anda var hann
horfinn þangað, og umhverfi augna-
bliksins gleymt. Og það var ekki
lengur hrímkalt haust, heldur bjart
og hlýtt sumar, og angan af ný-
slegnu grasi. — Þau stóðu saman á
bæjarstéttinni, og höfðu lokið dags-
verki sínu; stúlkan tók hönd hans
og þau ieiddust út í ilmsvala júlí-
nóttina. Hún hafði þann vana að
leiða hann, er þau voru ein sam-
an, og það var honum mikill ynd-
isauki, því að hann elskaði hana.
En hann var sannfærður um að
hún bæri ekki sömu tilfinningar í
brjósti til hans; hann réði af öllu
hennar atferli að hún liti aðeins á
hann sem leikfélaga sinn — og
hún var alltaf að leika sér, þetta
síkvika, bráðlifandi og hláturmilda
jarðarbarn. Jafnvel erfiðustu störf
voru henni leikur einn. Hann þráði
að sýna henni ástaratlot, því að hún
var í huga hans allar stundir, og
bara að sjá henni bregða fyrir kom
hjarta hans til að slá hraðar. En
það var eins og hjúpur í kringum
hana af æsku og sakleysi, og hjúp-
inn þann þorði hann ekki að rjúfa,
af ótta við að missa vináttu henn-
ar. Hún var nefnilega alveg óút-
reiknanleg, hann skildi aldrei neitt
( henni, stundum móðgaðist hún
við hann alveg að ástæðulausu,
varð jafnvel fokreið, án þess að
hann gæfi nokkurt tilefni til þess.
Auk þess var hann óframfærinn
maður, og einmitt þráin eftir koss-
um hennar og faðmlögum var eins
og veggur á milli þeirra.
Margar næturstundir höfðu þau
setið ein á klettasyllu í hömrunum,
eða undir lækjarfossinum fyrir of-
an bæinn. Þá var hún oft þög-
ul, og leit snöggt til hans öðru-
hvoru, eins og hún byggist við ein-
hverju. En hann hugsaði sem svo,
að kannske fyndi hún, með næm-
leika kvenhjartans, hve mjög hann
þráði hana, og að sá grunur vekti
henni ósjálfráðan ótta. Það stað-
festi líka þessa skoðun hans að á
eftir slíkum stundum var hún býsna
oft afundin við hann, og virtist
stundum beinlínis reið. Þess vegna
stillti hann sig ætíð, og lét ekki eftir
þeirri löngun sinni að faðma hana
að sér og kyssa mjúku, blóðrauðu
varirnar hennar.
Nú voru þau á leið ofan að
ánni. Hann hafði lagt netstubb (
hylinn niðurundan bænum, og ó-
sjaldan fengu þau góða veiði. Það
kom sér vel, því lítið var um ný-
meti á þeim tíma árs. — Hún skopp-
aði við hlið hans, hlæjandi og mas-
andi; þetta kvöld var hún ( eink-
ar góðu skapi. — Veiztu hvað ég
ætla að gera núna? sagði hún, og
leit glettnislega framan í hann. —
Ég ætla að baða mig ( ánni! En
þú mátt ekki horfa á mig — þú
verður að sitja inni í kofatóftinni á
meðan!
Það var lítill kofi á eyrinni við
hylinn. Þakið hafði fallið inn í
hann, en veggirnir stóðu uppi. Hún
leiddi hann þangað inn, kreppti
svo hnefana og hótaði honum öllu
illu, ef hann vogaði sér að gægjast,
fór síðan út og afklæddist undir
veggnum. Stuttu síðar heyrði hann
að hún var farin að busla í hyln-
um, en allt í einu rak hún upp
skræk. — Það er lifandi lax í net-
inu! hrópaði hún. — Ég þori ekki að
taka hann — þú verður að koma!
Hún var búin að fleyja nokkrum
silungum á land, þegar hann kom
niður á bakkann. En sjálf stóð hún
úti í miðjum hylnum, og starði á
vænan lax, er brauzt um í netinu.
Hún var ( stuttu nærpilsi einu sam-
an, og hann gat ekki að sér gert,
en horfði hugfanginn á Ijóshvítan
líkama hennar, brjóstin stór og
stinn og ávalar axlirnar. Straumur-
inn þrýsti pilsinu að henni, og opin-
beraði fegurð þess hluta líkamans,
er það átti að hylja. í huga hans
blandaðist helgikennd ástarinnar
og brennandi þrá. Hann gat ekk-
ert aðhafzt, nema horfa á hana.
En hún var óþolinmóð og hrædd:
Framhald á bls. 33.
VIKAN 52. tbl. jg